Agony Review

Το Agony είναι ένα πολωνικό horror game που κυκλοφόρησε πρόσφατα και σίγουρα συνοδεύτηκε από αρκετό hype, λόγω κυρίως του «ιδιαίτερου» dark θέματος του που αποτελεί μία ακόμη ευφάνταστη παραλλαγή της κόλασης του Δάντη. Ύστερα από εξαιρετική απήχηση που είχε στο Kickstarter, αυτό που κάνει το Agony είναι να σε πετάει στα βάθη της κόλασης χωρίς μνήμη του εαυτού σου, ως μια ψυχή που βασανίζεται αιώνια…

Ο ήρωας είναι ένα βασανισμένο κορμί που κουβαλάει την καταδικασμένη

ψυχή του. Το παιχνίδι ξεκινάει εμφανίζοντας τον πρωταγωνιστή να πέφτει ως μία μπάλα φωτός σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον κόκκινης και μαύρης φωτιάς που συνοδεύεται με απόκοσμες λάμψεις και γυμνή ανθρώπινη σάρκα. Σκοπός των gamers είναι να εξερευνήσουν το μέρος και να λύσουν όλους τους γρίφους μέχρι να βρουν που κρύβεται η «Κόκκινη Θεά» (Red Goddess). Το εν λόγω τρομακτικό και μοχθηρό πλάσμα είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν οι gamers να δραπετεύσουν από την κόλαση και να διασωθούν.

Το Agony είναι ένα παιχνίδι που θα σε μπερδέψει. Κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι σκοπός σου είναι να λύσεις ένα σωρό από γρίφους και παζλ, τα οποία συχνά μοιάζουν να τα έχουνε «πετάξει» μαζί, όλα αυτά μέχρι να βρεις την Κόκκινη Θεά, την σχεδιάστρια και πιο φρικιαστική «οντότητα» της κόλασης. Για να φτάσεις σε ένα από τα 7 endings του παιχνιδιού, αντιμετωπίζεις «μάρτυρες», τρομακτικά πλάσματα και δαίμονες, ενώ θα πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις με τις ειδικές δυνάμεις σου. Ποιες είναι αυτές; Μπορείς να ελέγξεις ψυχές και δαίμονες στην κόλαση, ενώ είναι σχεδόν αδύνατο να πεθάνεις – λογικό μιας και είσαι ήδη στην κόλαση! Για παράδειγμα, μόλις ο 183ος εχθρός σε ξεκοιλιάσει στην ψύχρα (χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι, συνήθως) μπορείς απλά να ελέγξεις το σώμα ενός άλλου πλάσματος, ακόμα και του εχθρού που σε σκότωσε! Κάθε φορά που χάνεσαι μπορείς να χρησιμοποιήσεις μερικά «ειδικά φώτα» που παράγεις και σε «οδηγούν» στο σημείο που πρέπει να πας αποτελώντας μέρος του guidance system που χρησιμοποιείται στο παιχνίδι.

Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά του παιχνιδιού, που δυστυχώς τραυματίζουν αρκετά την εμπειρία παιχνιδιού που προσφέρει, και θα κλείσω με τα θετικά του, τα οποία είμαι σίγουρη ότι μπορούν να τραβήξουν την προσοχή των fans του είδους. Το Agony σου «πετάει» προβλήματα ακόμη και από τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα gameplay. To guidance system δεν βοηθάει, ενώ το περιβάλλον είναι υπερβολικά μαύρο, σε σημείο να μη ξέρεις πού πατάς τις μισές φορές. Τα controls από την άλλη είναι τουλάχιστον άβολα, όχι στον τρόπο που τα έχουν σχεδιάσει, αλλά στον τρόπο που σε αφήνουν να κινηθείς (ή να κολλήσεις στον 375ο βράχο στο εκάστοτε επίπεδο). Τα textures δε σου επιτρέπουν να ξεχωρίσεις εύκολα αντικείμενα που πρέπει να σηκώσεις από αντικείμενα που απλά διακοσμούν το περιβάλλον. Και δεδομένου ότι σε κάθε παζλ χρειάζεσαι λίγα αντικείμενα, διάσπαρτα, το quest της αναζήτησης γίνεται πολύ εύκολα μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία που θα σε κάνει να τρίζεις τα δόντια σου. Τέλος, το voice acting σε αφήνει ασυγκίνητο, αν και σίγουρα δεν είναι το χειρότερο πρόβλημα.

Ωστόσο, δεν είναι όλα τόσο «μαύρα», καθώς υπάρχουν και θετικά στοιχεία στο Agony, τα οποία όμως δεν είναι αρκετά ώστε να «σβήσουν» το πλήθος από τα προβλήματά του. Το περιβάλλον βασίζεται σε εξαιρετικά δημιουργικά concepts: Τεράστιες, σπηλαιώδεις στοές με ρυάκια, φρικιαστικά διακοσμητικά από ανθρώπινα μέλη και καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, αποχρώσεις που αρμόζουν στην κόλαση όπως θα μπορούσε κανείς να τη φανταστεί και μια γενικότερη ατμόσφαιρα που γυρίζει κάτι στο στομάχι σου. Εξίσου, ο σχεδιασμός των πλασμάτων του κάτω κόσμου βασίζεται σε εξαιρετικές ιδέες, βγαλμένες από εφιάλτες. Επιπλέον, ο ήχος είναι εξαιρετικός, ταιριαστός και πιο «σύγχρονος» σε σύγκριση με άλλα games του εν λόγω genre. Γενικότερα, η ιδέα και η βάση του παιχνιδιού είναι εξαιρετικές. Όλα είναι μεγαλοπρεπή, μίζερα και γεμάτα πόνο, σεξουαλικά υπονοούμενα που συνδυάζονται με βία και «μαυρίλα», όπως άλλωστε αρμόζει στο σπίτι των καταδικασμένων.

Θα ολοκληρώσω το review του Agony, συμπληρώνοντας ότι υπάρχουν λόγοι να παίξεις το παιχνίδι, καθώς και λόγοι να το αποφύγεις. Τα controls είναι υπερβολικά άβολα, το ότι μπορείς να ελέγξεις ένα ξένο σώμα αφού πεθάνεις αναιρεί το “survival” του τίτλου, το περιβάλλον είναι υπερβολικά μαύρο, με αρκετά bugs, ενώ και το voice acting σε συνδυασμό με τις λιγοστές πληροφορίες που καταφέρνεις να μάθεις για τον εαυτό σου αδυνατεί να σε βάλει στο πνεύμα. Παρόλα αυτά, το Agony βασίζεται σε ένα πραγματικά καινοτόμο όραμα της κόλασης, το οποίο συναγωνίζεται ως σκέψη το Dante’s Inferno και έχει ακόμα την προοπτική να το ξεπεράσει. Υπάρχει βία, πόνος και μεγαλοπρέπεια, και σε συνδυασμό με τον εκπληκτικό ήχο μπορεί να σε αφήσει ευχαριστημένο υπό κάποιες προϋποθέσεις. Και μπορεί σίγουρα να μην πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι του είδους, όμως είναι η κόλαση στα… καλύτερα της!

Ανάπτυξη: Madmind Έκδοση: PlayWay Διάθεση: Enarxis Dynamic Media

The post Agony Review appeared first on gameslife!.