Κέντρο Αθήνας: Μάχη για… απελευθέρωση

Από τη ΝΟΡΑ ΡΑΛΛΗ [email protected]

Καθώς το καλοκαίρι ακόμη καλά κρατεί, όπως ακριβώς και οι υπογραφές του Μνημονίου (και όλων των συμπαρομαρτούντων που ακολούθησαν), και ενώ όσοι Έλληνες μπορούν έχουν γίνει ένα με τα πατρικά τους εδάφη, προσπαθώντας να αποφύγουν μαζί καύσωνα αλλά και Εφορία, η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας

-στο οποίο πλέον κυκλοφορεί ελάχιστος κόσμος- φαίνεται να αλλάζει για μία ακόμη φορά. Οι κάτοικοι φαίνεται να μην εμπιστεύονται κανέναν, κανένα κόμμα από καμία μεριά, και να διεκδικούν αυτό που τους ανήκει: Την ασφάλεια και την ηρεμία τους. Με δυο λόγια, τη γειτονιά τους.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο ένα το ανοιχτό μέτωπο που έχουν να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι του κέντρου της πρωτεύουσας. Από τη μία οι μετανάστες -παράνομοι και μη-, από την άλλη τα κόμματα που με κάθε τρόπο προσπαθούν να καπηλευτούν την αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση προς όφελός τους και στη γωνία να καραδοκούν οι «άσσοι στο μανίκι» της διαπλοκής: μεγαλοεργολάβοι και επιχειρηματίες, πολιτικοί και «σύμμαχοι» από το εξωτερικό, που επιθυμούν να αγοράσουν στις υποβαθμισμένες αυτές περιοχές, στο κατώτατο της τιμής τους. Και έχουμε και τις αποφάσεις που έχουν συνυπογράψει οι ευρωπαϊκές χώρες (Δουβλίνο 1 και 2), οι οποίες μας κρατούν με δεμένα τα χέρια όσον αφορά το μεταναστευτικό. Αφού όσοι -για οποιονδήποτε λόγο και με οποιοδήποτε μητρώο- φτάνουν στην Ελλάδα με σκοπό να περάσουν στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορούν γιατί δεν τους επιτρέπεται (έτσι αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας), αλλά να μείνουν στην Ελλάδα μπορούν (όπως επίσης αποφάσισαν οι ίδιοι «φίλοι» μας), τότε, αλήθεια, πόσες ανθρώπινες ψυχές μπορούν να στοιβαχτούν η μία πάνω στην άλλη στην κυριολεξία στα «κέντρα κράτησης»; Αλήθεια, πόσα «κέντρα κράτησης» μπορούμε να σπείρουμε ανά την Ελλάδα; Και πόση υπομονή μπορούν να κάνουν οι κάτοικοι, ειδικά στο κέντρο της Αθήνας που, ούτως ή άλλως, η κατάσταση είναι αβάσταχτη από κάθε άποψη, όταν δεν νιώθουν πως μπορούν να περπατήσουν με ασφάλεια μέρα και νύχτα; Απέναντι σε όλα αυτά μπορεί πολύ εύκολα να γίνει κατανοητό ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια ακραίας ανάγνωσης των παραπάνω, μονοδιάστατης και χρησιμοθηρικής, δεν πείθει κανέναν πλέον.

Οι Έλληνες και η ξενιτιά
Πριν από 40 χρόνια, ένας κάτοικος της Κάτω Ιταλίας έμπαινε στο τρένο μαζί με άλλους μετανάστες, για να ταξιδέψει στη Γερμανία. Για δουλειά. Η γυναίκα του τον αποχαιρετούσε, μα αυτός είχε κλειστά τα μάτια. «Αν τα ανοίξω, δεν θα μπορέσω να φύγω», της είπε. Η σκηνή αυτή είναι αληθινή, έγινε τραγούδι και η Μαρία Φαραντούρη το έκανε γνωστό στο ελληνικό κοινό (καθώς είναι γραμμένο στα γκρίκο -μία αρχαιοελληνική διάλεκτο της Ν. Ιταλίας- τη δεκαετία του ‘70. Σήμερα οι στίχοι του (È’ tui e zoì-mma? È’ tui e zoì, Kristè-mu? Mas pa’ cì sti Germania klèonta ma pono! Αυτή είναι η ζωή μας Χριστέ μου! Μας πάνε στη Γερμανία με κλάμα και πόνο!) ακούγονται πιο σημερινοί από ποτέ. Μήπως ο Έλληνας δεν ξενιτεύτηκε; Μήπως δεν έγινε εσωτερικός μετανάστης στην ίδια του τη χώρα; Μήπως δεν κατάλαβε τι σημαίνει προσφυγ