Η κηλίδα «Άκης»

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ
Sic transit gloria mundi (σ.σ: έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου): Από τις φυλακές Κορυδαλλού παρακολουθεί ο άλλοτε πανίσχυρος Άκης Τσοχατζόπουλος όσους βρίσκονταν δίπλα στην καρέκλα του, συγγενείς, συνεργάτες, «συντρόφους», να ίστανται σήμερα εκ του μακρόθεν, παρέχοντας λεπτομερή στοιχεία για τα αδικήματα που κατηγορείται ή διαρρηγνύοντας ιμάτια για την «εξαπάτησή» τους από

ένα πολιτικό πρόσωπο, στο οποίο επένδυσαν πολλά, σχεδόν τις τύχες της ίδιας της χώρας. Ίσως λησμονείται συχνά, αλλά ο Άκης Τσοχατζόπουλος έφτασε ένα βήμα από την πρωθυπουργία. Πίσω του συσπείρωνε έναν ολόκληρο πολιτικό κόσμο, μία πυραμίδα εξουσίας με εκείνον στην κορυφή, έναν μηχανισμό που θα καθόριζε την ιστορική πορεία των Ελλήνων. Τα πρόσωπα που τον απάρτιζαν, κατά μία άποψη, εξατμίστηκαν, κατά μία άλλη συνεχίζουν με την ίδια ευθυκρισία να πρωταγωνιστούν στα κοινά. Εάν είχε κάνει το μεγάλο βήμα ο πρώην υπουργός, θα ήταν ισοβίως μέλος του Κοινοβουλίου τιμής ένεκεν, θα απολάμβανε την ασυλία που προσφέρει το βουλευτικό αξίωμα και οι εξεταστικές επιτροπές πιθανότατα δεν θα κατέληγαν σε «χειροπιαστά» αποτελέσματα. Πιθανολογείται ότι ο κος Σημίτης θα συνέχιζε, όπως στα χρόνια που ως πρωθυπουργός διαχειριζόταν τον αμύθητο πλούτο που συνέρρεε από την Ευρώπη, να καλεί όποιον έχει στοιχεία «να πάει στον εισαγγελέα» και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όπως ο κος Ρέππας την ίδια περίοδο, θα μιλούσε για την «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής». Ο Δήμος Τρικκαίων δεν θα είχε ανακαλέσει την ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη. Η ζωή θα κυλούσε στους ίδιους πάντα ρυθμούς, οι ειδήμονες θα περιφέρονταν στα τηλεοπτικά στούντια συζητώντας παθιασμένα, με σοβαρά εκατέρωθεν επιχειρήματα, για το αν τα «ρετιρέ» αρχίζουν στα 1.050 ή 1.100 ευρώ μηνιαίως.
Όμως, η τύχη εγκατέλειψε τον Ά. Τσοχατζόπουλο. Ο αποτροπιασμός πολιτικών συντρόφων και τηλεοπτικών αστέρων μαρτυρά τη σπανιότητα του φαινομένου. Επρόκειτο για μία κηλίδα στο κατά βάση έντιμο ιστορικό του πολιτικού κόσμου την τελευταία εικοσαετία, σήμερα δε είναι αδιανόητη μίας τέτοιας κλίμακας λεηλασία. Μετά βεβαιότητος… Όπως, άλλωστε, ήταν αδιανόητη και περί το 2000…
Και τότε οι συνωμοσιολόγοι φυσικά (…) διακινούσαν σενάρια για νοθεία στις εκλογές με παράνομη εισαγωγή αλλοδαπών ελληνοποιηθέντων ψηφοφόρων. Αυτήν τη συνωμοσιολογία φουντώνει η κατάθεση του κου Ζήγρα, ο οποίος εμπλέκει και τον Α. Τσοχατζόπουλο στην εκτεταμένη εξαγορά ψήφων. Όμως, αν το πολιτικό προσωπικό του άλλου κόμματος είχε αδικηθεί, δεν θα είχε αντιδράσει, αποκαλύπτοντας με στοιχεία το έγκλημα κατά της πατρίδας; Ρητορικό το ερώτημα, και ακόμα πιο αυτονόητο είναι ότι δεν θα συγκροτούσε πολιτικό καρτέλ «υπεύθυνων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων» μαζί του.
Είναι ευτύχημα, λοιπόν, ότι αποτελεί εξαίρεση η περίπτωση του Α. Τσοχατζόπουλου, διότι διαφορετικά η χώρα θα είχε οδηγηθεί σε τρομερά αδιέξοδα, αν θεμελιωνόταν κάθε φορά η συγκάλυψη ενός κολοσσιαίου εγκλήματος. Η χώρα μας, λοιπόν, θα ήταν πραγματική μπανανία:
-αν είχε επιβραβεύσει τους ταγματασφαλίτε