Δραματικές συνέπειες από την εξίσωση στις τιμές των καυσίμων

Της ΕΛΕΝΑΣ ΡΑΠΤΗ*

Εδώ και καιρό έχει ληφθεί μια απόφαση του οικονομικού επιτελείου για την εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με την τιμή του πετρελαίου κίνησης. Η πρακτική διάσταση αυτής της απόφασης είναι μια μέση επιβάρυνση 50% σε κάθε νοικοκυριό για τον ερχόμενο χειμώνα. Και αυτό που κάνει ίσως ακόμη τραγικότερες τις συνέπειες αυτής της απόφασης είναι το γεγονός

πως θα εφαρμοστεί σε ένα περιβάλλον δραματικής μείωσης των εισοδημάτων, κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας και υποχρέωσης καταβολής υπέρογκων φόρων κάθε αιτιολογίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το μέτρο είναι εισπρακτικό και στοχεύει να καλύψει ένα μικρό μέρος των 11,5 δισ. που αναζητούνται για την εκπλήρωση της συμβατικής υποχρέωσης έναντι των δανειστών μας. Οφείλει, όμως, κάποιος να αναρωτηθεί πού θα βρουν οι Έλληνες τις αντοχές να ανταποκριθούν σε όλα αυτά τα έξοδα, όταν, μάλιστα, έχουν υποστεί τεράστιες θυσίες τα δύο προηγούμενα χρόνια. Οφείλει, επίσης, να αναρωτηθεί αν τελικά υπάρχει μια ορθή διάκριση στο είδος της θυσίας που καλούνται να αναλάβουν οι πολίτες. Διότι άλλο πράγμα είναι να εξοικονομείται κάποιο ποσό από την περικοπή μιας περιττής δημόσιας δαπάνης και τελείως διαφορετικό να επιβάλλεται ένα εισπρακτικό μέτρο σε μια αναγκαία κοινωνική δαπάνη. Εκτός, βεβαίως, αν θεωρούμε πως το δικαίωμα θέρμανσης γίνεται πλέον δαπάνη πολυτελείας για την ελληνική οικογένεια.
Ένα ακόμη κρίσιμο ερώτημα είναι το ποσό που προσδοκεί να εισπράξει το Δημόσιο από αυτή την αύξηση. Και αν αυτό το ποσό έχει προσαρμοστεί αναλόγως στο γεγονός πως θα υπάρξει μια άνευ προηγουμένου μείωση της κατανάλωσης λόγω οικονομικής αδυναμίας και, συνεπώς, το προσδοκώμενο όφελος θα εκμηδενιστεί αφήνοντας πίσω του μόνο το αποτύπωμα ενός βαθιά αντικοινωνικού μέτρου.
Ήδη, οι πολίτες προεξοφλούν την αδυναμία τους να αγοράσουν καύσιμα για τον χειμώνα, αγοράζοντας ξύλα και, μάλιστα, ακόμη και από τα γειτονικά κράτη που έχουν φθηνότερες τιμές. Ξαναβάζουν ξυλόσομπες και περιορίζουν τους χώρους θέρμανσης των σπιτιών, ελπίζοντας σε έναν ήπιο χειμώνα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι η εικόνα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Δεν μπορούν βιαστικές και αγωνιώδεις αποφάσεις να στερούν την αξιοπρέπεια της στοιχειώδους διαβίωσης. Πολύ απλά δεν μπορούμε στον 21ο αιώνα να ξαναγίνουμε η Ελλάδα της ξυλόσομπας.
Πρόσφατα, κατέθεσα μια επίκαιρη ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών ακριβώς με αυτό το περιεχόμενο. Του ζήτησα να μου πει ποιο είναι το ποσό που θα εισπράξει το Δημόσιο από αυτή την αύξηση, που δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα άλλο μέτρο ή από μια περικοπή πολυτελείας ίσης αξίας. Από αυτές που φαίνεται πως δεν έχουν ακόμη εκλείψει στη λειτουργία του Δημοσίου. Και του ζήτησα ξεκάθαρα να ακυρώσει αυτή την απόφαση ανακουφίζοντας χιλιάδες πολίτες. Θέλω να ελπίζω πως θα έχει την ευαισθησία να κρίνει ξανά την κοινωνική ορθότητα αυτής της απόφασης.

*Η κα Έλενα Ράπτη είναι βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας.