«Ευριπίδης» εξωχαλανδριακός

Αν γυρίζαμε πίσω στη δεκαετία του  60, όταν οι σημερινοί εξηνταπεντάρηδες του Χαλανδρίου μόλις που πήγαιναν στο γυμνάσιο και ένα μέρος από αυτούς τους τυχερούς- ατυχους παρακολουθούσε τα  μαθήματα του πολυσυζητημένου φιλόλογου Ιωάννη Νοτάρη, ασφαλώς θα άκουγαν μέσα-μέσα να μνημονεύεται το βιβλιοπωλείο «Ευριπίδης» που   είχε εμφανιστεί πριν από δύο χρόνια (1958) – πού άλλου;- κοντά στην πλατεία.

Μπορεί να φαίνεται παράταιρο, αλλά να μιλάει ένας καθηγητής Γυμνασίου για βιβλία σε παιδιά 13 ετών (παιδιά

που δεν είχαν δεκάρα στις τσέπες τους, που ηταν ζήτημα αν είχαν διαβάσει ένα βιβλίο εκτός των σχολικών και των κλασικών εικονογραφημένων) παραήταν σχολαστικισμός για να μην πούμε τίποτα χειρότερο. Το διάβασμα ακόμα δεν μας ενδιέφερε. Στο σχολείο πηγαιναμε απο υποχρέωση, ηταν κάτι σαν οικογενειακό «στρατιωτικό» που το υπηρετούσαμε για να μην μας πιέζει το σπίτι.

Εντούτοις ο «Ευριπίδης» που εντέλει τον επισκεφθήκαμε λόγω Νοτάρη,  μας  έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ράφια με βιβλία πρώτη φορά βλέπαμε και η κλασική ερώτηση έκανε το γύρο του βιβλιοπωλείου σθεναρα και αναπάντητα : «Ρε μαλάκα, ποιος να έχει διαβάσει αυτά τα βιβλία; Μου φαίνεται οτι μας κοροϊδεύουνε!»

Μαθαίνοντας απο τις εφημερίδες οτι ο «Ευριπίδης» οχι μόνο συνεχίζει στο Χαλάντρι το έργο του αλλά  – παρότι βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης – αποτόλμησε το άνοιγμα νέου βιβλιοπωλείου στην Κηφισιά, νιώσαμε ένα αίσθημα ενθουσιασμού διότι κάτι δικό «μας», χαλανδριακό τέλος πάντων, βρήκε τρόπο και απλωσε μεγάλο πλοκάμι στους Κηφισιώτες. Στον αριθμό 310 της Λεωφόρου Κηφισίας, σύνορα Κηφισιάς – Ευθραίας (κοντά στο σπίτι του αδικοχαμένου Τάκη Κονδύλη) ο ιδιοκτήτης  Θοδωρής Βασιλόπουλος έστησε ένα βιβλιοπωλείο τριώροφο, διαμπερές και με εμβαδόν 480 τετραγωνικά μέτρα.

Η αλήθεια είναι οτι τα παλαιά βιβλιοπωλεία άλλαξαν σημαντικά μέσα σε μισό αιώνα. Πάει πια ο βιβλιοπώλης πίσω απο τον πάγκο με τα διπλά γυαλάκια μυωπίας πρεσβυωπίας στη μύτη. Τώρα πια το βιβλιοπωλείο  έγινε κατάστημα με μεγάλες φιλοδοξίες. Ο χώρος του διευρύνθηκε (μιλάμε για ορόφους, για αμητό βιβλίων που είναι δύσκολο οχι να τα διαβάσεις, αλλά και να τα δείς…), οι υπάλληλοι είναι νεαροί ή νεαρές που το συζητούν με τους πελάτες εν είδει φοιτητικής μάζωξης, οπότε, περνώντας το κατώφλι,  δεν νιώθεις τράκ, αντι να γίνεσαι λιγότερος γίνεσαι περισσότερος.

Ο Θοδωρής μιλάει και για εκδηλώσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, επίσης για παιδική βιβλιοθήκη που φέρει το όνομα του αδικοχαμένου αδελφού του Μίμη Βασιλόπουλου – καλορίζικο το νέο σπίτι και καλές δουλειές.