Έχεις σκεφτεί πώς η συμπεριφορά σου σήμερα θα επηρεάσει το παιδί σου σε 30 χρόνια;

Για όλους όσους μεγαλώνουν σ΄ ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, αυτό είναι κάτι που τους ακολουθεί σε όλη τη ζωή τους. Τι γίνεται όμως όταν οι παρεμβατικοί γονείς, αναλαμβάνουν δράση και η ζωή του παιδιού τους γίνεται συνέχεια της δικής τους ζωής; Πώς το βιώνει ένα παιδί που δεν έχει τη δύναμη να πάρει ούτε μια μικρή απόφαση για τη ζωή του, όπως τι μπλούζα να αγοράσει ή τι να πάρει στην καφετέρια, ακόμα και αν έχουν περάσει χρόνια από την ενηλικίωσή του; Τι παιδί θες να μεγαλώσεις;

Έναν κλώνο δικό σου που ζει στη σκιά σου ή ένα αυτόνομο, δυνατό και αυτόφωτο άνθρωπο;

Κεφάλαιο: Παρεμβατικοί γονείς

Θα ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα σαν εξωτερικός παρατηρητής, σαν έναν άνθρωπο που είχα την ευτυχία να είμαι ο εαυτός μου στο περιβάλλον που μεγάλωσα ακόμα και αν είχα πολλή μεγάλη ανάγκη για βελτίωση, εντούτοις ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν ήμουν αποδεκτή όπως ήμουν και αυτό είναι ευλογία για ένα παιδί.

Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους, που τα βάζουν με τον εαυτό τους, που τους φταίνε όλα, που δεν μπορούν να πάρουν ούτε μια απόφαση ακόμα και για μια μικρή αγορά όπως ένα ρούχο, για να αποφασίσουν άλλα πιο σημαντικά θέματα όπως την αλλαγή εργασίας, σύντροφο, αγορά σπιτιού μπορεί να βασανίζονται χρόνια και να βαλτώνουν σε καταστάσεις που δε θέλουν απλά και μόνο επειδή δεν μπορούν να πάρουν μία απόφαση.

Έχουμε γεμίσει 30+ που αποζητούν αποδοχή και αγάπη παντού. Ημιαυτόνομους ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την οικογένειά τους, δεν μπορούν να διαλέξουν αυτό που λαχταρά η καρδιά τους αν δεν πάρουν την σύμφωνη γνώμη της μανούλας. Γιατί η μανούλα ξέρει!

Η μανούλα ξέρει μόνο για τη δική της ζωή. Όταν είχε να διαλέξει έκανε τις επιλογές της και με αυτές πορεύτηκε στη ζωή ευτυχισμένη ή μη. Το ότι θα γίνει το παιδί σου γιατρός, δικηγόρος, δημοσιογράφος, μηχανικός, καθηγητής και όλα αυτά που είναι λόγοι να καμαρώνεις, αν δεν το θέλει το παιδί σου ή δεν είναι το όνειρό του να το κάνει θα είναι ένας λόγος που θα πέφτει κάθε μέρα στο κρεβάτι με ένα βάρος και την αίσθηση του ανικανοποίητου να υπερισχύει.

Και μπορεί η κοινωνία εκεί έξω να λέει: «Μπράβο η τάδε, έβγαλε γιατρό» και ο γιατρός να ψάχνει να βρει τον τρόπο διαφυγής από αυτή τη ζωή.

Η μεγαλύτερη δυστυχία για ένα παιδί είναι να προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε η μάνα του

Η παγίδα στο «τα παιδιά μας, μας μοιάζουν»

Κανόνας σε αυτή τη ζωή, από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε είναι ότι θέλουμε να είμαστε αρεστοί στους σημαντικούς άλλους. Ο λόγος είναι μονάχα η επιβίωση! Όσο πιο πολύ «πάμε με τα νερά τους» τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα φροντίσουν τις ανάγκες που είμαστε εντελώς ανίκανοι να το κάνουμε οι ίδιοι.

Και εκεί που σταδιακά αρχίζεις και μιλάς, περπατάς, κάνεις αισθητή την παρουσία σου και όλοι γελούν και χειροκροτούν σε λίγο, μόλις πας να ανακαλύψεις το λίγο παραπέρα, «τι είναι αυτό», «γιατί καίει η κουζίνα», «γιατί να μην βάλω το χέρι στην πρίζα» και όλα αυτά τα πρωτόγνωρα, αρχίζουν τα μη και τα όχι.

Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουμε να είμαστε αρεστοί σε εκείνους και ό,τι κάνουμε είναι και αφορά εκείνους, τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας. Μέχρι να πέσουν από το βάθρο. Σε κάποιους συμβαίνει και αυτό, σε άλλους ποτέ.

Δεν σου μοιάζουν τα παιδιά σου στη συμπεριφορά, αντιγράφουν τις συνήθειές σου για να γίνουν αρεστά για να το βλέπεις και να χαίρεσαι ότι άφησες και εσύ έναν κλώνο σου σε αυτή τη ζωή. Είναι χειριστικό όλο αυτό και δεν έχει μέσα του ελευθερία. Αν ήταν εντελώς ελεύθερο το παιδί θα έκανε ότι ήθελε και δεν θα καταπιεζόταν.

Τα λέει η νύφη να τα ακούει η πεθερά

Κλασική τακτική παρεμβατικής μαμάς συνήθως, οι μπαμπάδες είναι πιο ζεν στις περισσότερες περιπτώσεις. Μιλάει στο τηλέφωνο με τη φίλη και λέει κάτι που της αρέσει, ένα δικό της όνειρο, ένα δικό της στόχο και το παιδί που είναι εκεί γύρω ακούει την ατάκα, την έχει ακούσει τόσες φορές που μοιάζει με νοητικό τατουάζ πια στο μυαλό του που είναι αδύνατον να διαλέξει κάτι άλλο στη ζωή του, από αυτό που ορίζει η μαμά παντογνώστης.

Σ’αγαπώ παιδί μου

Σ’αγαπώ και εγώ το λέω για το καλό σου; Μήπως έχουμε μπερδέψει λίγο τους ορισμούς; Τι θα πει αγαπώ, καθήστε λίγο κάτω παρεμβατικοί γονείς και βρείτε τι είναι για εσάς η αγάπη. Πώς σου έδειχνε εσένα αγάπη η οικογένειά σου όταν ήσουν παιδί; Πώς ξέρεις ποιο είναι το καλό το παιδιού σου; Ποια επιλογή θα το κάνει ευτυχισμένο; Γιατί αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να είναι ευτυχισμένο το παιδί σου;

Δεν λέω ότι δεν το αγαπάς, αλλά ο τρόπος που αγαπάς δεν βοηθά τους άλλους να ανθίζουν. Το να τα έχεις όλα έτοιμα, λύσεις, φαγητά, σπίτια, πληρωμένες υποχρεώσεις δεν βοηθούν, φτιάχνουν εξαρτημένους ανθρώπους. Που στα 30+ αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να το υποστηρίξεις όσο μεγαλώνει να μάθει μόνο του να βρει τους τρόπους να βρίσκεις λύσεις. Όχι οι έτοιμες λύσεις.

Γιατί η παρεμβατικότητα από τον σύντροφο μπορεί να καταστρέψει τη σχέση. Αν το κάνεις δες τι θα συμβεί στη σχέση σου

Και όταν φύγουν οι γονείς

Το ξέρεις, δεν είμαστε αιώνιοι. Μια μέρα θα φύγουμε όλοι από εδώ. Όλοι όσοι ζούμε σήμερα, σε 100 χρόνια από τώρα θα είμαστε ανάμνηση. Κάθε μέρα που περνά οδεύουμε πιο κοντά στην έξοδο. Αν έχουμε παιδιά, νομίζω ότι το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι το πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν αυτόνομα, χωρίς να μας έχουν ανάγκη καμία για να επιβιώσουν.

Τότε θα πούμε ότι το κάναμε το χρέος μας, ότι φτιάξαμε ένα αυτόνομο, υπέροχο μοναδικό άνθρωπο που δεν θέλει δεκανίκι για να ζήσει, που μόλις φύγουμε από κοντά τους δεν θα χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και θα ψάχνουν άλλον άνθρωπο να αναρριχηθούν πάνω του και να ζουν εις βάρους του.

Οι παρεμβατικοί γονείς συνήθως πλάθουν παιδιά που δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν και καταλήγουν να είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Αυτό θες από τα παιδιά σου;

Τα προσωπικά όρια που πρέπει να θέσεις στη σχέση σου για να μη νιώσεις ποτέ ότι καταπιέζεσαι

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Έχεις σκεφτεί πώς η συμπεριφορά σου σήμερα θα επηρεάσει το παιδί σου σε 30 χρόνια; εμφανίζεται στο iPop.