Από την ματιά μιας φοιτήτριας σαν όλες τις άλλες

Λένε πως όταν δεν είσαι μέσα στον χορό και δεν χορεύεις μέχρι τελικής πτώσεως, η αντικειμενικότητα χτυπάει κόκκινο. Βλέπεις αυτά που δεν έβλεπες. Εντοπίζεις τα προβλήματα που μέχρι τότε τα θεωρούσες γοητεία. Κρίνεις αυτά που μέχρι χθες δεν είχες σχολιάσει ποτέ. Όταν όμως μια κατάσταση ή μια συγκυρία αγγίζει το όριο του εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής και καθημερινότητας; Ίσως τότε η αντικειμενικότητα κάνει την εμφάνισή της την ώρα του χορού. Πώς είναι να είσαι φοιτήτρια σε ελληνικό πανεπιστήμιο;

Σεπτέμβριος 2015. Τότε που ξεκίνησε ο χορός, για εμάς τους εισαχθέντες των βάσεων του 2015.

Άλλη μια γενιά γεμάτη παιδιά που πλημμυρίζουν από όνειρα και φιλοδοξίες. Που αδημονούσαν να περάσουν το κατώφλι της πόρτας της ενηλικίωσης, από το στάδιο ή αλλιώς κλουβί της εφηβικής αθωότητας και ανεμελιάς στον πραγματικό κόσμο. Στον κόσμο του ενθουσιώδη φοιτητή που θέλει να εξερευνήσει την Αθήνα, να μάθει, να δει τι είναι αυτό το περιβόητο Πανεπιστήμιο, να πάει Erasmus. Έτσι ήμουν και εγώ. Μια φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες που το βράδυ της 25ης Σεπτέμβρη στριφογύριζε συνεχώς περιμένοντας το επόμενο πρωί, αυτό της εγγραφής στην σχολή της για την οποία πάλεψε, θυσίασε την κοινωνική της ζωή για ένα χρόνο, μόχθησε, έκλαψε προκειμένου να μπει. Το χαμόγελο της επιτυχίας και του ενθουσιασμού για το καινούργιο αντικαταστάθηκε εκείνο το πρωί της εγγραφής από αυτό της αμηχανίας, της απορίας και αργότερα από αυτό το πρόσωπο που έχει κάποιος αν πάει το πρωί στην κουζίνα και έχει τελειώσει ο εσπρέσσο. Η κομματοποίηση είχε εξαπλωθεί σε όλη την γραμματεία του ΕΚΠΑ. Δεν προλάβαινες να βγεις από το μετρό της Ομόνοιας και σε κάθε γωνίας ένα διαφορετικό κόμμα καραδοκούσε για να σε διεκδικήσει. Κανείς δεν με είχε ειδοποιήσει για αυτή την πανεπιστημιακή δημοπρασία.. Και κάπου εκεί είναι η στιγμή που συνειδητοποίησα πως το κλουβί της εφηβείας δεν είναι πλέον εδώ να με προστατεύσει, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια μου είναι πλέον ανοιχτά, αντικρίζοντας για αρχή την λεπτή γραμμή μεταξύ πολιτικοποίησης και κομματοποίησης και φυσικά; Περιμένοντας την συνέχεια.

Η πρώτη μέρα της πανεπιστημιακής ζωής θα μείνει πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, θα είναι πάντα εκεί να μου θυμίζει την πρώτη κοπέλα που συνάντησα και το πρώτο μάθημα που μου έδωσε. Δεν σχετιζόταν με την «Παγκόσμια Ιστορία Ι» που είχαμε 11¨00-13¨00 αλλά με εκείνο που σου μάθαινε πως στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις άσχημες συνθήκες όσο πιο όμορφες γίνεται με μια μας κίνηση. Έτσι και εκείνη, εντοπίζοντας το πρόβλημα υγιεινής που μαστίζει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, εφόσον χαρτί υγείας δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ενώ το σαπούνι θεωρείται πολυτέλεια, δεν το αγνόησε. Με αποτέλεσμα εκείνο το πρωί της Δευτέρας να είναι το πρώτο άτομο που αντίκρισα μπαίνοντας στην τουαλέτα, να κουβαλάει μια τσάντα που αντί να έχει μέσα βιβλία, να «γεννάει» χαρτιά υγείας για όλες τις τουαλέτες του 7ου ορόφου και μαζί; Μια ελπιδοφόρα κίνηση και ταυτόχρονα πολλά ερωτήματα να ταλανίζουν το κεφάλι μου, με το «είναι η παιδεία μας κάτι τόσο αδιάφορο» και το «τελικώς ο στόχος είναι να μένουν τα ελληνόπαιδα εδώ και να παλεύουν ή να τα διώχνουμε όσο πιο μακριά γίνεται» να βασανίζουν το κεφάλι μου ακόμη και 3 χρόνια μετά. Η περιπέτεια συνεχίστηκε με τον Γιώργο και τον κάθε Γιώργο ο οποίος κάθε πρωί που ανέβαινε την Ακαδημίας τα λεπτά που διέσχιζε το παρκάκι μπροστά από την Νομική, ένα πάρκο χωρίς παιδικά γέλια και ζωή, αλλά γεμάτο ουσίες, φόβο, θλίψη, και καμία περίθαλψη, σταματούσε να έχει χτυποκάρδι. Και την Μαρία και την κάθε Μαρία που φοβούμενη να διασχίσει το δρομάκι των τοξικομανών της Νομικής μετά το απογευματινό μάθημα, επέλεγε τελικώς να δει την σχολή με το κιάλι. Η περιπέτεια έγινε εφιάλτης την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου του 2018 με ένα διαδικτυακό άρθρο που μεταφέρει τους τοξικομανείς μέσα στο κτήριο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ταχέως! Φοιτήτρια του Πανεπιστημίου κατέγραψε με την κάμερα του κινητού της 3 τοξικομανείς, ο ένας να βρίσκεται μέσα στο κτήριο σε κάποια αίθουσα χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη και οι άλλοι 3 στον διάδρομο. Η συνέχεια της ιστορίας; To video να κάνει τον κύκλο του διαδικτύου προκαλώντας μια «τέλεια» εικόνα για το ελληνικό πανεπιστήμιο, η κοπέλα αυτή να μην ξαναπατήσει το πόδι της στην σχολή φοβούμενη τα χειρότερα, και οι τοξικομανείς να αλλάζουν ελληνικό πανεπιστημιακό κτήριο μέρα παρά μέρα. Και οι εφιάλτες μέρα με την μέρα πολλαπλασιάζονταν με κι άλλα περιστατικά, με έλλειψη βασικών εργαλείων σε εργαστήρια, με ανυπαρξία τεχνολογικών υποδομών, ακόμη και με ληστείες στο κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ και φυσικά με γεγονότα που σίγουρα έγιναν και δεν γράφηκαν ποτέ. Κάπου εκεί, ανάμεσα στην περιπέτεια και τον εφιάλτη είμαστε όλοι εμείς που ψάχνουμε μια λύση. Να πηγαίνουμε από την πίσω είσοδο, να μην πλησιάζουμε τα απογευματινά μαθήματα, να κυκλοφορούμε σε επιφυλακή; Ή να πάρουν θέση ένα ΚΕΘΕΑ (είναι εκεί όσο μπορεί), η Κοινωνία, το Υπουργείο Παιδείας, κάποιος που να μπορεί να δώσει μια σανίδα σωτηρίας, όχι μόνο στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά και στους ανθρώπους αυτούς. Μια στέγη, μια τροφή, ένα καθαρό ρούχο, μια επίσκεψη σε ένα κέντρο απεξάρτησης και ομαλής ένταξης στην Κοινωνία. Και για το Πανεπιστήμιο; Αυτά που του και μας αρμόζει! Υποδομές, καθαριότητα, εργαλεία.

Η ιστορία συνεχίζεται, και εγώ είμαι ακόμα στην είσοδο του προαυλίου να κοιτάω και να περιμένω να δω την συνέχεια. Μάρτιος 2019, 21ος αιώνας με την ράμπα αναπήρων να έχει χαλάσει και τον Νίκο, Μάκη, Αλέκα, να βλέπουν την πόρτα της εκπαίδευσης να κλείνει κατά πάνω τους. Και αυτό γιατί; Γιατί τα μαθήματα κύλαγαν κανονικά, οι παρακολουθήσεις δεν σταματούσαν ποτέ, η ζωή προχώραγε και η ράμπα δεν φτιαχνόταν ενώ για να ζήσουν αξιοπρεπώς αρκετοί την χρειάζονταν. Άλλη μια κακή συγκυρία ήρθε να συμπληρώσει την ιστορία μου, η μαζική όμως προσπάθεια των φοιτητών του Ν.Ο.Π.Ε κομμάτων και μη να μαζέψουν υπογραφές για να φτιαχτεί σύντομα η ράμπα ήταν εκεί να φωτίσει την πλοκή μου. Οι υπογραφές μαζεύτηκαν και μέχρι να φτιαχτεί η ράμπα- παιδείας, οι συμφοιτητές μας μετέφεραν τον Νίκο και τον κάθε Νίκο, στους ώμους όταν είχαμε μάθημα στο νέο κτήριο. Και η αισιοδοξία μέσα στην μαυρίλα ήρθε να κλείσει όμορφα το τέλος των πανεπιστημιακών μου χρόνων. Είπα αντίο στην σχολή μου τον φετινό Σεπτέμβρη και κοντοστάθηκα πάλι στην κεντρική είσοδο, αντικρίζοντας προβλήματα σοβαρά, καθημερινά, ανεπάρκεια, καταστάσεις αρκετές φορές εξευτελιστικές και ασεβείς προς τον σπουδαστή που έχει θυσιάσει πράγματα για να είναι σε αυτή την είσοδο και να θέλει να πετύχει τους στόχους του. Προβλήματα που κοντεύουν να μηδενίσουν την δουλειά αρκετών άξιων καθηγητών που είναι ακόμα εδώ, στο ελληνικό πανεπιστήμιο να προσπαθούν για εμάς. Προβλήματα τα οποία δεν μπορείς να αντικρίσεις εύκολα από την είσοδο αλλά που καραδοκούν στην ζωή κάθε νέου φοιτητή. Αυτά που είδαν τα μάτια μου; Κάτι λίγο μπροστά στην ελληνική πραγματικότητα. Αλλά σίγουρα ένας πολύ καλός λόγος για να κάνουμε κάτι. Για να μην τα αγνοήσουμε για άλλη μια δεκαετία. Για να τα αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία κατάματα και να προσπαθήσει να τα εξαλείψει. Για να μην τα συναντά κανείς πλέον στους φοιτητικούς διαδρόμους. Γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση. Σε όμορφες φοιτητικές αναμνήσεις. Σε ένα πανεπιστήμιο που η αισιοδοξία δεν εμφανίζεται απλώς με την τοποθέτηση ενός χαρτιού τουαλέτας, ή την συλλογή μιας υπογραφής. Αλλά σε ένα πανεπιστήμιο που η αισιοδοξία βρίσκεται ριζωμένη σε κάθε προαύλιο. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, ματιά. Ελπίζω η δική σου να είναι διαφορετική.

Ας δούμε, όλοι μας..

Μια φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες.

Κλήμη Αθηνά, απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών, Ν.Ο.Π.Ε. 

Το άρθρο Από την ματιά μιας φοιτήτριας σαν όλες τις άλλες εμφανίζεται στο iPop.