Ο Παύλος δεν ήθελε να σκύβει το κεφάλι και να τρέχει…

Ο Παύλος Φύσσας, γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1979. Δολοφονήθηκε από τον Χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο. Πρόλαβε να ζήσει 34 χρόνια. Άφησε πίσω τα όνειρά του, τη μουσική του, την κοπέλα που αγαπούσε και μια οικογένεια που τον λάτρευε. «Βρέθηκε στον λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή», λέει ο θείος του, Δημήτρης. Τον συνάντησα πριν από λίγες ημέρες στο Κερατσίνι και μου είπε λίγα λόγια για τον Παύλο…

-Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου. Πώς κύλησαν για εσάς όλοι αυτοί οι μήνες;

Δ.Κ. Τα συναισθήματα έχουν παγώσει. Είμαστε ακόμη σε

εκείνη τη νύχτα, όπως το έμαθε ο καθένας. Όπως το έμαθε η μητέρα του, όπως το έμαθα εγώ. Χτύπησε το τηλέφωνο και από εκεί και μετά ζω αυτή τη σκηνή. Όλοι μας. Ζούμε, κινούμαστε, κοιμόμαστε, ξυπνάμε μέσα σε έναν μεγάλο εφιάλτη. Μας στέρησαν το χαμόγελο, -που ούτως ή άλλως δύσκολα ερχόταν γιατί έχουμε περάσει πολλές θλίψεις ως οικογένεια-, αλλά αυτό ήταν πολύ τραγικό. Είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται. Η μητέρα του μέρα με τη μέρα καταρρέει. Ο πατέρας του, βρίσκεται σε μία κατάσταση δύσκολη γιατί μπορεί να φαίνεται ότι το αντιμετωπίζει κάπως ψύχραιμα, αλλά δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα του και πόσο θα το αντέξει ακόμη.

-Με τον Παύλο, πόσο στενή ήταν η σχέση σας, ως θείος και ανιψιός;

Δ.Κ. Σε αυτούς εδώ τους ώμους, νιώθω ακόμη το βάρος του μικρού παιδιού όταν τον κουβαλούσα στην πλάτη. Τον έπαιρνα από το σπίτι του, έμενε στην Ταϋγέτου και τον πήγαινα στο λούνα παρκ. Είχα έξι ανιψιούς και επτά ανιψιές, αλλά με τον Παύλο ήταν καθημερινή η επαφή μας, τον είχα πιο κοντά από όλους τους άλλους. Αυτή την σχέση αργότερα την απέκτησε και ο Παύλος με τον δικό μου γιο. Η οικογένειά μας είναι πολύ δεμένη. Τα παιδιά που έκαναν οι αδερφές μου είναι και δικά μου παιδιά και τα δικά μου είναι και δικά τους.

-Ο Παύλος με δικά σας λόγια…

Δ.Κ. Ο Παύλος ήταν φανερό παιδί, καθαρό παιδί. Ξέραμε ότι βαδίζει σε καλό δρόμο, αλλά δε γνωρίζαμε και όλα όσα έκανε. Εγώ συγκινήθηκα όταν έμαθα πολύ αργότερα ότι ο Παύλος νοιαζόταν για τους άστεγους, για τα μικρά παιδιά, και τα ορφανά. Είχε πληγωθεί από την κρίση που βιώνουμε, συγκέντρωνε τρόφιμα και ρούχα. Αλλά δεν ήθελε να το διατυμπανίζει. Το έκανε κρυφά, με μία ομάδα φίλων του. Είναι τα παιδιά που έχουν συγκροτήσει την Ομάδα «Δεν ξεχνούμε» που κάθε 18 του μήνα συνεχίζουν τις εκδηλώσεις για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας. Ο Παύλος είχε όνειρο να δημιουργήσει έναν πολυχώρο για να διδάξει μουσική σε παιδιά, αλλά και να δώσει στέγη και ένα πιάτο φαγητό σε όσους το είχαν ανάγκη.

-Εκτός από τη μουσική είχε ασχοληθεί με κάποιο άλλο επάγγελμα;

Δ.Κ. Εγώ είχα ένα μηχανουργείο, είχε δουλέψει και σε εμένα για ένα διάστημα. Είχε καλή τεχνική κατάρτιση και είχε μάθει πολλά πράγματα. Αλλά ο Παύλος δε μπορούσε τη μουντζούρα. Η αγάπη του ήταν η μουσική. Ήταν ελεύθερο πνεύμα. Δεν ήθελε να ανήκει σε κάποιον, δεν ήθελε να μπει σε κάποιο σύστημα. Το έλεγε και μέσα από τους στίχους του αυτό.

-Εκείνο το βράδυ τι συνέβη στο Κερατσίνι;

Δ.Κ. Η συγκυρία ήταν τραγική. Ο Παύλος ήταν στον λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. Βρέθηκε στην ίδια καφετέρια αυτή η ομάδα των περίπου τριάντα ανθρώπων από αυτό το μόρφωμα του ναζισμού και αυτοί αντιλήφθηκαν ότι ο Παύλος και η παρέα του δεν ήταν από τον ίδιο χώρο. Ο Παύλος, όμως, δεν ήθελε εδώ που μπουσούλησε, εδώ που έκανε τα πρώτα του βήματα, εδώ που μεγάλωσε να σκύβει το κεφάλι και να τρέχει. Δεν ήθελε να κρύβεται μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, έμεινε πίσω και έφαγε τις μαχαιριές από αυτόν τον άνθρωπο. Έμεινε εκεί, γιατί ένιωθε ότι δεν μπορούσε κάποιος να του απαγορεύει την ελευθερία. Αλλά, δεν αντιλήφθηκε τον μεγάλο κίνδυνο. Αν γνώριζε τι θα συνέβαινε, πιστέψτε με… Ο Παύλος δεν ήθελε να είναι ένας νεκρός ήρωας. Ήθελε μόνο να είναι ένας αφανής ήρωας που θα βοηθούσε τους συνανθρώπους του.

-Γνωρίζετε πώς συνέβησαν τα γεγονότα;

Δ.Κ. Τα γεγονότα μας τα εξιστόρησε η Χρύσα, η σύντροφος του Παύλου. Το παράπονό μας έχει να κάνει με τη στάση της Αστυνομίας. Λυπάμαι που το λέω αυτό, αλλά πράγματι εκεί έγινε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Πίστευαν ότι θα πέσουν δύο ψιλές και θα φύγουν. Δεν ήταν έτσι όμως. Ήταν ένα καλοστημένο, οργανωμένο έγκλημα. Εκεί βρισκόντουσαν επτά δυάδες. Δεκατέσσερις αστυνομικοί. Η Χρύσα, τραβούσε τον αξιωματικό από τα μπατζάκια και του έλεγε: «Σε παρακαλώ!» Και εκείνος έλεγε «όχι». Και αν δεν βρισκόταν ο Παύλος να σταθεί όρθιος μετά τις μαχαιριές και να πει «να τον συλλάβεις γιατί με μαχαίρωσε στην καρδιά» και να το δείξει, δεν θα ξέραμε σήμερα. Θα λέγαμε, «ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών ήταν… Ένας αλητάκος ήταν ο Παύλος«… Δεν ήταν αλήτης ο Παύλος. Αν πάρουμε τη λέξη αλήτης με την κακή έννοια, δεν ήταν. Αν την πάρουμε με την καλή έννοια, τότε ήταν «αλήτης». Ήταν ελεύθερο πνεύμα.

-Η Χρύσα πού βρίσκεται σήμερα;

Δ.Κ. Δε θα πω πού ακριβώς, βρίσκεται στην επαρχία. Οι επαφές μας είναι συχνές, αλλά βρίσκεται εκεί γιατί η οικογένειά της θέλει να την προστατεύσει.

-Η Χρυσή Αυγή, όπως φάνηκε στις τελευταίες εκλογές, διατήρησε υψηλά ποσοστά στη γειτονιά του Παύλου… Τι σκέψεις κάνετε μετά από αυτό;

Δ.Κ. Ξέρετε ποιο είναι το παράπονό μου; Μετά από αυτό το στυγερό έγκλημα, στο δημοτικό σχολείο όπου φοίτησε ο Παύλος, η Χρυσή Αυγή πήρε ποσοστό 25%. Καταλαβαίνετε; 25% στο σχολείο του Παύλου. Το 1/4 της περιοχής εδώ ψήφισαν αυτό το κόμμα. Τι άλλο να σας πω…

-Τι θα θυμάστε περισσότερο από τον Παύλο;

Δ.Κ. Δε θυμάμαι. Νιώθω. Νιώθω την ανάσα του, νιώθω το βάρος του στους ώμους μου, γιατί τον είχα κουβαλήσει πολύ στους ώμους… Νιώθω τη μεγάλη του αγκαλιά, που ερχόταν και με έσφιγγε και με φίλαγε, με φίλαγε, με φίλαγε… Ξέρετε; Δεν έχουμε αποδεχθεί ακόμη την αλήθεια. Εγώ μένω στο τηλεφώνημα που είχα μαζί του την Δευτέρα και μου έλεγε: «Θείε πότε θα σε δω;» Για εμένα ο Παύλος δεν έφυγε. Εγώ νιώθω ότι ζει ακόμη δίπλα μου και ότι πολύ σύντομα θα συναντηθούμε.