Ο Ανδρέας το ’80 ό,τι υποσχόταν το έκανε. Ο Τσίπρας τώρα ψεύδεται

Πριν λίγες ημέρες μοιράστηκα στην aixmi.gr τη σκέψη μου ότι «αυτό το καλοκαίρι η Ελλάδα μάλλον έπιασε πάτο κοινωνικά και οικονομικά». Σήμερα νομίζω ότι έφτασα ακόμη πιο κοντά στην αλήθεια. Η Ελλάδα ξαναγύρισε, ξαναζεί τη δεκαετία του 1980, αλλά σαν σπασμένος καθρέφτης. Χωρίς ελπίδα, δηλαδή, για ένα όμορφο αύριο.

Γιατί

Γιατί και τότε υπήρχε ένας Ανδρέας Παπανδρέου που υποσχόταν αυξήσεις και θέσεις εργασίας, αλλά τις έδωσε, όχι όπως σήμερα που ο κ. Τσίπρας υπόσχεται ψευδώς να κάνει την Ελλάδα γη της επαγγελίας.

Γιατί και τότε υπήρχαν «μόδες», αλλά αθώες όπως οι «καρεκλάδες» και οι «ροκάδες», οι «γκιράπες» και τα «φρικιά», οι «ντισκόβιοι» και οι «μηχανόβιοι», όχι όπως σήμερα οι Έλληνες εναντίον των «πιο πολύ Ελλήνων» σε αυτόν τον πρωτοφανή πολιτικό και κοινωνικό εμφύλιο.

Γιατί και τότε υπήρχαν ομοφυλόφιλοι, αλλά η κοινωνία τους δεχόταν με συμπάθεια, (άντε στη χειρότερη να τους δει σκωπτικά), όχι όπως σήμερα που οργανώνονται συμμορίες στην Αθήνα για να τους ξυλοφορτώνουν ή βουλευτές όπως ο Νικολόπουλος να ηγούνται «κινημάτων» του διαδικτύου εναντίον τους και, μάλιστα, σε διεθνές επίπεδο με εκφράσεις ντροπής.

Γιατί και τότε υπήρχε τεχνολογία, αλλά με μέτρο, με όρια, όχι όπως σήμερα που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα ρομπότ στέλνουν στον καιάδα της ανεργίας εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. (Και φυσικά όχι μόνο τα ρομπότ, αλλά και απάνθρωποι επιχειρηματίες και πολιτικοί).

Γιατί και τότε τα σχολεία είχαν κενά σε εκπαιδευτικούς, αλλά έστω και οι ανεπαρκείς σε αριθμό καθηγητές «κάτι» ουσιαστικό μάθαιναν στα παιδιά, όχι όπως σήμερα που δεν ξέρω σε τι θα χρησιμεύει σε δέκα χρόνια αυτό το «κάτι» που μαθαίνουν. (Ας πούμε, για παράδειγμα, πόσο δίκιο έχει αυτή η τεράστια μορφή η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ όταν φωνάζει ότι τα παιδιά στα σχολεία αντί να μαθαίνουν μόνο «στρατιωτική» ιστορία και να «παπαγαλίζουν» χρονολογίες, πρέπει να μαθαίνουν όλη την ιστορία. Της Τέχνης, του Πολιτισμού, των Γραμμάτων, του Αθλητισμού γιατί όχι και δεν ξέρω τι άλλο).

Αμέτρητα τα «γιατί και τότε», τα «αλλά» και τα «όπως σήμερα» στη σύγκριση της δεκαετία του ’80με το κολασμένο 2014.

Το έχουμε ξαναπεί, τα παιδιά που μεγάλωσαν μετά τον φριχτό πόλεμο, τις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 και του ’80 (μέχρι εκεί) βίωσαν φοβερές στερήσεις. Το χαρτζιλίκι των λίγων δραχμών την εβδομάδα, ήταν πολυτέλεια. Σε δημόσια σχολεία μάθαμε γράμματα. Στις αλάνες και τους χωματόδρομους παίξαμε και γίναμε υγιείς, ψυχικά και σωματικά.

Με προσευχή στο Θεό να τον ευχαριστούμε για το κάθε φως της μέρας που αντικρίζαμε και το κάθε πιάτο φαΐ που μαγείρευε η μητέρα και το κάθε μεροκάματο που έφερνε ο πατέρας. Δεν είχαμε την «πολυτέλεια» των υλικών παιχνιδιών. Αλλά είχαμε αυτή την αχλή της αγάπης να μας σκεπάζει. Της εντιμότητας και της αθωότητας που ήταν τα σημεία των καιρών εφηβικά και πρώτα «αντρικά» καλοκαίρια και χειμώνες. Μόνοι μας «εφευρίσκαμε» παιχνίδια. Εκτός από τα πατροπαράδοτα «μακριά γαϊδούρα», κρυφτοκυνηγητό, μπιζ, «κουτσό», ξύλινα πατίνια και τόσα άλλα, επινοήσαμε τα «χαρτάκια», τα «μπαζ» με τις πέτρες στο δρόμο, τον κουκουναροπόλεμο, τα φυσοκάλαμα και, φυσικά, το ποδόσφαιρο παντού. Κυριολεκτικά παντού.

Η θρυλική γενιά της μαγικής δεκαετίας του ’80. Η γενιά των ταινιών του Ψάλτη, του Γαρδέλη και της Φίνου. Η γενιά του «βασικά καλησπέρα σας», «ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «καμικάζι αγάπη μου» που γέμιζε ασφυκτικά τα σινεμά του τότε. Η εποχή που οι ταινίες γυρίζονταν σε ταράτσες πολυκατοικιών με τους ηθοποιούς με μαγιό και τρυπητά μπλουζάκια να υποδύονται τα μουσικά γκρουπ και τον Σταμάτη Γαρδέλη να τραγουδάει τον «εθνικό ύμνο» της δεκαετίας του 80΄ «ποιός είσαι εσύ που ήρθες εδώ για να μας κάνεις πλάκα, άντε σπάσε ρε μαλάκα…»

Τα 50άρια μηχανάκια Garelli, το μαλλί – χαίτη, οι πρώτες κολώνιες old spice, τα παντελόνια μπάγκι, οι βάτες στα σακάκια, οι άσπρες κάλτσες με το μαύρο παπούτσι, όλη η ενδυμασία αγορασμένη από το υπόγειο Πανταζόνας στην Κάνιγγος.

Οι ντισκοτέκ της εποχής. Η Σαν Λορέτζο στο Γέρακα, η Στέισον Ουάν και η Βίντεο στην Πατησίων, η Μπαρμπαρέλα στη Συγγρού, η Boom Boom στην Καλλιθέα, η Βαλεντίνο στη Δεκελείας, η Τροπικάλια στο Μάτι, η Sτούντιο 54 στη Ραφήνα, η Τζάκι Ο και η Άθενς στη Μιχαλακοπούλου, η Ντόριαν Γκρέυ, η Ατόμικ, η Τοτέμ, η Ματς Μορ και η Τοτέμ στην παραλιακή Ποσειδώνος προς Γλυφάδα, οι 9 Mούσες για τους κυριλέ φραγκάτους στο Στάδιο και το κύκνειο άσμα στα τέλη της δεκαετίας από την Αυτοκίνηση, όταν η μικρή ντίσκο μεταμορφώθηκε σε «γήπεδο»…

Τα πρώτα μεθύσια με καμπάρι, μαρτίνι, φρουίτ παντς με αλκοόλ, μπύρα για τους πιο μάγκες. Τα θαρραλέα «καμάκια». Και στο πάνθεον της χορευτικής μουσικής Μόντερν Τόκινγκ, Γκαζέμπο, Άλφαβιλ, Τέιλορ Ντέιν, Γουάμ, Φάλκο, Ντουράν και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Αλλά και οι Έλληνες Μιχάλης Ρακιντζής με τους Σκραπ Τάουν και το viva sahara, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος με το lost in the night, ο Κώστας Μπίγαλης με το i miss you, οι ανυπέρβλητοι dreamer and the fool moon με το Sadrina, η Μαριάννα με το talk about love και… συγγνώμη από τους άλλους που ξεχνάω.

Τότε μεσουρανούσαν τα «ηλεκτρονικά». Κάθε δρόμος κι ένα τέτοιο μαγαζί. Με pak man, «τουβλάκια» και όλα τα παιχνίδια που παίζαμε με τις ώρες. Αρκεί να είχαμε χαρτζιλίκι και να είμαστε καλοί για να πάρουμε κι άλλες «πίστες».

Νύχτες με κατς στο γήπεδο Παναθηναϊκού. Με τον αείμνηστο Απόστολο Σουγκλάκο, την Κυπριακή λαίλαπα, τον μασκοφόρο Ντιμπέστια (τι ονόματα Παναγία μου) να μονομαχούν στο «κλουβί». Εμπειρία μοναδική όταν σαλτάραμε από τα κάγκελα της θύρας 4 με μπροστάρη τον «Γκαγκάριν». Ήταν η εποχή της «αλλαγής» του πρώτου υπουργού Παιδείας του ΠΑΣΟΚ Λευτέρη Βερυβάκη που επιτράπηκε τα αγόρια να έχουν μακριά μαλλιά (επιτέλους) ή τα κορίτσια να πετάξουν τις ποδιές.

Δεν είχαμε κινητά, αλλά στα ραντεβού μας ήμασταν κύριοι. Αν θέλαμε να μιλήσουμε στην κοπέλα μας και να στείλουμε φιλιά μακριά από τα αδιάκριτα αυτιά των γονέων στο σπίτι, πηγαίναμε στο περίπτερο της γειτονιάς και ρίχναμε δίφραγκο στο κόκκινο τηλέφωνο του ΟΤΕ. Κι αν η γραμμή είχε παράσιτα παίρναμε το μηδέν για να καθαρίσει, όπως θυμάται πολύ όμορφα στο ομότιτλο βιβλίο του ο Κωνσταντίνος Καμάρας.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η δεκαετία του ’80 μόνο μηδέν δεν πήρε σε συναισθήματα και δημιουργία αναμνήσεων. Άλλωστε, ήταν μία δεκαετία που έμεινε στην ιστορία για τη μοναδικότητά της. Ακόμη και το κιτς ήταν ανεπανάληπτο. Ήταν μια δεκαετία που η νεολαία έβγαινε δυνατότερη από τα συντρίμμια μιας χώρας. Φοβάμαι πως η σημερινή μόνο με ένα θαύμα θα γλιτώσει από αυτή την κινούμενη άμμο που την καταπίνει.

Και, φυσικά, όχι με ψεύτικες υποσχέσεις από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά με εθνική πανστρατιά από προοδευτικούς ανθρώπους που πιστεύουν στη δημοκρατία και όχι τον παρασιτισμό και την ακινησία.

Προσωπικά, επειδή «τα έφαγα τα ψωμιά μου», το μόνο που επιθυμώ απεγνωσμένα είναι να μη φτάσουν κάποτε τα παιδιά του σήμερα στην ηλικία μου και βρεθούν στο αδιέξοδο που είμαι εγώ χωρίς να φταίω σε τίποτα. Με πήρε στο λαιμό της – όπως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του ιδιωτικού τομέα – η πλειονότητα των πολιτικών και συνδικαλιστών που κυβέρνησε έως σήμερα τη χώρα και νοιάστηκε μόνο για τους τραπεζικούς λογαριασμούς της και το βόλεμα των κομματικών «στρατιωτών».

Όμως όπως λέει ο Αμερικανός συγγραφέας Άπτον Σίνκλερ «είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να καταλάβει κάτι, όταν αυτός ο κάποιος αντλεί τα έσοδά του από το να μην καταλαβαίνει»…