Ο αντικομμουνισμός του Μπαλτάκου και ο τσαβισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Τον πολιτικό λόγο της χώρας μας τον διακρίνει έντονος αταβισμός. Δεν χρειαζόμασταν τις «αντικομμουνιστικές» επισημάνσεις του Άδωνι Γεωργιάδη και του Τάκη Μπαλτάκου για να το καταλάβουμε.Το ζήτημα είχε ήδη κριθεί απο τις εκλογές του 2012, όταν και σχηματίστηκε Βουλή με ένα σοβιετικό, ένα ναζιστικό και ένα αριστερίστικο κόμμα.Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για «γουναράδικα», «Μελιγαλάδες» και για «Έλληνες Εθνικιστές».Βίαιη γλώσσα σε βίαιους καιρούς. Από όλα αυτά τα μαργαριτάρια που έχουμε ακούσει το τελευταίο διάστημα, αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο ήταν η χρήση του όρου «αντικομμουνιστής». Είναι θεμιτό για έναν πολιτικό να αυτοπροσδιορίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο;Εδώ οι απόψεις διίστανται. Πολλοί ανατρέχουν στις ιδιαιτερότητες της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας και καταλήγουν πως τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί ανασύρουν μνήμες εμφυλίου, εξοριών και εθνικού διχασμού. Δεκτό. Ο πολιτικός λόγος πρέπει να προσαρμόζεται στο εκάστοτε ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον. Υπο αυτό το πρίσμα, οι δηλώσεις Γεωργιάδη-Μπαλτάκου ήταν το λιγότερο άστοχες.Απο την άλλη, βέβαια, κανείς απο τους δύο δεν ξύπνησε μία ωραία πρωία και άρχισε να φωνάζει πως είναι αντικομμουνιστής. Κάτι πρέπει να είδαν ή να άκουσαν πριν νιώσουν την ανάγκη να κοινοποιήσουν τα αντιμαρξιστικά τους αισθήματα.Μία αναδρομή στη ρητορία και την μετεκλογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ικανή να κάνει ακόμα και τη γιαγιά μου να ανασυρεί με αμηχανία απο το πατάρι το Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων που είχε υπογράψει το 1950 για να προσληφθεί στο Δημόσιο.Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η Αξιωματική μας Αντιπολίτευση έχει υποστηρίξει το βαθύτατα αντιδημοκρατικό καθεστώς της Βενεζουέλας (βλέπε κηδεία Τσάβες), έχει φλερτάρει με την ακρο-αριστερή ανομία (βλέπε Βίλα Αμαλία) και έχει κλείσει το μάτι στο ένοπλο αντάρτικο πόλης (βλέπε βιβλίο Κουφοντίνα).Με αυτά τα δεδομένα οι ευθύνες μοιράζονται. Όσο φταίει ο Γεωργιάδης για το άκομψο σχόλιο του, άλλο τόσο φταίει και η ακραία στάση της «Ρόζας».Όσο φταίει ο Μπαλτάκος, άλλο τόσο φταίει και ο Τσίπρας, που ακόμα δεν έχει μπορέσει να διακρίνει τις δικτατορικές τακτικές του Τσαβισμού.Πιθανότατα, καθώς βελτιώνεται η οικονομίκη μας πραγματικότητα, θα πέσουν και οι τόνοι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Βέβαια για να συμβεί αυτό, απαιτείται νηφαλιότητα απ’όλους – συμπεριλαμβανομένων και των δημοσιογράφων.Το σχόλιο του σκιτσογράφου Στάθη προχτές στον «Ενικό» πως «το παραμύθι περι των εγκλημάτων του κομμουνισμού είναι προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής» δεν είναι μόνο τραγικά ανιστόρητο αλλά και επικίνδυνο – γιατί στέλνει και άλλους ανθρώπους στα άκρα. Είτε στα αριστερά, είτε στα δεξιά.