Αντίτιμα και ερωτήματα

Η Ν.Δ. καλείται τον Νοέμβριο να εκλέξει τον ένατο αρχηγό της στην υπερτεσσαρακονταετή ιστορία της. Μετά τον ιδρυτή Κωνσταντίνο Καραμανλή (1974), τον Γεώργιο Ράλλη (1980), τον Ευάγγελο Αβέρωφ (1981), τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1984), τον Μιλτιάδη Έβερτ (1993), τον Κώστα Καραμανλή (1997), τον Αντώνη Σαμαρά (2009) και τη φετινή μεταβατική προεδρία του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τα μέλη και οι ψηφοφόροι της καλούνται να επιλέξουν μεταξύ του τελευταίου, του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Άδωνι Γεωργιάδη

και του Απόστολου Τζιτζικώστα, ύστερα από δύο συνεχόμενες εκλογικές ήττες και μια ήττα στα σημεία στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Ο νικητής που θα προκύψει από τις εκλογές θα είναι ο δεύτερος μετά τον Αντώνη Σαμαρά το 2009 αρχηγός που θα εκλεγεί από τα μέλη του κόμματος, τα οποία για τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία καλούνται -όπως και το 2009- να πληρώσουν ορισμένο αντίτιμο. Και αυτό κατά τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές ανήλθε στο ποσό των 2 ευρώ. Στις φετινές, ωστόσο, εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας και μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής,το αντίτιμο της συμμετοχής των ψηφοφόρων ορίστηκε στα 3 ευρώ.

Και εδώ ξέσπασε ο μεγάλος καβγάς, γιατί για άλλους υπήρξε απαράδεκτη η αυξητική τάση, για άλλους το αντίτιμο ήταν μικρό και για άλλους έπρεπε να γίνει διαχωρισμός εγγεγραμμένων και μη, ώστε να υπάρξει ατέλεια για τους πρώτους και μια κάποια συμμετοχή για τους δεύτερους. Κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να εξάρει το ενδιαφέρον που δείχνουν ορισμένα στελέχη του κόμματος για τα οικονομικά των ψηφοφόρων σε μια τέτοια δύσκολη οικονομική συγκυρία.

Με τη διαφορά ότι οι υποψήφιοι δεν κόπτονται για τις τσέπες των Νεοδημοκρατών, ούτε οι διαφωνίες τους έχουν κάποια οικονομική βάση. Αντίθετα, ο καβγάς είναι για το πάπλωμα. Δηλαδή για το γεγονός ότι το μεγάλο ή μικρό ύψος του αντιτίμου θα διευρύνει ή θα περιορίσει αντίστοιχα την εκλογική βάση, διαχωρίζοντας «την ήρα από το στάρι» και επηρεάζοντας έτσι άμεσα το εκλογικό αποτέλεσμα.

Από την άλλη δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να μπω στον εξής συλλογισμό: Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό κόμμα που ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια χωλαίνει οικονομικά. Οι οφειλές της είναι πολλές -και αφήνω κατά μέρος τα δάνεια και τις τράπεζες- τόσο προς προμηθευτές, όσο και κυρίως προς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν τον αγώνα της λειτουργίας και της προώθησης του κόμματος, τους υπαλλήλους της. Μπορεί να μας πει κάποιος πώς διατέθηκαν τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν κατά τις εσωκομματικές εκλογές του 2009;

Γιατί δεν πρόκειται για «άχρωμα» χρήματα, αλλά για το υστέρημα των ψηφοφόρων της, που με αυτή την έστω μικρή καταβολή έδειξαν την έμπρακτη και ανιδιοτελή στήριξή τους στο κόμμα και τις ιδέες τους. Και ακόμα πιο πέρα: Μπορούν οι σημερινοί υποψήφιοι να δεσμευτούν για τη διάθεση των ποσών που θα συγκεντρωθούν σε πραγματικά «ευαίσθητους» τομείς και για τη μη ανάλωσή τους σε «φανφάρες» και εκστρατείες προσωπικής προβολής; Να δεσμευτούν και να τηρήσουν. Γιατί αυτός είναι πολιτικός πολιτισμός.