Βία είναι η φτώχεια

«Η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια», έγραφε ένα από τα πανό που αναρτήθηκαν απόψε στο Σύνταγμα στην πλέον μεγαλειώδη κατά τη γνώμη μου συγκέντρωση που έχει γίνει από την μεταπολίτευση έως σήμερα.  Και η «πιο μεγάλη βλακεία είναι η άγνοια» συμπληρώνουμε εμείς... Φτάσαμε, λοιπόν, όχι στο χείλος του γκρεμού αλλά και στην ελεύθερη πτώση και απορώ με μερικούς που ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της καταστροφής αλλά και της πραγματικής κρίσης που είναι ακόμα μπροστά. Δεν έχει αρχίσει η κρίση. Τώρα αρχίζει κι όσοι έχουν μείνει ήδη εκτεθειμένοι πρέπει να βρουν «καταφύγιο».
Κι όμως η γενιά της «αλλαγής» της «πολυτέλειας» και της «κατανάλωσης» δεν τα έχει δει όλα, τουλάχιστον εντός των τειχών. Αρκετοί ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Το σίγουρο είναι πως και η ξενιτειά δεν αποτελεί σωτηρία, δεν έχει εγγυήσεις, δεν έχει ασφάλεια. Είναι, όμως, η εύκολη λύση για να ξεφύγουμε από την κοροϊδία και κάτι επικίνδυνους τύπους που έχουν μάθει να επιβιώνουν μοιράζοντας υποσχέσεις.
Μέσα στη δίνη των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων καλείται να επιβιώσει και το βόλεϊ. Δυστυχώς το άθλημα είναι απροστάτευτο, εκτεθειμένο και αφημένο στην τύχη του. Πληρώνει αμαρτίες ετών, λάθη και παραλείψεις εγωκεντρικών παραγόντων και απροσανατόλιστων αθλητών.
Η νέα γενιά των διεθνών αντιστέκεται. Έχει δύναμη, αλλά δεν έχεις μπαταρίες. Η κρίση χρειάζεται αντοχή κι όταν είσαι ήδη απλήρωτος και εκτεθειμένος δύσκολα μπορείς να επιβιώσεις.
Η Εθνική Ανδρών έπαιξε δύο αγώνες στην Αυστρία στην πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Λιγκ. Δεν είναι ότι κέρδισε μια ομάδα που θεωρείται από τις μικρομεσαίες του ευρωπαϊκού βόλεϊ, είναι ότι έδειξε σοβαρότητα, συνέπεια και πειθαρχία. Αθλητές που πήραν ευκαιρίες λόγω ανάγκης όπως ο Μαντέκας, ο Σαρικεϊσογλου, ο Φιλίποφ και Ασπιώτης έδειξαν ωριμότητα, πάλεψαν με το λάθος και παρουσίασαν μία καλή εικόνα που είχαμε να δούμε καιρό στην Εθνική Ανδρών.
Δυστυχώς, όμως, οι μόνοι που βάζουν πλάτη στα δύσκολα είναι οι παίκτες και οι προπονητές.
Τα μηνύματα δεν είναι καλά. Οι περισσότεροι διεθνείς όταν δεν προπονούνται στην Παιανία αναζητούν απεγνωσμένα μια δουλειά για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. «Δεν θα συνεχίσω στην Εθνική ομάδα και γενικότερα στο βόλεϊ εάν δεν υπάρξει κάποια λύση στο βιοποριστικό μου πρόβλημα», μας είπε ο Γιάννης Μαντέκας. Ο πατρινός ακραίος δεν ξέρει αν πρέπει να λυπάται ή, να χαίρεται που είναι στην Εθνική Ανδρών. Από τη μία αισθάνεται υπερηφάνεια και συγκίνηση που είναι βασικός μέλος στα 26 του χρόνια και από την άλλη θα ήθελε να είχε λυτρωθεί μπαίνοντας στην παραγωγική διαδικασία.
Ο Αλέκος Λεώνης και ο Σωτήρης Δρίκος δεν δυσκολεύτηκαν να φτιάξουν σε σύντομο διάστημα είναι καλό κλίμα και μια συμπαγή ομάδα. Το πρόβλημα θα είναι η διατήρηση αυτή της ομάδας. Η μάχη δεν είναι πλέον με την Αυστρία, την Ολλανδία και την Ισπανία αλλά με τον χρόνο και τα προβλήματα.
Δυστυχώς τρεις από τις ναυαρχίδες του αθλήματος, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός κα