Η Ελλάδα που μας ενώνει

TOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δυστυχώς, λίγα μας πράγματα μας ενώνουν πια. Για τα περισσότερα, όλο τσακωνόμαστε. Μια νίκη όμως της Εθνικής Ελλάδος δίνει χαρά σε όλους μας. Εστω για λίγο, έστω πρόσκαιρη. Δεν είναι λίγο που μέσα στη δυστυχία που μας βασανίζει, στην αγωνία και το φόβο για το παρόν και το μέλλον, καταφέρνουμε εκατομμύρια Ελληνες σε όλο τον κόσμο να χαμογελάμε και να είμαστε χαρούμενοι για το ίδιο πράγμα.

Από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 2004 (τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του αθλητισμού) και μετά, οι απαιτήσεις για την Εθνική μας αυξήθηκαν στο κατακόρυφο.

Μια Εθνική Ελλάδος που εκπροσωπεί (ή μήπως όχι;) το μίζερο, βρώμικο, φτωχό, αναξιόπιστο και γκαγκστερικό ελληνικό πρωτάθλημα, κατάφερε το ακριβώς αντίθετο από ότι καταφέρνει το ελληνικό πρωτάθλημα. Να φέρει παιδιά και οικογένειες στο γήπεδο, να φέρνει νίκες, διακρίσεις και υπερηφάνεια.

Είναι αξιοπερίεργο να βλέπεις τους 30άρηδες Καραγκούνη και Κατσουράνη να... περπατάνε στον Παναθηναϊκό, ενώ στην Εθνική να είναι σχεδόν αναντικατάστατοι και να οδηγούν την ομάδα στο Ευρωπαϊκό. Τον Γκέκα να παίζει στη Β' Γερμανίας και να σκοράρει κόντρα στην Κροατία, τον Σαμαρά να είναι μεταξύ πάγκου και εξέδρας στη Σέλτικ και να κάνει τάκλιν στον Μόντριτς, τον Τζόρβα να κάνει λάθος σχεδόν σε κάθε παιχνίδι του Παναθηναϊκού πριν πάει στην Τζένοα και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο να είναι στον πάγκο του Ολυμπιακού, αλλά να είναι βασικοί στην Εθνική και να παραμένουν αήττητοι εδώ και πολλούς μήνες.
Η λογική λέει πως δεν θα μπορούσαν να έχουν τύχη απέναντι στους διάσημους παίκτες της Εθνικής Κροατίας, που αγωνίζονται βασικοί στα σπουδαιότερα πρωταθλήματα του κόσμου. Ομως στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στην Εθνική Ελλάδος, από το 2004 και μετά δεν χωράει λογική και δεν υπάρχει απάντηση. Εκτός εάν η απάντηση βρίσκεται στο τεχνικό τιμ και στο κλίμα που επικρατεί...

Ποτέ δεν είχαμε παιχταράδες στο ρόστερ μας, ούτε το 2004, ούτε όταν πήγαμε Μουντιάλ το 2010, ούτε φέτος που βρισκόμαστε μια ανάσα από το ευρωπαϊκό του 2012. Είχαμε όμως πολύ καλό κλίμα, μικρή πίεση και πάνω από όλα σπουδαίους προπονητές.
Αυτό που περισσότερο έχει προσφέρει η ΕΠΟ είναι η επιλογή των Ομοσπονδιακών τεχνικών μας στα ονόματα των Ρεχάγκελ και Σάντος.
Ο Πορτογάλος ήταν ο άξιος αντικαταστάτης του «Ρεχ-ακλή». Γνωρίζει καλά το ελληνικό ποδόσφαιρο και τους Ελληνες ποδοσφαιριστές, έχει μεγάλες γνώσεις πάνω στο ποδόσφαιρο, είναι δουλευταράς, αξιοκρατικός και πολύ καλός άνθρωπος.

Δημιούργησε ένα σύνολο που δεν... μπορεί να χάσει και που σπάνια δέχεται γκολ. Οσον αφορά την καραμέλα του «η Εθνική μας δεν παίζει μπάλα, είναι όλο τσούκου - τσούκου», η απάντησή μου είναι πως η Εθνική μας παίζει ότι και όσο μπορεί. Δεν έχει βιρτουόζους παίκτες, δεν είναι ούτε Ισπανία, ούτε Βραζιλία, ούτε ήταν ποτέ, ούτε θα είναι. Δεν είναι όμορφο να τα ισοπεδώνουμε όλα και ορισμένοι να είναι αρνητικοί στο καθετί. Η χώρα μας δεν παράγει ποδοσφαιρικά ταλέντα, ούτε έχει προϊστορία σε σπουδαίους από τεχνική κ