Η χαρά του να έχεις έναν (γενικώς) σοβαρό κόουτς

Θα ξέρετε βεβαίως ότι η στήλη, της υπερβολής δεν υπήρξε ποτέ. Ότι είμαι Παναθηναϊκός δεν το έχω κρύψει ποτέ και από πουθενά. Αλλά είμαι Παναθηναϊκός μιας γενιάς που δεν γαλουχήθηκε στη μισαλλοδοξία, αλλά στην (ωραία) καζούρα. Και συνεπώς, μερικά πράγματα δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να τα αντιλαμβάνομαι όπως επιτάσσει

Σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, θα σας πω ότι θεωρώ πως δεν εξυπηρετεί κάτι η απαξίωση του αντιπάλου δέους, ακόμη κι όταν… δεν συντρέχει ουσιαστικός λόγος. Όταν συντρέχει, η καζούρα μπορεί να φτάσει μέχρι και σε φάρσα που λέει ο λόγος. Αλλά η απαξίωση… σώνει και ντε, δεν κάνει καλό ούτε στον έναν ούτε στον άλλον.

Τον αντίπαλο, απλώς, τον συσπειρώνει, κι εκείνον που προχωρά στην απαξίωση, απλώς, δεν τον αφήνει να εξελιχθεί και να συνειδητοποιήσει, ενδεχομένως και (αν και τι είδους) καμπούρα κουβαλάει στη δική του πλάτη. Και σ’ αυτό το πλαίσιο –επειδή, στο κάτω κάτω της γραφής, η δική μου άποψη είναι απλώς η δική μου και δεν παίζει κάνα σπουδαίο ρόλο- ίσως θα έπρεπε να στεκόμαστε λίγο περισσότερο στις στάσεις και τις συμπεριφορές των ιθυνόντων νοών των «αιωνίων».

Η αντιπαλότητα, θέλω να πω, μπορεί να είναι όποια είναι. Αλλά το αν ο Βαλβέρδε είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και επαγγελματίας που, όταν πρέπει, δεν διστάζει να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον Φερέιρα, αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να… ντρέπεται ένας φίλος του Παναθηναϊκού να πει ότι είναι αξιέπαινο.

Αντιστοίχως, για να δώσω μια διάσταση πιο κατανοητή, εγώ, ως Παναθηναϊκός που όταν ο πατέρας μου με πρωτοπήγε στα «δημοσιογραφικά» της Λεωφόρου εκεί βρισκόταν –έως- και ο (μέγιστος) Νίκος Τσιφόρος, εγώ χαίρομαι όταν ο Φερέιρα δείχνει μέτρο και σοβαρότητα στις δηλώσεις του και, όση πίεση κι αν δέχεται, αρνείται να ΜΗΝ αντιμετωπίσει τον προπονητή του «αιωνίου» όπως επιτάσσει η επαγγελματική δεοντολογία, αλλά και το γεγονός ότι ο αθλητισμός οφείλει να πρεσβεύει ήθος και να επιδεικνύει μια «αυτογνωσία» κάποιου είδους, σχετικά με το πόσο πραγματικά σοβαρό είναι αυτό που αντιπροσωπεύει.

Σχετικώς, μάλιστα, θα συνιστούσα σε όποιον έχει άλλη άποψη, να διαβάσει προσεκτικά τις δηλώσεις του Πορτογάλου στην A Bola. Είναι δηλώσεις ενός επαγγελματία που η παρουσία του τιμά το ελληνικό ποδόσφαιρο –όπως, αντίστοιχα, για μένα, το ίδιο κάνει ΚΑΙ η παρουσία του Βαλβέρδε σ’ αυτό, ασχέτως με το ποια ομάδα προπονεί. Διότι αν κρίνω το ένα από το άλλο, θα αρνηθώ και ότι σ’ αυτόν ειδικά τον τομέα αξίζουν και κάποια «μπράβο» όσοι τον στηρίζουν ακόμη και εις πείσμα όλων, ε; Και αν το αρνιόμουν αυτό, αναρωτιέμαι: θα έκανε καλό ή κακό στον τρόπο με τον οποίο μετρώ τα πράγματα για την ομάδα που εγώ συμπαθώ;

ΥΓ: Τελικά, το «τίποτε δεν τελειώνει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία» (έκφραση που διακωμωδεί την όπερα, που, κάποτε ήταν γεμάτη από υψιφώνους… βαρέων κυβικών), πάει να γίνει «τίποτε δεν τελειώνει μέχρι να… σουτάρει ο Διαμαντίδης», έτσι; Μιλάμε ότι η προσφορά του πλέον στον Παναθηναϊκό είναι έως και ανεκτίμητη και ο άνθρωπος είναι κάτι σ