Περί μετεξέλιξης ο λόγος

Πανηγυρίζει το ΑΚΕΛ, προφανώς και άλλοι, απορριπτικοί και μη, για την αναφορά στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, περί της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με τα τρία singles (μια διεθνή προσωπικότητα, ιθαγένεια και κυριαρχία), χωρίς όμως

μνεία σε έναν και μόνο λαό. Οπότε είναι πρόδηλη η δυνατότητα για ερμηνείες περί «δυο λαών» και τεμαχισμού των τριών singles.

Όσο, δε, για τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομόσπονδο κράτος, εκφράζεται ο ισχυρισμός ότι, επειδή δεν θα ήθελαν τον εν λόγω όρο οι Τουρκοκύπριοι, άρα είναι και ορθός. Έχει βάση η συλλογιστική αυτή. Όμως πρόκειται για πάγια τουρκική πρακτική. Συμβαίνει και με την ομοσπονδία. Ενώ είναι δικός τους στρατηγικός στόχος, προβάλλουν εμπόδια για να εισπράττουν περισσότερα, όταν οι ημέτεροι πανηγυρίζουν για τις προηγούμενες τουρκικές θέσεις ως δικές τους!

Το ίδιο συμβαίνει και με τη μετεξέλιξη, η οποία δεν διασφαλίζει ότι η λύση θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλωστε, η μετεξέλιξη μπορεί να σημαίνει και διάδοχο κράτος ή κράτη. Για να διασφαλίζει η μετεξέλιξη τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει το υφιστάμενο νόμιμο κράτος να αναγνωριστεί από την Τουρκία, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2015 καθορίζει και η μετεξέλιξη να διενεργηθεί εντός της συνταγματικής εννόμου τάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Και δεν επιδιώχθηκε καν. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η τουρκική πλευρά, υπό τη μορφή της δήθεν «υπαναχώρησης», θα στηριχθεί σε κάποιο στάδιο των συνομιλιών, για να δείξει καλή θέληση -ζητώντας, μάλιστα, ανταλλάγματα- στη μετεξέλιξη ώστε να τεκμηριώσει την παρθενογένεση, την οποία υποστηρίζουν αμφότεροι, Άγκυρα και Ακιντζί, στη λογική του πρωτογενούς δικαίου. Και υπήρχαν στην έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τροπολογίες για να εξουδετερωθεί η «παρθενογένεση», αλλά και το ΑΚΕΛ και το Υπουργείο των Εξωτερικών τις άφησαν να τις πάρει το ποτάμι.

Διότι, δεν επιθυμούν να δυσκολέψουν την τουρκική πλευρά και να χαλάσουν το «εύφορο κλίμα» των συνομιλιών, που τους παρέχει την ψευδαίσθηση να πανηγυρίζουν, κατά την προσφιλή πρακτική τους, τις ήττες ως νίκες, είτε εντός είτε εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.