Διζωνική, Δικοινωτική Ομοσπονδία, στόχος ή έσχατη υποxώρηση;

Η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία δεν είναι, ούτε και μπορεί να είναι στόχος του αγώνα μας. Διότι δεν είναι μια λύση που την επιθυμούμε και την επιδιώκουμε.

Είναι μια λύση, που αναγκαστικά, εκβιαστικά και μέσα σε πολύ δυσμενείς συνθήκες για τον Ελληνισμό της Κύπρου, αναγκαζόμαστε να την αποδεχτούμε ως τελευταία υποχώρηση. ‘Ετσι δεν μπορούμε να δηλώνουμε, ότι είναι στόχος του αγώνα μας. Πρέπει να

τονίζουμε ότι είναι η τελευταία μας υποχώρηση. Οι Τούρκοι όμως τονίζουν, ότι η ΔΔΟ πρέπει να είναι ένας νέος συνεταιρισμός δύο κυρίαρχων κρατών. Μόνο έτσι θα αποδεχτούν την ΔΔΟ. Και μεις την έχουμε κάνει στόχο του αγώνα μας. Υπάρχουν μήπως ‘Ελληνες, που αποδέχονται αυτή τη λύση;

Με αυτά τα δεδομένα και με τις συνθήκες του Κυπριακού συνεχώς να γίνονται πιο δύσκολες για την πλευρά μας, δεν μας ενδιαφέρει το όνομα η ή περιγραφή της λύσης, αλλά το περιεχόμενο και οι πρόνοιες της λύσης. Μας ενδιαφέρει πολύ το παρεξηγημένο σωστό περιεχόμενο, που εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να αποδεχτούν οποιαδήποτε λύση, το ειρωνεύονται.

‘Ετσι αν η λύση θα ονομάζεται «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», εμείς λέμε να έχει το σωστό περιεχόμενο. Να είναι, δηλαδή, μια πραγματική ομοσπονδία, όπως την καθορίζουν τα κριτήρια που έχουν θέσει διεθνούς φήμης συνταγματολόγοι, τα οποία διακρίνουν την ομοσπονδία από την συνομοσπονδία. Δεν θέλουμε μια λύση που να ονομάζεται ομοσπονδία, με όποιο άλλο επίθετο δίπλα της και στην πραγματικότητα να είναι μια συνομοσπονδία δύο κυρίαρχων κρατών. Η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου δεν είναι σίγουρο, ότι εξασφαλίζει μιαν ομοσπονδία, επειδή περιλαμβάνει πολλά χαρακτηριστικά της συνομοσπονδίας.

ΟΙ νόμιμοι κάτοικοι της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», πρέπει να έχουν πολιτική ισότητα σε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία μια ομόσπονδη κυβέρνηση πρέπει να έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να τα διασφαλίζει σε όλη την επικράτεια της ομοσπονδίας, όπου θα εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο

Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών όμως μας αναγκάζουν, εκτός από το στόχο της βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, να θέσουμε ως απαραίτητη προϋπόθεση και ένα άλλο στόχο, που είναι αυτονόητος. Ο στόχος αυτός πρέπει να είναι η διατήρηση και η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Δεν πρέπει να αποδεχτούμε έστω για μια μόνο στιγμή την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου κράτους. Η Κ.Δ. δεν μπορεί να γίνει εκλιπούσα, έστω και για μια στιγμή. Η κρατική οντότητα της Κ.Δ. είναι το ανίκητό μας όπλο, που ποτέ δεν πρέπει να παραδώσουμε στον εχθρό.

Η διάλυση της Κ.Δ. είναι ο διαχρονικός στόχος της Τουρκίας. Τον επεδίωξαν το 1964 με την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων. Απέτυχαν, επειδή τα ΗΕ αναγνώρισαν την Κ.Δ. με πρόεδρο τον Μακάριο ως τη μόνη νόμιμη κρατική οντότητα. Τον ίδιο στόχο επεδίωξαν το 1974 με την τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή. Απέτυχαν και πάλι, επειδή η Κ.Δ. συνέχισε να υπάρχει και να αναγνωρίζεται διεθνώς και μετά την εισβολή και την κατοχή. Θεώρησαν ότι θα το πετύχαιναν το 2004 με το σχέδιο Ανάν, που θα διέλυε την Κ.Δ. Και πάλι απέτυχαν. Δεν έπαψαν όμως να θεωρούν την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα και να επιμένουν στη διάλυση της και τη δημιουργία ενός νέου συνεταιρισμού.

Θα υπάρξει άραγε ελληνικό χέρι που θα αποδεχτεί αυτό το νέο συνεταιρισμό, που θα διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα προνοεί ένα νέο κράτος με οποιοδήποτε όνομα; Αποδέχεται τέτοια λύση, έστω και ένας ελληνοκύπριος; Αυτοί που πιστεύουν πως οποιαδήποτε λύση είναι καλύτερη από τη σημερινή κατάσταση, πρέπει να μας δώσουν μιαν απάντηση.

Ο κύριος Πέτρος Θ. Παντελίδης είναι αρθρογράφος και εκπαιδευτικός.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του SigmaLive.com