OΗΕ: Το παιδί και τα μάτια σας

Το φουσκωτό μπατάρει! Άνθρωποι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο σαν παστωμένες σαρδέλες σε κουτί, με πορτοκαλιά σωσίβια κρεμασμένα απ' το λαιμό τους -άλλοι χωρίς τέτοια… προστασία!- αμολιούνται στη θάλασσα. Ζωντανοί παρασέρνονται απ' τα κύματα, κάτι λιγνές φιγούρες χάνονται πρώτες - άμα έχεις τρία παιδιά μαζί σου στο καρυδότσουφλο ποιο να πρωτοκοιτάξεις; Τα παγωμένα νερά ξεβράζουν σε ώρες, σε μέρες, κορμάκια σαν άψυχες κούκλες, δυο σήμερα, τρία αύριο.

Ε, καλά τώρα, ο Αϊλάντ και ο Γκαλίπ ήταν τα πρώτα. Πού να κάθεσαι ν' αραδιάζεις ονόματα, σάμπως και τα ξέρεις; Ανωνυμία πια! Σου 'ρχεται

να εκσφενδονίσεις ό,τι βρεθεί μπροστά σου στην τηλεόραση, κωλώνεις, ε, όχι και να το πληρώσω κι από πάνω το θέαμα που μου ξέσκισε γι' άλλη μια φορά το στομάχι.

Και ήταν, λέει, 20 Νοεμβρίου 1959, λίγο μετά το φασιστικό αιματοκύλισμα της Ευρώπης (για το ότι ξαναζωντανεύει ο φασισμός και η βία ουδεμίαν ευθύνη φέρει), που ο ΟΗΕ έβαζε ρητές πρόνοιες στη διακήρυξη για τα δικαιώματα του παιδιού:

«Κάθε παιδί δικαιούται να έχει εθνικότητα και δυνατότητες για ανάπτυξη!». Κι αναρωτιέσαι τώρα εσύ ο αφελής: Πού; Στη Συρία ας πούμε; Στο Ιράκ; Στη Γαλλία; Πού;
«Κάθε παιδί πρέπει να έχει στέγη, τροφή, προστασία, ιατρική περίθαλψη» (κάτι λέει το άρθρο και για ψυχαγωγία, εδώ γελάνε!). Πού; Στο τσιμέντο της Μυτιλήνης, στα χιονισμένα βουνά της μεγαλόψυχης Ευρώπης που κλείνει αβέρτα τις πόρτες: «Πρόσφυγες δεν γίνονται δεκτοί, sorry!». Πού;

«Κάθε παιδί έχει ανάγκη από στοργή, αγάπη, κατανόηση!» (Άσ' το αυτό, ψιλά γράμματα στην ενωμένη Ευρώπη των πάνω και των κάτω. Έτσι δεν είναι;).
«Κάθε κοινωνία οφείλει να στηρίζει και να προστατεύει ειδικά τα παιδιά χωρίς οικογένεια». Ε, απ' αυτά έχουμε πια μπόλικα. «Το Ισλάμ είναι εχθρός, βαράτε το». Πόσα θα μείνανε ορφανά στους βομβαρδισμούς! «Η Ευρώπη είναι διεφθαρμένη, βαράτε την». Πόσα θα μείνανε ορφανά από τη μαύρη νύχτα της Παρασκευής, 13 Νοεμβρίου; (Κι ύστερα σου λένε…προλήψεις! Τέλος πάντων αστείο ήταν αυτό).

Και το κερασάκι στην τούρτα:
«Κάθε παιδί πρέπει να μεγαλώνει σε πνεύμα κατανόησης, φιλίας, διαλλακτικότητας, ειρήνης και παγκόσμιας συναδέλφωσης, ώστε να αφιερώσει την προσωπικότητα και τα χαρίσματά του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας». ΧΑ ΧΑ ΧΑ!

Στα πέντε από τα δέκα άρθρα της διακήρυξης πατάς φρένο. Τι σου μένει να κάνεις; Σκύβεις το κεφάλι από ντροπή. Εύχεσαι να μπορούσες να γιατρέψεις μιαν από τις ψυχούλες αυτές. Γίνεται; Ναι, σιγά μη γίνεται. Για την ώρα, τα σύνορα κλείνουν, το χιόνι πλακώνει, τα τρόφιμα -αν και όπου υπάρχουν- σώνονται. Νηστικά,
ξεπαγιασμένα, σκιαγμένα, γίνονται οι ψυχούλες αυτές εφιάλτης γι' αυτούς που τα 'φεραν σε τούτο τον κόσμο. Διακηρύξεις, παραινέσεις, σ' αυτά είμαστε άπιαστοι! Στην… πολιτισμένη μας γωνιά στολίζουμε κιόλας χριστουγεννιάτικα, περιμένουμε Αϊ-Βασίληδες και ξωτικά που ζωντανεύουν, λέει, τα όνειρα, αν τα παρακαλέσεις πάρα πολύ. Σχεδιάζουμε πλουσιοπάροχα γεύματα και μακάρι να το μπορούσαν όλοι, αλλά έχουμε κι εδώ παιδιά χωρίς τίποτα για να χαρούν.

Στα υπόγεια των τρένων, κατάχαμα, χιλιάδες παιδιά ξεχειμωνιάζουν. Κι άντε και τα καταφέρανε και ζήσανε. Τι σόι άνθρωποι θα βγουν; Τι σόι γονιοί θα γίνουν; Πώς θα την εξαργυρώσουν τη βαρβαρότητα που έζησαν; Ένα σκαλί βίας πιο πάνω θ' ανέβουν, κανόνας αυτό κι ας έχει τις εξαιρέσεις του. Κι έχεις και τον Νικόλα τον Άσημο -καλά, αυτός την έκανε νωρίς- να σου ψέλνει: «Έχε τον νου σου στο παιδί, γιατί όσο υπάρχει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Εμένα μου λες! Και καλά, παιδιά υπάρχουν. Ελπίδα να μη ζήσουν την υποκρισία, την ασυνειδησία των μεγάλων, υπάρχει; Ελπίδα να δουν να γίνεται πράξη οι ανώδυνες και χωρίς κόστος διακηρύξεις, υπάρχει; Χλομό έως κάτωχρο το βλέπω!

ΑΛΕΚΑ ΓΡΑΒΑΡΗ-ΠΡΕΚΑ