«Το τυρί το βλέπω, τη φάκα δεν βλέπω»!

Του Ειδικου Συνεργατη

Στις 27 Οκτωβρίου 2011, η κυβέρνηση ανακοίνωσε με πρωτοφανή ενθουσιασμό την απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Οπως είναι γνωστό, αυτή η απόφαση προβλέπει, μεταξύ άλλων, και τη μείωση του ονομαστικού χρέους κατά 100 δισ. ευρώ, ώστε η σχέση χρέος / ΑΕΠ να διαμορφωθεί στο 120% μέχρι το 2020. Με τον τρόπο αυτό αναιρέθηκε η προηγούμενη απόφαση του Συμβουλίου της 21ης Ιουλίου, η οποία είχε γίνει και τότε δεκτή με ανάλογο ενθουσιασμό και με την οποία είχε αποφασιστεί η απόλυτα εθελοντική από πλευράς επιλογής και ως εκ τούτου δυνητική απομείωση του ονομαστικού χρέους, μέχρι του ποσού των 27 δισ. ευρώ.

Από πρώτη ανάγνωση, η πρόσφατη απόφαση είναι προδήλως επωφελής για την Ελληνική Δημοκρατία, αφού αντί για το πολύ 27 δισ., τώρα μας χαρίζουν σίγουρα 100 δισ. Αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς επετεύχθη πριν καν τη σύγκληση του Συμβουλίου, αφού το ποσοστό της απομείωσης ήταν ήδη γνωστό από δημόσιες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων, με τη σιωπηρή αποδοχή της ΕΚΤ.

Τι, άραγε, μεσολάβησε από τα τέλη Ιουλίου μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου; Τι θετικό κάναμε ως χώρα για τη επίλυση του οικονομικού μας προβλήματος; Ποια θετική επίδοσή της μπόρεσε να επικαλεστεί η κυβέρνησή μας στη σκληρή διαπραγμάτευση που διατείνεται ότι διεξήγαγε με τους εταίρους μας, ώστε να τους πείσει για την αποτελεσματικότητά της και αυτοί ως αντάλλαγμα να αποφασίσουν να μας «χαρίσουν» μέρος από τις οφειλές μας, που προσεγγίζουν το 45% του ΑΕΠ;

Η απάντηση είναι σαφής: Απολύτως τίποτα. Δεν υλοποιήσαμε οποιαδήποτε αναληφθείσα δέσμευση για αποκρατικοποιήσεις. Δεν επιτύχαμε να πείσουμε τους κατόχους ομολόγων, κυρίως των κοντινών λήξεων, μεταξύ των οποίων και πολλούς εγχώριους θεσμικούς, να συμμετάσχουν στην αρχική διαδικασία ανταλλαγής. Αποτύχαμε στην προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα. Κατέρρευσε παταγωδώς ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός, με αποτέλεσμα να αντισταθμιστεί η απώλεια εσόδων και να επιβληθούν νέοι φόροι έκτακτης μορφής, οι οποίοι οδηγούν μαθηματικά στην οικονομική αποσύνθεση. Εντάθηκε η απροθυμία των πολιτών να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις προς το κράτος και τέλος, οξύνθηκαν επικίνδυνα τόσο οι διακομματικές όσο και οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, καθιστώντας τη χώρα πολιτικά εντελώς ακυβέρνητη. Με αλλά λόγια, στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου, όχι μόνο δεν κάναμε απολύτως τίποτα από αυτά που θα έπρεπε, αλλά, αντιθέτως, κάναμε τα πράγματα πολύ χειρότερα απ’ όσο ήταν.

Πώς, λοιπόν, μας προσφέρθηκε μια τόσο ευεργετική μεταχείριση; Γιατί θριαμβολογούμε; Εντυπωσιάστηκε η Ευρώπη και το ΔΝΤ από τις επιδόσεις μας τόσο πολύ, ώστε να ανταμείβει την αποτελεσματικότητα των πολιτικών μας; Πώς, μέσα σε τρεις μόνο μήνες καταφέραμε το ακατόρθωτο, δηλαδή να ακυρώσουμε επ’ ωφελεία μας μία Συμφωνία Κορυφής και να την αντικαταστήσουμε με μία άλλη Συμφωνία Κορυφής, χωρίς στο ενδιάμεσο να επιτύχουμε τίποτα απ’ όσα μας είχαν θέσει ως προϋπόθεση;<