Του αρέσουν οι...εξωτικές ιστορίες!

Είναι µαγνήτης για τους συναδέλφους του. Είτε στα πηγαδάκια του Ράιχσταγκ, της γερµανικής Βουλής, είτε σε δεξιώσεις, ο Χανς-Γιόαχιµ Φούχτελ βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ο Χριστιανοδηµοκράτης υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας ξέρει να διηγείται. Οχι πρωτότυπες ή έστω «ιδιαίτερες» πολιτικές θεωρίες αλλά παράξενες, εξωτικές ιστορίες. Από εκείνες που γράφει η ζωή – ή µάλλον ο ίδιος. Και τις οποίες εξιστορεί µε τόσο ανατολίτικο τρόπο που θυµίζει τις «Χίλιες και µία νύχτες». Για την ακρίβεια, βέβαια, το ρεπερτόριό του περιορίζεται σε µία και µοναδική αφήγηση, την οποία παρουσιάζει όµως σε αµέτρητες παραλλαγές: εκείνη µε τις καµήλες.

Το χρονικό µιας καµηλοδροµίας µε συµµετοχή γερµανικών και αραβικών καµηλών που διοργάνωσε ο κ. Φούχτελ το 1997 στον Ιππόδροµο του Βερολίνου Χοπενγκάρτεν κατ’ εντολήν του Χέλµουτ Κολ προς τέρψιν των επισκεπτών-σεΐχηδων από το Αµπου Ντάµπι. Αποτέλεσµα ήταν να κερδίσει η γερµανική πρωτεύουσα από το γεγονός αραβικές επενδύσεις δισεκατοµµυρίων µάρκων – και ο ίδιος τον θαυµασµό του τότε καγκελαρίου και τον φθόνο των αντιπάλων του εντός και εκτός του κόµµατος. «Δύο ώρες και 17 λεπτά απευθείας µετάδοση από το CNN, 42.000 θεατές στο Χοπεγκάρτεν!» καµάρωνε λίγο αργότερα. «Προς µίµηση!» Σε τέτοιο παράδειγµα «προς µίµηση» θα µπορούσε ίσως να εξελιχθεί και η αποστολή για την Ελλάδα που του ανέθεσε πριν από λίγες εβδοµάδες η Ανγκελα Μέρκελ, αν οι συνθήκες ήταν, όπως τότε, «κανονικές». «“Χανς-Γιόαχιµ” µου είπε» όπως αφηγείται ο ίδιος, «“πρέπει να κάνουµε κάτι για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονοµίας. Ανάλαβε, παρακαλώ, το σκέλος της συνεργασίας µεταξύ των ελληνικών και των γερµανικών δήµων”».

Η εντολή της καγκελαρίου, προσθέτει, ήταν σαφής: ο συντονισµός της συνεργασίας ανάµεσα στους δήµους της Ελλάδας και της Γερµανίας µε στόχο µια νέα αναπτυξιακή δυναµική. Εξειδικευµένη συνεργασία που περιλαµβάνει αποκλειστικά την ανταλλαγή εµπειριών και τεχνογνωσίας, όχι την παροχή οικονοµικής βοήθειας ή την «κινητοποίηση» των κονδυλίων από τα διαρθρωτικά ταµεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εµπίπτουν στη δικαιοδοσία των οικονοµικών υπουργείων.

Τέτοια ανταλλαγή (όπως λέει στο «Βήµα») δεν έχει κατ’ αρχάς τίποτα το µεµπτό· το αντίθετο µάλιστα, θα έπρεπε να είναι καλοδεχούµενη. Πόσω µάλλον όταν δίνεται αφιλοκερδώς και σε πνεύµα αλληλεγγύης. Οι ελληνικοί δήµοι και ο ελληνικός τουρισµός θα µπορούσαν να κερδίσουν πολλά από την αξιοποίηση της γερµανικής εµπειρίας και τεχνολογίας.

Σήµερα όµως τι είναι πια κανονικό στην Ελλάδα; Από τότε που ξέσπασε η κρίση χρέους η χώρα δίνει την εικόνα προτεκτοράτου – όχι φυσικά µε τους όρους του διεθνούς δικαίου αλλά ντε φάκτο. Με πάτρωνα την τρόικα και σε έναν βαθµό άλλα όργανα που υποκαθιστούν τα ελληνικά υπουργεία στην Ευρώπη, όπως η Task Force της ΕΕ υπό τον Χορστ Ράιχενµπαχ.

Μέσα σε τέτοιο κλίµα γενικής δυσπιστίας είναι έτσι επόµενο µεγάλη µερίδα της ελληνικής δηµοσιότητας να βλέπει τη γερµανική πρωτοβουλία ως πρόσθετο «πατρονάρισµα» και