Τα «Αποτυπώματα» δεν σβήνουν…

Μια τέτοια στιγμή βιώνω τώρα που θέλω, που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάτι για τον Θαλή Π. Κουτούπη, έναν άνθρωπο που έγραψε ιστορία στα δρώμενα της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, ενώ αποτέλεσε συνοδοιπόρο μας στο Marketing Week, σε τούτη εδώ, την τελευταία σελίδα του περιοδικού μας, επί κοντά 20 χρόνια, με την στήλη του που είχε ονομάσει «Αποτυπώματα».

Μπορεί να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι άνθρωποι που γνωρίζουμε, αγαπάμε, έχουμε συνεργαστεί για χρόνια, περάσαμε όμορφες και δύσκολες στιγμές, κάποια στιγμή θα “φύγουν”, ωστόσο όταν η στιγμή αυτή φθάνει δεν είμαστε

ποτέ προετοιμασμένοι. Η είδηση της απώλειας του αγαπημένου μας Θαλή πόνεσε. Το σφίξιμο στην καρδιά έφερε στην επιφάνεια τα επιτεύγματα αυτού του ανθρώπου που θεωρείται -και δικαίως- ο πρωτεργάτης των Δημοσίων Σχέσεων, της Πολιτικής Επικοινωνίας και της Χορηγίας, ιδιαίτερα της Πολιτιστικής. Συντάκτης, σχολιαστής, αρθρογράφος, χρονογράφος, ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος, έγραψε βιβλία και μυθιστορήματα, για να τον κερδίσουν στη συνέχεια η Διαφήμιση και οι Δημόσιες Σχέσεις. Από το 1974 και μετά, σχεδίασε δεκάδες καμπάνιες πολιτικής επικοινωνίας για κόμματα, πολιτικούς, ιδρύματα και πολιτικούς φορείς. Είναι ο άνθρωπος που θεμελίωσε τον χορηγικό θεσμό στην Ελλάδα, έχοντας γράψει και το πρώτο σχετικό βιβλίο, με έμφαση στην πολιτιστική χορηγία, τη σημασία της, τις αξίες που πρέπει να πρεσβεύει και τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει ως λειτουργία στον πολιτισμό.

Δεν έχει νόημα να καταγράψουμε το βιογραφικό του. Λίγο-πολύ όλοι όσοι ασχολούμαστε με την Επικοινωνία το γνωρίζουμε. Έχει νόημα όμως να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο που ήταν λάτρης της πολιτικής ορθότητας, καυτηρίαζε με έναν μοναδικά εύστοχο τρόπο τα κακώς κείμενα, με έναν τρόπο που η πολύπλευρη τεκμηρίωσή τους από τον ίδιο, δυσκόλευε τους διαφωνούντες συνομιλητές του να ανταπαντήσουν. Λάτρευε τη δουλειά του, ήταν απαιτητικός με τους συνεργάτες του – αλλά και με τον εαυτό του-, ενώ την ίδια στιγμή έκρυβε μέσα του έναν απύθμενο συναισθηματισμό που ξάφνιαζε όσους δεν τον ήξεραν. Ίσως αυτό να είναι το αποτύπωμα που αφήνει ο Θαλής, ότι μπορεί ένας άνθρωπος να διαπρέπει στον επαγγελματικό στίβο αλλά ταυτόχρονα να παραμένει απλός και ανθρώπινος.

Θυμάμαι την πολύχρονη συνεργασία μας σε τούτη εδώ τη σελίδα, στα «Αποτυπώματά» του. Ποτέ μα ποτέ, επί 20 ολόκληρα χρόνια δεν τον είχα πάρει τηλέφωνο για να του θυμίσω να στείλει το κείμενό του. Πάντα το είχε έτοιμο μέρες πριν πάμε στο τυπογραφείο. Από την άλλη πλευρά, όσες φορές συζητούσαμε για ένα θέμα που του πρότεινα να σχολιάσει στη στήλη του, πάντα άκουγε με προσοχή και «έπιανε» αμέσως το ύφος και την προσέγγιση που θέλαμε. Με δύο κουβέντες που άκουγε, μπορούσε μετά όχι απλά να γράψει σχόλιο, αλλά ολόκληρο βιβλίο.
Ο κλάδος της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων του οφείλει πολλά. Δεν πρέπει να τον ξεχάσει. Ίσως κάποιο βραβείο στα Ermis Awards να πρέπει να έχει το όνομά του. Ίσως κάτι άλλο, που αυτή τη στιγμή η συναισθηματική φόρτιση δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ. Όπως και να ’χει ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ του το οφείλουμε. Καλό ταξίδι Θαλή στη γειτονιά των αγγέλων. Σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα μας δίδαξες…