Ο Παναθηναϊκός σεβάστηκε τον Αρη

Πριν από έξι χρόνια, σε μια τηλεφωνική συζήτηση με έναν συνάδελφο, επιφορτισμένο με το ρεπορτάζ του Αρη, είχαμε μια κομβική διαφωνία. Την επόμενη ημέρα, θα έπαιζαν στο Αλεξάνδρειο Αρης – Τάου Κεράμικα για το Top16 της Ευρωλίγκας. «Πώς το βλέπεις το ματς;», με ρώτησε. «Εσύ πώς το βλέπεις;», του έριξα το μπαλάκι επιχειρώντας μια γρήγορη σφυγμομέτρηση πριν από το παιχνίδι.

«Θα κερδίσουμε εύκολα», μου είπε και κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό από το χέρι! Όχι από έλλειψη σεβασμού προς τον Αρη,

άλλωστε με τον Νίκο Γκάλη μεγαλώσαμε, αλλά από ρεαλισμό και επίγνωση των όποιων δυνατοτήτων της ελληνικής ομάδας. «Εγώ το βλέπω +20 υπέρ της Τάου!», του έκοψα τα φτερά και την επόμενη μέρα, πράγματι η ομάδα των Βάσκων, με συνεχείς συμμετοχές τότε στο Φάιναλ Φορ, πέρασε σαν σίφουνας από το Αλεξάνδρειο. Λίγο έλειψε να πετύχω και το σκορ (69-87, στις 28.2.2008)…

Ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Ο Παναθηναϊκός ισοπέδωσε τον Αρη στον 39ο Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, γιατί τον… σεβάστηκε. Ναι, τον σεβάστηκε. Όπως το έλεγε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, κάθε φορά που οι Πράσινοι δεν έδειχναν οίκτο στον αντίπαλό τους, κυρίως στο ελληνικό πρωτάθλημα, που καλώς ή κακώς είναι δύο ταχυτήτων. Σεβάστηκε τον Αρη, γιατί του υπέδειξε πόσο χαώδης είναι η αγωνιστική διαφορά που χωρίζει τις δύο ομάδες. Του έκοψε τα φτερά και τον προσγείωσε στη σκληρή πραγματικότητα μιας ομάδας με αγωνιστικό μπάτζετ 350.000 ευρώ, που προσφάτως μπήκε στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.

Πριν από το τζάμπολ, πίστευα ότι αυτό το τρόπαιο θα είχε εξαιρετικά εφήμερη σημασία τόσο για τον Γολιάθ Παναθηναϊκό, όσο και για τον Δαυίδ Αρη. Με τη διαφορά ότι ο σύγχρονος Παναθηναϊκός γνωρίζει πώς πρέπει να διαχειρίζεται ένα (ακόμη) τρόπαιο, αντιλαμβάνεται πως η επόμενη αγωνιστική υποχρέωση με την Ουνικάχα Μάλαγα στην Ανδαλουσία είναι πολύ σημαντική και δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς διαρκείας παρά μόνο χαρά και ικανοποίηση ολίγων ωρών.

Τι θα συνέβαινε, όμως, αν ο Αρης των δέκα Ελλήνων, του ενός Αμερικανού και ενός ακόμη ταλαντούχου Βουλγαροκύπριου, κατάφερνε να ξαπλώσει τον ΠΑΟ στο έδαφος, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ με μια πέτρα; Ο Λευκός Πύργος θα «έπαιρνε φωτιά», οι οπαδοί του Αρη θα έφταναν στον ουρανό, οι παίκτες θα ζούσαν ντελίριο υπερηφάνειας και οι διοικούντες θα τυφλώνονταν από τη λάμψη του στέμματος. Πόσο επικίνδυνο θα ήταν αυτό το σκηνικό για μια ομάδα, που πρώτα πρέπει να εξυγιανθεί οικονομικά και έπειτα να αποκτήσει αγωνιστικό όραμα.

Ο Αρης άντεξε για ένα ημίχρονο (40-40) και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Δεν του αξίζει να μηδενιστεί η προσπάθεια παικτών και προπονητών, επειδή το δεύτερο 20λεπτο ολοκληρώθηκε με το εκκωφαντικό 50-13 υπέρ του πολυνίκη του θεσμού Παναθηναϊκού. Εδωσε τη μάχη του (ο Αρης) και την έχασε, όμως οι επόμενες (διοικητικές) μάχες απέναντι στους πιστωτές θα είναι ακόμη πιο σκληρές και εκεί θα χρειαστεί ψυχική δύναμη και συσπείρωση. Αν καταφέρει να υπερπηδήσει αυτό το εμπόδιο, τότε θα υπάρξει η ελπίδα, στο μέλλον, ο «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ να διεκδικήσει και πάλι τον θρόνο.