Ο πολιτισμός είναι επιλογή

Είναι αλήθεια ότι έχουμε πια κουραστεί να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Είτε γίνεται φάιναλ φορ κυπέλλου, είτε γίνεται μονός τελικός, είτε η ΕΟΚ καταφέρνει να επινοήσει μια (ακόμη) πατέντα, μήπως τυχόν και αποφύγουμε τα καραγκιοζιλίκια.

Στο Ηράκλειο, για μια ακόμη φορά, φάνηκε ότι το πρόβλημα δεν προκύπτει μόνο όταν παίζει Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Εμφανίζεται (γενικότερα) όταν παίζουν ομάδες με

λαϊκό έρεισμα που απλώνεται έξω από τα στενά όρια μιας πόλης-γειτονιάς. Γι αυτό και οι τελευταίοι πολιτισμένοι τελικοί που παρακολουθήσαμε , ήταν μεταξύ Παναθηναϊκού-Αμαρουσίου (2006, Γαλάτσι) και Παναθηναϊκού-Ρεθύμνου (2007, ΟΑΚΑ).

Αλλά μη νομίζετε ότι αυτό συνέβη επειδή οι φίλοι του Αμαρουσίου και του Ρεθύμνου προέρχονται από άλλο πλανήτη και αποτελούν όαση στις αλλοτριωμένες συμπεριφορές που έχουμε συνηθίσει. Απλά δεν είχαν την δυναμική να παίξουν αυτό το παιχνίδι επί ίσοις όροις. Έτσι, αναγκαστικά πρόβαλαν τη διαφορετικότητά τους ως επιλογή. Θέλετε μήπως να θυμηθούμε τι γινόταν κάποτε στις αναμετρήσεις Αμαρουσίου-Νήαρ Ηστ ή Αμαρουσίου-Ιωνικού;

Αντίθετα ο Άρης, λόγω ιστορίας και λόγω μεγέθους, όσο κι αν η αγωνιστική διαφορά των δυο ομάδων ήταν δεδομένη, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να παίξει το ρόλο του κομπάρσου, γιατί δεν θα του το επέτρεπε το DNA του. Έκανε το... κομμάτι του απειλώντας να μην κατέβει στο ματς αν δεν φύγουν από τις εξέδρες όσοι έφεραν πράσινα διακριτικά. Εννοείται, μέχρι να αποκτήσουν το «δικαίωμα» να αποκαλυφθούν κι εκείνοι με τα κίτρινα διακριτικά.

Το ίδιο, φυσικά, θα συνέβαινε αν στη θέση του Παναθηναϊκού ή στη θέση του Αρη, ήταν ο ΠΑΟΚ, ή η ΑΕΚ. Η λογική που επικρατεί στην πατρίδα μας - και γι αυτό έχουμε καταλήξει εδώ που έχουμε καταλήξει - είναι η ρητορική ερώτηση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Είναι προφανές λοιπόν, ότι μιλάμε για πολιτιστικό πρόβλημα. Για έλλειμμα καλλιέργειας, το οποίο στην πορεία μετασχηματίζεται σε έλλειμμα εμπιστοσύνης, με την εντύπωση ότι ο ένας προσπαθεί να κοροϊδέψει τον άλλον.

Φυσικά και δεν φταίει μόνο η ΕΟΚ για όλα αυτά που γίνονται. Ούτε μπορεί να παίξει το ρόλο του παιδαγωγού σε ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων που σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Το λάθος της ΕΟΚ είναι ότι επιδίδεται σε ευρεσιτεχνίες, ίσα ίσα για να διώξει την ευθύνη από πάνω της. Κανόνες υπάρχουν. Για να χρειάζονται συμπλήρωμα σημαίνει ή ότι δεν είναι ξεκάθαροι, ή ότι δεν τηρούνται. Εκτός αν αυτή η ασάφεια βολεύει.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι το πρόβλημα είναι όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζονται όταν συμβούν. Η μόνιμη επωδός είναι «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Σε λίγες μέρες όλα θα έχουν ξεχαστεί».

Όπως έχουν αποδείξει οι εξελίξεις στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο το ερώτημα που τελικά αποφεύγουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια είναι το αν τα αρρωστημένα μυαλά που τελικά καταφέρνουν και επιβάλλονται, αποτελούν (εν δυνάμει) μειοψηφία ή πλειοψηφία.

Γιατί αν στην αρχή θεωρούσαμε δεδομένο ότι οι πολιτικοί ήταν αυτοί που διέφθειραν τους πολίτες, πλέον είναι ξεκάθαρο ότι οι πολίτες διαφθείρουν τους πολιτικούς. Σε όλα τα επίπεδα.