Pill-Oh – “Vanishing Mirror”

Ενόσω το διαδικτυακό αλισβερίσι καλά κρατεί, η ιδιότητά του να σε ωθεί αστραπιαία σε νοητές μεταφορές σε αλλιώτικες απ’ τη δική σου πραγματικότητες, θα συναρπάζει προξενώντας απανωτούς τριγμούς στο νου. Τη μια στιγμή αγναντεύεις απ’ το παράθυρο και το γνώριμο, οικείο τοπίο κάθεται αντικριστά σου, ενώ την άλλη ένας διαφορετικός ορίζοντας ξεμυτίζει απ’ την οθόνη, απλώνοντας εμπρός σου τα σημάδια του.

Το ντουέτο των Pill-Oh σχετίζεται με τις σφύζουσες υποσχέσεων αναζητήσεις στους ιστότοπους, διότι μέσω αυτών θα διασταυρωθείς ταχύτατα με το πρωτότοκο άλμπουμ τους, το οποίο τιτλοφορείται

ως Vanishing Mirror. Μια κυκλοφορία, που είναι ευκολότερο να εντοπιστεί από τις ιντερνετικές περατζάδες, πάρα απ’ τις συμβατικές επισκέψεις στα αγαπημένα σου δισκοπωλεία. Εκδίδεται, δε, υπό την αρωγή της σιγκαπουριανής ετικέτας Kitchen. Label, εντείνοντας τον ωφέλιμο αντίκτυπο της παγκοσμιοποιημένης καθημερινότητας.

Μέλη του προκείμενου σχήματος, οι Hior Chronik και Ζηνοβία Αρβανιτίδη. Ενδέχεται να τους γνωρίζεις, κι αν ναι, τα déjà vu θα καρποφορήσουν σχετικά σύντομα. Ο πρώτος δραστηριοποιείται για συναπτά έτη εντός κι εκτός των καθ’ ημάς τεκταινομένων, με εγχειρήματα που κατευθύνονται από την εν γένει αγάπη του για την τέχνη της μουσικής. Εκτός από μουσικός, με δύο ενδοσκοπήσεις ηλεκτρακουστικής καλαισθησίας (I’m a tree - 2010 και Unspoken words – 2011), έχει διατελέσει ραδιοφωνικός παραγωγός (Jazz fm) και συντάκτης σε μουσικά έντυπα. Η δεύτερη, συνδράμει ζωντανά και στουντιακά σε σύνολα, ενώ παράλληλα διοχετεύει με εμπνεύσεις τα αμιγώς προσωπικά της δημιουργήματα. Ο απολογισμός για εκείνη, καταλήγει σε δύο σόλο δίσκους (Λυκαυγές - 1996 και τον δεύτερο σε προετοιμασία) και ηχητικές επενδύσεις, μεταξύ άλλων, για το θέατρο (λ.χ. “Φαντάσματα”, του Στέλιου Κάτσαρη) και τη μεγάλη οθόνη (“37 Μνήμες”, του Άγγελου Σπάρταλη).

Συνιστώσες των από κοινού καλλιτεχνικών τους στιγμών, η πραότητα της ambient electronica, η λιτή μα συγχρόνως πλουμιστή μελωδικότητα και το κλασικότροπο υπόβαθρο, που εκφράζουν κομψά την αγάπη τους για λυρικά καμώματα ανάλογα με εκείνα, των Erik Satie, Claude Debussy, Dustin O’ Halloran και του δικού μας Lumiere Brother. Απ’ την είσοδο, η οποία εδράζεται στο μελίρρυτο διάλογο μεταλλόφωνου, πλήκτρων και κελαηδημάτων πτηνών του “February Tale”, έως τον μελοδραματικό αποχαιρετισμό (“Promise”) υπό τους δακρύβρεχτους ήχους του τσέλου. Στο μεσοδιάστημα, θα αφουγκραστείς μια μελωδία που θα χαράξει δρόμους για το εσώτερο της ψυχής σου σύμπαν. “Melodico” είναι αυτό…

Οι παρ’ ολίγον άνευ στίχων περιπλανήσεις του εν λόγω διδύμου, αποσπούν με τιμιότητα και ειλικρίνεια προθέσεων την πνευματική προσοχή. Υπέρ αυτού του γνωρίσματος συνηγορούν, η αρραγής συνεκτικότητα κι ο ονειροπόλος βηματισμός απ’ το ένα κομμάτι στο επόμενο, με άμεσο επακόλουθο τη διαρκή εναλλαγή “εικόνων”, γλυκιάς και πικρής επίγευσης. Θα εμπλούτιζα την προηγηθείσα διαπίστωση, σημειώνοντας πως παρότι ώρες ώρες με εκνευρίζει η κατακρεούργηση του όρου «κινηματογραφικός», θα τον ανέφερα αφειδώς με αφορμή τον παρόντα δίσκο. Φερ’ ειπείν άκου πως εκτυλίσσεται η πλοκή, κατά τη διαδοχή ενός αλά Max Richter θεσπέσιου ηλεκτρακουστικού φόντου (“No Regret”), απ’ τη λεπτοσμιλεμένη απλότητα του “Waking Up To Α Dream”. Βούτα, στο σκίρτημα των πιανιστικών ακόρντων του “Notebook” και στα διάστικτα από αρμονία θέματα των “Stolen Moment” και “Memory”.

Ένας γυναικείος ψίθυρος αναδύεται σαγηνευτικά πριν την κατακλείδα, ανάμεσα στις κρυστάλλινες νότες πληκτροφόρων του “I Wake Up And You Smile”. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πλαισιώνεται η γενικότερη “φωνή” των Pill-Oh, που μπορεί να ηχεί ήπια, ωστόσο προκαλεί αλυσιδωτές συναισθηματικές μεταβάσεις.

Label: Kitchen. Label
Track(s) For Your Mixtape: “Memory”, “Melodico”, “No Regret”