20 Χρόνια “Dry”

Αιμοδοτώντας το εναλλακτικό ροκ με οιστρογόνα και τροφοδοτώντας με ατίθασο γυναικείο συμπεριφορισμό τις πιο έντονες ηχητικές αναμνήσεις των 90s.

Όσο κι αν πασχίζω, δεν κατορθώνω να αποσπάσω απ’ τη μνήμη αλλιώτικη μουσική παρουσία απ’ αυτήν της Polly Jean Harvey, που να καθόρισε με τόσο καταλυτικό τρόπο τη θηλυκού γένους τραγουδοποιία απ’ τα 90s κι έπειτα. Οι παλαιότεροι θα φουσκώνουν από υπερηφάνεια όταν σε ανάλογα διλήμματα

πέφτει στο τραπέζι το όνομα της Patti Smith, η προσωπικότητα της οποίας επέδρασε αποφασίστηκα στη διαμόρφωση τόσο των ηχητικών χαρακτηριστικών όσο και των γενικότερων εκφραστικών μέσων στο αμάλγαμα της Harvey. Ας μη βιαστούμε σε περαιτέρω κρίσεις ακόμα, μας μένουν αρκετά βήματα έως ότου συμπληρωθεί το πάζλ της συνθετικής φαντασίας της συμπαθούς Βρετανίδας.

Με σημείο εκκίνησης το αρχετυπικό ροκ τρίπτυχο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα, η P.J. Harvey επιδόθηκε στο μπαράζ αδρεναλίνης του ντεμπούτου της Dry. Στο πλευρό της στάθηκαν με ουσιαστική συνεισφορά οι Stephen Vaughan (μπάσο) και Robert Ellis (ντραμς, φυσαρμόνικα, δεύτερα φωνητικά, παραγωγή), ενώ sessions μουσικοί προσλήφθηκαν για επιπλέον βοήθειες σε κιθάρα και μπάσο, καθώς και για την εκτέλεση μερών κοντραμπάσου και τσέλου. Το συνολικό αποτέλεσμα ηχεί ως και τις μέρες μας τραχύ, ως ωμή κι αυθόρμητη συναισθηματική κατάθεση. Σκέτη ψυχοπνευματική παλίρροια…

Σε καθεμία απ’ τις έντεκα συνθέσεις του άλμπουμ, η νεαρή κοπέλα μετατρέπονταν αστραπιαία σε ατίθαση γυναίκα και τούμπαλιν. Το στιχουργικό σκέλος υπερθεμάτιζε τις τρικυμισμένες ερωτικές εμπειρίες της δημιουργού και επενδύονταν από έναν άγριο ηχητικό ρομαντισμό, πλημμυρισμένο σε κιθαριστικές εξάρσεις και με ελεύθερο το πεδίο στην P.J. να ξεδιπλώσει τις φωνητικές της αρετές. Οι εύθραυστες στιγμές διαδέχονταν τις κραυγές, οι εκρήξεις στην εκφορά των λέξεων ακολουθούσαν τους μελωδικούς ελιγμούς στη χροιά. Οι νεανικές ατασθαλίες αποκαλύπτονται υπό την κατάλληλη ηχητική τους υπόκρουση.

Το εναρκτήριο “Oh My Lover” μας εισάγει απότομα, ορθά-κοφτά στον υποδόριο ηδονισμό του Dry, με σχετικά βραδυφλεγή κιθαριστική δομή και ψυχρό περιβάλλον. Η συστοιχία “Ο Stella”- “Dress”- “Victory” καλωδιώθηκε δίχως δεύτερη σκέψη στον ροκ ηλεκτρισμό του CBGB και καθόρισε έκτοτε τον “αέρα” των εξεγερμένων indie κορασίδων. To πανκ ως στάση μουσικής ζωής, τουλάχιστον, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και μερικά χρόνια μετά τον grunge παροξυσμό άπαντες στήνουν αυτί για καθετί που μυρίζει μπαρούτι και κόβει σαν καλοτροχισμένο ξυράφι.

Οι ψηφίδες του δίσκου έχουν κι ένα ακόμα βασικό συνθετικό, το οποίο προσδίδει μορφή στην εν γένει φόρμα γραφής. Αυτό που περιδιαβαίνει το αμερικάνικο εναλλακτικό ροκ παρελθόν και έχει ως ετικέτα του το “Blues”. Ναι, η P.J. δείχνει μουσικά να κατάγεται περισσότερο απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού παρά απ’ τη Γηραιά Αλβιόνα.  Με οποιαδήποτε riffs της εξάχορδης θεάς κι αν διασταυρωθεί κανείς, θα διαπιστώσει πως διέπονται αδιαπραγμάτευτα από μπλουζ νεύρο.  Εξάλλου, το ύφος που υιοθέτησε η 24χρονη τότε τραγου