H Oδύσσεια του Bob Wilson

Φάε Μάτι Ναύτη.

Η Οδύσσεια του legendary Robert (για τους φίλους Bob) Wilson από το Εθνικό Θέατρο σε συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro του Μιλάνου (μην ξεχνάμε, κρίση) είναι Η (ήτα κεφαλαίο λέμε) υπερπαραγωγή της χρονιάς και δεν θα σας αφήσει ούτε στιγμή να το ξεχάσετε.

Γιατί μπορεί ο Σταύρος Ζαλμάς και οι σύντροφοί του, οι οχτώ ηλιοκαμένοι λεβέντες που το αργασμένο δέρμα τους το’χε ποτίσει

η αλμύρα και το’ χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα, που… ξέρετε τώρα -μπορεί όλοι αυτοί να πέρασαν του Οδυσσέα τα πάθη, από την Κίρκη στη Χάρυβδη, μέσα από Σειρήνες και το όντως τρελά εντυπωσιακό κεφάλι-χέρι animatronic γιγαντιαίου Κύκλωπα (που χαμογελάει καλοκάγαθα και μιλάει με τη φωνή του Δημήτρη Πιατά), περνάει όμως μαζί τους και το κοινό τη δική του Οδύσσεια και δεν κάνει να την περνάμε στο ντούκου.

Μην παρεξηγηθούμε. Το μακιγιάζ, η κίνηση και τα κοστούμια (όλοι οι ήρωες σαν να έχουν ζωντανέψει από παραστάσεις αρχαιοελληνικών αγγείων), η ζωντανή μουσική από το πιάνο, τα avant-garde design των τεράτων και, Ω Θεοί Μου, οι εκπληκτικοί φωτισμοί (ένα ζωντανό στοιχείο που πλημμυρίζει με πανδαισία χρωμάτων και εντυπωσιακές αντιθέσεις τον λευκό καμβά της σκηνής) είναι σε ένα απόλυτα ανώτερο επίπεδο από, ε, το (90% τουλάχιστον) οτιδήποτε έχουμε δει τα τελευταία χρόνια εδώ. Όλα υπό την δικαίως εμμονική προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια του Wilson που αρέσκεται να παίζει με το χρώμα, το χώρο, το χρόνο και τις διαστάσεις.

Πόσο, όμως, να σε κρατήσει αυτό σε ένα (μιαμισάωρο;) πρώτο μέρος τόσο αποσπασματικό, άνευρο και επαναλαμβανόμενο που δεν αργούν να ανοίξουν εδώ και εκεί στο χώρο τα κινητά, για καμιά κλεφτή φωτογραφία instagram και κανά τσεκάρισμα στο twitter όσο περιμένουν το επόμενο wow-factor τέρας. Γιατί το κοινό είναι όπως τους μάθεις, Bob μου.

Ευτυχώς, και μην ακούτε τι λέει ο Καβάφης, it’s all about Ιθάκη. Ήδη, από τα εμβόλιμα αφηγηματικά κομμάτια του παλατιού της (συμπαθέστατης μελαγχολικής πριγκήπισσας Βίκυς Παπαδοπούλου) Ναυσικάς, και ειδικά όσο πλέον πλησιάζει και φτάνει η πλοκή στην Ιθάκη, όλα δένουν μαγικά και αναπάντεχα.

Η παρουσία διαλόγου και ουσιαστικών συναισθημάτων χαρακτήρων βοηθάει να δώσει αναγνωρίσιμη συναισθηματική υπόσταση στον ίδιο τον μέχρι τότε μπαλαντζαριστό  Οδυσσέα (για να μη θυμόμαστε καλύτερα και τον αψυχολόγητο, ερμ, Φιφισμό σε μια μεμονωμένη αψυχολόγητα Δαλιανιδική σκηνή πλαζ) και ιδιαίτερη χημεία με την Πηνελόπη της Μαρίας Ναυπλιώτου που επιτέλους δικαιώνει το ρόλο και δικαιώνεται μετά από αταίριαστες ακρότητες στους ρόλους των προηγούμενων, casual, ερωμένων του (καρδιο)κατακτητή ήρωα.

Το κλίμα που θέλει να περάσει ο Wilson είναι κάτι πλούσιο, larger-than-life αλλά ταυτόχρονα ανέμελο και συχνά χαζοχαρούμενο, κάτι που δυσκολεύονται να υποστηρίξουν συνέχεια όλοι οι ηθοποιοί, εκεί αποτυγχάνουν να συγχρονιστούν με το γρήγορα κουραστικό γκλιν γκλιν κουδούνισμα που υποτίθεται πως συνοδεύει κάθε τους κίνηση. Η μόνη που όχι μόνο εμψυχώνει όλο αυτό στην τρίχα, μα φαίνεται αληθινά να το καταδιασκ