Ψάχνοντας την πόλη της χαράς

Ψάχνοντας την πόλη της χαράς29.11.2017Τέχνες

Ο Οδυσσέας Ζήκας μιλά για την παράσταση «Φάντο και Λις» που ξεκινά την Παρασκευή στο Vis Motrix Performance Studio

Ρεπορτάζ
Ελένη Σκάρπου

Αραγε πού υπάρχει εκείνη η πόλη όπου όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι; Κι αν υπάρχει... από τι θα είναι φτιαγμένη, με τι θα μοιάζει; Στην παράσταση «Φάντο και Λις» η αναζήτηση είναι συνεχής και η πόλη Ταρ φαντάζει στα μάτια των ηρώων ως η Γη της Επαγγελίας, ως ο τόπος της χαράς, ως το μέρος όπου παραμένουμε παιδιά

και πορευόμαστε με τα αγνά στοιχεία της παιδικής μας ηλικίας.

Το Vis Motrix Performance Studio παρουσιάζει το έργο του πολυδιάστατου Ισπανού θεατρικού συγγραφέα Φερνάντο Αραμπάλ «Φάντο και Λις», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Ζήκα, που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 1η Δεκεμβρίου. Εδώ ο Φάντο και η Λις, που σαν παιδιά χαμένα στα συντρίμμια του κόσμου των μεγάλων αναζητούν τη μυθική πόλη της Ταρ, μιας πολιτείας όπου όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, μιας πολιτείας που χαρίζει την ευτυχία σε όλους όσοι καταφέρουν να φτάσουν εκεί. Μπορεί να γράφτηκε το 1958 στο Παρίσι από τον εκφραστή του Θεάτρου του Παραλόγου και συνιδρυτή του Θεάτρου του Πανικού, αλλά αυτό το παράδοξο του Αραμπάλ σίγουρα θα μας ξαφνιάσει και θα μας εκπαιδεύσει σε ένα άλλου είδους θέαμα.

Αφαιρετικό κείμενο

«Στη Θεσσαλονίκη το έργο παρουσιάζεται για δεύτερη φορά, μετά την παράσταση που ανέβασε το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη το 1970. Φυσικά η μετάφραση είναι καινούργια. Γενικά μου αρέσει πολύ αυτός ο συγγραφέας, μου αρέσουν τα αφαιρετικά κείμενα. Ο Αραμπάλ έχει πολλά χρώματα. Οταν διάβασα το θεατρικό κείμενο, μου έβγαλε έναν μυστικισμό, όπου τα νοήματα είναι δύσκολο να τα δεις με τη λογική. Νιώθω κι από τους ανθρώπους που μιλάω ότι το κοινό θέλει να συμμετέχει, να λειτουργεί και να μην κάθεται απλά σε μια καρέκλα τρώγοντας έτοιμο φαγητό, ότι θέλει να παίρνει τροφή για το σπίτι, να το συζητάει μετά από αυτό που έχει δει» αναφέρει ο σκηνοθέτης Οδυσσέας Ζήκας και από τα λεγόμενά του καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτή η θεατρική εμπειρία σπάει τα όρια της κλασικής ιταλικής θεατρικής σκηνής και με τη συνδρομή της υποβλητικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί η πρωτότυπη μουσική... το κοινό συμμετέχει ως μάρτυρας και όχι ως θεατής.

Ζωντανή μουσική

«Ο Πασχάλης Ιγνατιάδης είναι ο μουσικός μας επί σκηνής. Είναι ιδιαίτερη φιγούρα, παίζει πολλά όργανα χωρίς μικρόφωνο και δημιουργεί φυσικούς ήχους παρά μουσική.

Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα τελετουργικό ηχοτοπίο, που καθορίζει έντονα την αίσθηση και την αισθητική της παράστασης. Σύμφωνα με την ανάγνωσή μου... η παράσταση μιλάει για ένα ταξίδι ενηλικίωσης, ότι ένα παιδί μεγαλώνει και σιγά σιγά αφήνει τα όνειρα πίσω του, ότι περιορίζονται η φαντασία και η έκφρασή του, ότι μπαίνει σε ένα κουτί.

Βλέπω σε ένα ενήλικο σώμα, εκείνο του Φάντο, όλη τη χαρά ενός παιδιού. Αυτό που ψάχνω κι εγώ μέσα από τη δουλειά και τον τρόπο που σκηνοθετώ. Ο ίδιος ο ρόλος είναι ένα διαρκές παιχνίδι, το οποίο σιγά σιγά διαλύεται» επισημαίνει ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης.

«Στην Ελλάδα μού λείπει η αίσθηση της ομάδας»

Ο Οδυσσέας Ζήκας παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν στην πόλη μας πολλά ερεθίσματα και ότι κάθε καλλιτέχνης οφείλει να επισκεφθεί το εξωτερικό για να πάει λίγο παραπέρα ως προς το κομμάτι της δημιουργίας και της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Την παράσταση θέλει να την πάει σε κάποιο φεστιβάλ εκτός συνόρων. Εντός συνόρων νιώθει πως του λείπει η αίσθηση της ομάδας. «Βλέπω παραστάσεις, όπου υπάρχει το σύνολο, αλλά όχι η ομάδα ή ο κοινός σκοπός.

Στη συνεργασία μου αυτή νιώθω ότι η ομάδα μου έχει το πάθος που έχω εγώ, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Δεν τους φόρεσα το όραμά μου, μαζί δημιουργούμε» υποστηρίζει ο Οδυσσέας. Αν πάντως περιμένετε διδάγματα από την παράσταση, θα βρείτε τοίχο. «Το έργο δεν δίνει απαντήσεις.

Δημιουργεί ερωτήματα και αισθήσεις και ήταν κι ένα στοίχημα αυτό... να αποφύγουμε κάθε είδος διδακτισμού. Η πόλη Ταρ είναι για τον καθένα κάτι άλλο, είναι μια πίστη για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω» καταλήγει ο ίδιος.