Νερό, ένα δημόσιο αγαθό

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι το νερό είναι ένα είδος «τρόφιμου». Όπως όλα τα άλλα τρόφιμα έτσι κι αυτό θα πρέπει να έχει αγοραστική αξία. Ο κάθε άνθρωπος δηλαδή, για να έχει πρόσβαση, για να μπορεί να βρει και να αποκτήσει νερό για να πιει ή να πλυθεί, οφείλει να πληρώσει κάποιο αντίτιμο. Αν σε κάποιους αυτό φαντάζει κουτό, ανεδαφικό ή περίεργο, αρκεί να ανατρέξει να βρει δηλώσεις του Γενικού Διευθυντή μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας (τον μεγαλύτερο προμηθευτή εμφιαλωμένου νερού) για να καταλάβει προς τα που βαδίζουμε.

Ορισμένα αγαθά και υπηρεσίες

δεν γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν. Η δημόσια προσφορά με το χαμηλότερο δυνατό κόστος προς χάρη του δημόσιου συμφέροντος δεν μπορεί να θυσιαστεί για χάρη του κέρδους. Το νερό, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, η παροχή υπηρεσιών υγείας, η παιδεία αλλά και οι ενεργειακές πηγές κάθε χώρας αποτελούν δημόσια περιουσία. Ο κάθε πολίτης πρέπει να καρπώνεται αυτά τα αγαθά και να συνεισφέρει, αναλογικά, έτσι ώστε τα δίκτυα συντήρησης, διακίνησης και τα κέντρα παροχής τέτοιου είδους υπηρεσιών να βρίσκονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο με το χαμηλότερο κόστος. Κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης μέσων που καλύπτουν βασικές ανάγκες, σωστά αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά από τους πολίτες. Όποιος ελέγχει τις ζωτικές πηγές τροφοδοσίας ενός κράτους, αυτόματα ελέγχει τον πληθυσμό του. Αποκτά τεράστια δύναμη και κρατάει την τύχη της χώρας στα χέρια του.

Ο άνθρωπος χωρίς νερό δεν μπορεί να ζήσει. Είναι ίσως το πολυτιμότερο αγαθό. Νερό και τροφή καλύπτουν βιολογικές ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού. Η αλαζονεία του ανθρώπου επιτρέπει σήμερα, τον 21ο αιώνα, λαοί να πεθαίνουν από αφυδάτωση και ασυτία. Την ώρα που μεγάλες πολυεθνικές πλουτίζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προσφέροντας «ψίχουλα» για την ανθρωπότητα, με το πέπλο των δωρεών ή των χορηγιών, στην ουσία παραβλέπουν και αδιαφορούν για το πρόβλημα. Μεγιστάνες με αμφιβόλου προέλευσης έσοδα ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν ελάχιστα από τα κέρδη τους και να σώσουν ανθρώπους, προτιμούν να συνεχίζουν την κερδοσκοπία στην πλάτη των πολλών. Δυστυχώς όμως στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης των αγορών και του αλόγιστου κέρδους η τάση είναι να αρπάξουν αυτά τα αγαθά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να τα οικειοποιηθούν ώστε να μπορούν να τα «μοσχοπουλήσουν».

«Θα πούμε το νερό, νεράκι…» και δεν θα είναι από ανομβρία.