Ξεπουληθήκαμε… Δεν πλάθουμε ανθρώπους στην Ελλάδα… Είμαι σε κατάθλιψη…

«Θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια πολιτική ελίτ στην Ελλάδα, η οποία θα σταθεί μπροστά και θα βάλει όρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί μας κατηγορούν ότι ‘‘φτιάχνετε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου οι εγκαταστάσεις είναι άθλιες’’, αλλά δεν μας λένε πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε το θέμα. Θα πρέπει να μπουν διλήμματα στην Τουρκία: ή σταματάει αυτό που κάνει, δηλαδή συστηματικά να υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας

ή, αν δεν το κάνει, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας σταματάει εδώ και τώρα».
Η φράση αυτή είναι χαρακτηριστική από μια εξαιρετικά σημαντική συζήτηση που έγινε και δημοσιεύεται στο γνωστό περιοδικό «ΑΡΔΗΝ» του Γιώργη Καραμπελιά. Συζητούν η γνωστή ηθοποιός , ο πρώην υπουργός (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) και τώρα… άστεγος πολιτικά Μανώλης Δρετάκης, ο περιβαλλοντολόγος Βασίλης Στοϊλόπουλος και φυσικά ο Γιώργης Καραμπελιάς. Επιλέξαμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση:
ΒΑΓΕΝΑ: Προηγήθηκε αυτή η πολιτική, που μας έφερε σ’ αυτό το σημείο, και ήρθε και παντρεύτηκε μετά με το μεταναστευτικό. Εγώ πάντως είμαι πραγματικά απελπισμένη, γιατί όλα γίνονται τυχαία. Διαχωρίζω και εγώ τα δύο κύματα μετανάστευσης. Το πρώτο δημιουργήθηκε με την πτώση του τείχους των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και ήρθε αυτός ο κόσμος που τον είχαμε ανάγκη γιατί ήμασταν σε άνοδο, είχαμε τους Ολυμπιακούς κ.λπ., χρησιμοποιήσαμε αυτόν τον κόσμο, ο οποίος εντάχθηκε σε μια καλή οικονομική στιγμή. Στη γειτονιά μου, οι γείτονές μου είναι τέτοιοι άνθρωποι, είναι Αλβανοί και Κινέζοι. Εγώ ζω στην Τσάινα Τάουν. Και το δεύτερο κύμα, που έχει σχέση κυρίως με τους πολέμους, τις εκρήξεις αυτές που θα συνεχιστούν στον κόσμο. Βλέπουμε ότι όλη αυτή η φτώχεια προκαλεί τεράστιες εκρήξεις και έτσι εμείς είμαστε ανοχύρωτοι, απροστάτευτοι σε αυτές τις εισροές, τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Γι’ αυτό είμαι φοβισμένη. Λέτε ότι δεν θα έρχονται γιατί δεν θα βρίσκουν δουλειά, όμως, αυτοί που έρχονται από εκεί είναι ακόμα χειρότερα στη χώρα τους. Δεν ξέρουν πού κοιμούνται, πόσα παιδιά έχουν, μέσα στις λάσπες, δεν ξέρουν οι μανάδες αν φεύγουν τα παιδιά τους από το σπίτι. Ακόμα και στις συνθήκες που ζούνε στην Ελλάδα, σαν τρωκτικά στην Ομόνοια, δέκα δέκα, τριάντα τριάντα σ’ ένα τέτοιο δωμάτιο, μπορεί να είναι καλύτερα από αυτό που ήταν στο χωριό τους. Στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν, στην Ινδία, στην Αφρική. Είμαστε τελείως απροστάτευτοι και ανοχύρωτοι. Και, όπως είπατε και εσείς, ποτέ δεν είχαμε πολιτικούς που πραγματικά να νοιαστούν και να κάνουν κάτι σε οποιονδήποτε τομέα. Είτε στον αγροτικό, είτε στον κοινωνικό, είτε στον μεταναστευτικό. Και όπως λέει και ο Ελύτης, που μας έριξε η ζωή σε αυτές τις γειτονιές, δεν μας ρώτησε κανείς. Εγώ προσωπικά θέτω ανθρωπιστικό ζήτημα. Εγώ έχω να φάω και να κοιμηθώ, όμως, η ψυχή μου είναι μαύρη, έχω πάθει κατάθλιψη. Θέλω να με βοηθήσει αυτό το κράτος, που πληρώνω φόρους χρόνια, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι. Το χειρότερο είναι η πρέζα, τα ναρκωτικά. Δεν μπορώ να βγαίνω από το σπίτι μου και να πατάω πάνω σε αίματα. Είμαι σε κατάθ