ΙΡΑΝ: Πόλεμος στα λόγια

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΙΣΗ

Πάντοτε μετά από κάθε συνομιλία μεταξύ Δύσης-Ιράν ακολουθούν δηλώσεις απειλητικές που καταργούν ό,τι και αν έχει επιτευχθεί. Έτσι, ο Ομπάμα διάλεξε, δυο εβδομάδες μετά τις συνομιλίες στο Καζακστάν, να προειδοποιήσει με χτύπημα και, φυσικά, να λάβει την ανάλογη απάντηση από τον Ιρανό αρχηγό του στρατού. Αυτή η περίεργη «πρακτική» από πλευράς Δυτικών φαίνεται να έχει κάποιες σκοπιμότητες, καθότι έχουν αντιληφθεί ότι συμφέρει να πιέζουν το Ιράν αντί να εμπλακούν σε πολεμικές περιπέτειες και να δεχτούν τη διεθνή κατακραυγή.
Μπορεί αυτές οι εκατέρωθεν απειλές να μην

πραγματοποιούνται, ωστόσο χάνεται χρόνος και ευκαιρία για προσέγγιση. Η επόμενη συνάντηση όλων των πλευρών είναι προγραμματισμένη για τις 4 με 5 Απριλίου και, φυσικά, στόχος τόσο των Δυτικών όσο και των Ιρανών είναι να πάνε με αέρα και την καλύτερη δυνατή ψυχολογία με στόχο να έχουν το πάνω χέρι… Ο πρώην πρέσβης του Ιράν στη Γερμανία, Χουσεΐν Μουσαβάν, σε παλαιότερη συνέντευξη σε αραβικό δίκτυο είχε δηλώσει ότι όσο η Δύση προβάλλει τέτοιες απειλές, η Τεχεράνη μόνο τυπικά θα πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις.
Η στάση αυτή των Δυτικών, κυρίως των Αμερικανών, βολεύει για τον έξης λόγο. Η Ουάσινγκτον ξέρει ότι το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει μόνο του, αλλά όχι να καταστρέψει τις εγκαταστάσεις, καθότι δεν έχει τη στρατιωτική πλατφόρμα για να το κάνει (αεροπλανοφόρα-πόλεμος διαρκείας). Επειδή οι Αμερικανοί ξέρουν ότι το Ισραήλ τούς χρειάζεται, αναλώνονται σε αυτόν τον φαύλο κύκλο συνομιλιών και απειλών για να κερδίζουν χρόνο. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, να θέλουν ταυτόχρονα να βάλουν το Ιράν σε τέτοια θέση, ώστε να ρίξει πρώτο τη σφαίρα και μετά να επέμβουν οι Δυτικοί ως αμυνόμενοι…
Πάντως, κύκλοι από την Ουάσινγκτον έχουν παραδεχτεί ότι μέσα στο 2014 το Ιράν θα έχει την πρώτη πυρηνική βόμβα, άρα σε λίγο καιρό Δύση και Ισραήλ θα παραδεχτούν τα τετελεσμένα.

ΡΩΜΗ: Αναμασημένα σενάρια
Η τελετή ενθρόνισης του νέου Πάπα Χόρχε Μπεργκόλιο, πλέον Φραγκίσκος Α΄, ήταν ιστορική, αφού για πρώτη φορά αναγνώστηκε το Ευαγγέλιο στη γλώσσα στην οποία γράφτηκε πριν από 2.000 χρόνια, τα ελληνικά. Αιτία ήταν η επίσκεψη και η παρουσία του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, Βαρθολομαίου, στην τελετή ως ένδειξη αμοιβαίου σεβασμού. Ωστόσο, δεν αποκλείεται να ήταν και ένα σημάδι της διάθεσης των δύο εκκλησιών-δογμάτων να εντείνουν τον περιβόητο οικουμενικό διάλογο που πολυπόθητο στόχο έχει την επανένωση των εκκλησιών. Ένας διάλογος που βρίσκει αντιδράσεις από πολλούς ορθοδόξους, αφού τα πρωτεία και οι εξουσίες του Πάπα θεωρούνται μη συμβατά με το Ευαγγέλιο.
Δυστυχώς, όμως, για άλλη μια φορά, οι ανεκδίκητοι «ψεκασμένοι» ξαναχτύπησαν. Ακούστηκαν διάφορες, μη τεκμηριωμένες φυσικά, ανοησίες για το «μεταφυσικό» κομμάτι των όσων έλαβαν χώρα τις τελευταίες ημέρες στο Βατικανό. Όπως και με το «τέλος του κόσμου» στις 21 Δεκεμβρίου 2012, η εκλογή του Ποντίφικα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή κάποιων δυσάρεστων γεγονότων. Με λίγα λόγια, η αρχή του τέλους. Εφόσον ο περασμένος Δεκέμβρης πρόδωσε τους καταστροφολόγους, αυτοί αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τον «άτυχο» Πάπα και από «προστάτη των φτωχών», όπως θέλει να λέγεται, αποφάσισαν να τον βγάλουν… δαίμονα ή «μαύρο Πάπα».
Εξελέγη τη 13η ημέρα του 3ου μήνα του 2013. Όπως, λοιπόν, λέει και η λαϊκή ρήση «τι έπαθε ο… μαύρος!», για κακή μας τύχη, θα είναι ο «τελευταίος» Πάπας που θα δούμε, γι’ αυτό ένα ταξιδάκι στο Βατικανό για το… στερνό αντίο επιβάλλεται. Παίζεται το ίδιο έργο σε επανάληψη. Με την ίδια μεθοδολογία, κάθε είδους τσαρλατάνοι προσβάλλουν την παγκόσμια νοημοσύνη και τα ιερά βιβλία των θρησκειών, που αφήνουν το τέλος του κόσμου στη βούληση του Υψίστου ή, τουλάχιστον, σ’ ένα εξωγήινο διαπλανητικό matrix, όπως προτιμούν οι άθεοι…

ΗΠΑ: Το τέλος της αξιοπιστίας
Ήταν Μάρτιος του 2003. Η κυβέρνηση Μπους ήταν πεπεισμένη ότι το Ιράκ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής. Κανένας δεν φανταζόταν τότε ότι η πεποίθηση αυτή θα ήταν το τέλος της αξιοπιστίας των ΗΠΑ. Το φιάσκο του Αφγανιστάν το 2001 και της Σερβίας το 1999 δεν έδωσαν το μάθημα στην τότε αμερικανική ηγεσία να αναθεωρήσει την πολιτική της. Ως αποτέλεσμα, σήμερα το κόστος του πόλεμου στο Ιράκ ανέρχεται κατά προσέγγιση στα 6 τρισ. δολάρια. Και, δυστυχώς, φωνές από το «στοιχειωμένο» πρόσφατο παρελθόν του Λευκού Οίκου, ακόμη υποστηρίζουν ότι η βοήθεια δεν χρειάζεται, καθότι το Ιράκ έχει πολύ πετρέλαιο και θα βγάλει μόνο του τα έξοδα!
Η πρόκληση, όμως, δεν σταματά εκεί. Ακόμα και σήμερα άνθρωποι που πλαισιώνουν τον Ομπάμα συμμερίζονται τις απόψεις των «γερακιών», όταν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές είναι τεράστιο, ενώ ειδικές μετρήσεις έδειξαν ότι οι βόμβες επηρέασαν σημαντικά την υγεία των κατοίκων και κυρίως των παιδιών που γεννήθηκαν στις πληγείσες περιοχές. Αν, λοιπόν, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν σηματοδότησε την αρχή του τέλους της αμερικανικής αξιοπιστίας, το Ιράκ ήταν η ταφόπλακα.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Πονοκεφαλιάζει ο Κάμερον
Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού στη Βρετανία δεν αποτελεί έκπληξη, ούτε αποκλειστικότητα. Η κρίση της ευρωζώνης αύξησε τα ποσοστό των πολιτών που επιθυμούν ρεφερέντουμ ή άμεση έξοδο από την ΕΕ. Χαρακτηριστικό αυτής της λαϊκής μεταστροφής είναι η άνοδος του Κόμματος Ανεξαρτησίας (UK independence party), που έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στον Κάμερον. Όχι μόνο γιατί έχει ρίξει τα ποσοστά του κόμματός του (28% σύμφωνα με τελευταίο γκάλοπ), αλλά γιατί βάζει σε κίνδυνο την πολιτική που έχει χαράξει για δημοψήφισμα. Όλο και πιο πολλοί, λοιπόν, συμμερίζονται την άποψη του UKIP, το οποίο ζει μέρες «αποικιακής» υπερηφάνειας.
Ένας από τους λόγους αυτής της απέχθειας είναι η ασάφεια της πολιτικής των συντηρητικών όχι μόνο για τα κρίσιμα οικονομικά θέματα αλλά και για τη διεύρυνση της Ευρώπης. Ο Κάμερον, ενώ υπόσχεται δημοψήφισμα και πιέζει τις Βρυξέλλες για αναθεώρηση της συνθήκης της ΕΕ, την ίδια στιγμή απαιτεί από την Ευρώπη να δεχτεί πιο πολλές χώρες μέσα στην ένωση με την Τουρκία. Από τη μια σκεπτικιστής και από την άλλη ευρωπαϊστής, είναι η βασική κατηγορία εκείνων που υποστηρίζουν το νέο κόμμα. Ένα νέο κόμμα που φαίνεται ότι θέλει να μπει στη θέση των συντηρητικών μελλοντικά, καθότι δεν εκφράζει μόνο το νέο κύμα σκεπτικισμού, αλλά υποστηρίζει και τον τερματισμό της μετανάστευσης, ενώ δεν επιθυμεί η Σκωτία να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο.

ΠΑΚΙΣΤΑΝ: Η δημοκρατία νίκησε…
Η ιστορία γράφτηκε στο Πακιστάν. Για πρώτη φορά μετά την ίδρυση της χώρας, μια πολιτική κυβέρνηση ολοκλήρωσε τη θητεία της αναίμακτα. Από την εποχή του στρατηγού Ζία μέχρι τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, καμία κυβέρνηση δεν προλάβαινε τις επόμενες εκλογές, αφού κάποιο στρατιωτικό κίνημα ή αποχώρηση ή δολοφονία θα έφερνε νέες πολιτικές ανωμαλίες και ανακατατάξεις. Σε κυβερνητικό επίπεδο, αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός γιορτάστηκε με διθυράμβους. Νίκη για τη δημοκρατία χαρακτηρίστηκε το επίτευγμα και όλοι ευχήθηκαν να συνεχίσει έτσι…
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο πρωθυπουργός Περβέζ Ασράφ πρέπει να πάρει τα εύσημα για το γεγονός ότι κατάφερε για πρώτη φορά να σταθεροποιήσει τους θεσμούς και να φέρει έναν διαφορετικό αέρα διακυβέρνησης. Βέβαια, πολιτική βία και διαφθορά ακόμα ταλανίζουν το πολιτικό σύστημα καθιστώντας το ρευστό, ενώ οι εκκρεμότητες με τις ΗΠΑ και τους Ταλιμπάν μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατρέψουν την πολιτική ειρήνη. Ο δρόμος προς την πολιτική ωριμότητα είναι μακρύς και η «γη της επαγγελίας» αποτελεί, προς το παρόν, άπιαστο όνειρο. Ο μετασχηματισμός δεν θα επιτευχθεί μόνο με τις καθαρά πολιτικές ενέργειες. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να εμπιστευτεί κοινωνικές δυνάμεις και φορείς που σέβονται τη δημοκρατία και που είναι σε θέση να βοηθήσουν ή να συμβουλέψουν. Όσο, όμως, υπάρχουν φανατικοί θύλακες στην πολιτική ηγεσία και το Ισλάμ εξακολουθεί να είναι τρόπος ζωής για τους κυβερνώντες, η «επιτυχία» αυτής της κυβέρνησης θα γίνει φωτοβολίδα.

ΙΝΔΙΑ: Ελεύθεροι οι βιαστές, επίπληξη στη βιασθείσα
Μέχρι πριν από λίγο καιρό η Ινδία ήταν γνωστή στην υφήλιο για την ιστορία της, την κουζίνα της και τους Ινδούς που δουλεύουν στη Σίλικον Βάλεϊ των ΗΠΑ. Το τελευταίο διάστημα, όμως, σαν να είναι επιδημία, τα κρούσματα βιασμών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Μετά το περιστατικό της ομαδικής επίθεσης σε μια κοπέλα μέσα σε λεωφορείο και μια σειρά άλλων που ακολούθησαν, τώρα άλλος ένας βιασμός Ελβετίδας τουρίστριας ήρθε να προστεθεί. Μπορεί αυτό το άρρωστο φαινόμενο να αποτελούσε ταμπού για την υπανάπτυκτη σε μεγάλο βαθμό ινδική κοινωνία, ωστόσο, το ποτήρι ξεχείλισε.
Ολοένα και πιο πολλοί ανθρωπιστικοί οργανισμοί, καθώς και ακτιβιστές πιέζουν το Νέο Δελχί να λάβει σκληρά μέτρα, ακόμα και την ποινή του θανάτου. Ο ακτιβιστής Άναντ Σοντάς κατήγγειλε σε άρθρο του στην εφημερίδα «The times of India» ότι σε τοπικό δικαστήριο μια κοπέλα – θύμα επιπλήχτηκε, γιατί κυκλοφορούσε αργά το βράδυ, ενώ οι 15 (!) βιαστές της αφέθηκαν ελεύθεροι… Ο ίδιος ανέλυσε το θέμα περισσότερο και κατήγγειλε ότι στην Ινδία το πρόβλημα πέρα από την έλλειψη εκπαίδευσης στα σχολεία, ξεκινά από τον κοινωνικό διαχωρισμό των καστών, δηλαδή την κοινωνική δομή. Υπάρχουν πάνω από 100 εκατομμύρια ψυχές της κάστας ντάλιτ (που σημαίνει σκλάβοι) και τα περισσότερα θύματα προέρχονται από αυτούς. Όμως, το κακό δεν σταματά εκεί, αφού πολλές κοπέλες Ινδές πιο ανοιχτόχρωμες πέφτουν θύματα σκουρόχρωμων Ινδών, όπως εξηγεί ο ίδιος, βάζοντας το πρόβλημα του φυλετικού διαχωρισμού ως ένα από τα αίτια του φαινομένου στη μεγαλύτερη «δημοκρατία» του κόσμου.

ΗΠΑ – ΙΣΡΑΗΛ: Ήρθαν πιο κοντά
Οι συζητήσεις των Αμερικανών προέδρων με Ισραηλινούς αξιωματούχους είναι πάντα εφ’ όλης της ύλης. Αραβική άνοιξη, Παλαιστινιακό, Ιράν, τουρκο-ισραηλινές σχέσεις, φυσικό αέριο, και φυσικά αμυντική συνεργασία είναι τα βασικά θέματα που αυτή την περίοδο αποκτούν μεγάλη βαρύτητα.
Ωστόσο, ο κυριότερος στόχος της συνάντησης των δύο ηγετών ήταν η «αποκατάσταση» των σχέσεων που μέχρι τώρα διανύουν περίοδο ψυχρότητας, αφού οι ΗΠΑ αρνιούνται να συνδράμουν σε επίθεση στο Ιράν, παρά τις κατά καιρούς αυστηρές προειδοποιήσεις. Ο Ομπάμα ήξερε ότι ο Νετανιάχου δεν έχει την κοινοβουλευτική δύναμη για να περάσει γρήγορα και με ασφάλεια αποφάσεις, γι’ αυτό και στόχος ήταν να τον πείσει ότι οποιαδήποτε πολεμική κίνηση αυτή την περίοδο θα χειροτερέψει τα πράγματα, ενώ αποτέλεσμα δεν θα φέρει.
Παράλληλα με τα άλλα καυτά θέματα, η αμερικανική αποστολή είχε στις βαλίτσες της το ζήτημα με την Τουρκία. Για την Ουάσινγκτον, η διατάραξη του άξονα ΗΠΑ-Τουρκία-Ισραήλ ισοδυναμεί με δέσιμο των χεριών και, μάλιστα, σε μια περίοδο που η ένταση είναι στο ζενίθ. Η συμφωνία ότι υπάρχει διαφωνία στην αντιμετώπιση του Ιράν είναι δεδομένη εδώ και μήνες, ενώ για την Τουρκία ο Ισραηλινός πρόεδρος έριξε προ πολλού –και δικαίως– το μπαλάκι στην Άγκυρα, η οποία δεν είναι πρόθυμη για αλλαγή. Με μια λέξη, οι σχέσεις των δύο χωρών παραμένουν στάσιμες.