Ποιος ήταν Γιώργος Γλυνός

Του Γιώργου Μελιγγώνη

Η είδηση του θανάτου του 64χρονου Γλυνού έπεσε χθες βράδυ σαν βόμβα σε όσους τον ήξεραν –αν και ήταν γνωστή η μάχη που έδινε με την ασθένεια.
Ο Γιώργος Γλυνός κινείτο μεν πάντα στο παρασκήνιο και, απαλλαγμένος από σύνδρομα προσωπικής προβολής, έχει βάλει ανάγλυφη τη σφραγίδα του στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διετέλεσε σύμβουλος τριών πρωθυπουργών (Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου,

Λουκάς Παπαδήμος), ήταν ένα πολύτιμο στέλεχος της Κομισιόν για κάθε κυβέρνηση τα τελευταία 25 χρόνια, ενώ όσοι παρακολουθούσαν τη δουλειά του, μιλούσαν για έναν άνθρωπο με απίστευτες ικανότητες να διεκπεραιώνει τις δύσκολες αποστολές.
Ο Γιώργος Γλυνός έχει ζήσει –και χειριστεί- όλες τις δύσκολες στιγμές στη σχέση Αθήνας-Βρυξελλών, ενώ πολλά νομοθετήματα που έχουν διαμορφώσει την καθημερινότητά μας (κυρίως ως ενσωματώσεις κοινοτικής νομοθεσίας στο ελληνικό Δίκαιο) φέρουν την υπογραφή του.

Σκληρός διαπραγματευτής

Χωρίς υπερβολή, ο εκλιπών ήταν ένας από τους ανθρώπους που έδωσαν μάχη προκειμένου η Ελλάδα να κρατηθεί στο ευρώ. Μάλιστα, σε μία στιγμή έντασης, το φθινόπωρο του 2011, όταν είχαν ενταθεί οι διαπραγματεύσεις για το ελληνικό «κούρεμα», υπέστη έμφραγμα κατά τη διάρκεια σκληρών διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου με τους δανειστές της χώρας. Στην ίδια συνεδρίαση, εξάλλου, η ένταση ήταν τέτοια, που είχε καταρρεύσει από την εξάντληση και την υπερένταση και ο τότε πρόεδρος του ΣΟΕ, Γιώργος Ζανιάς. Ο Γιώργος Γλυνός, εξάλλου, ήταν εκείνος που «έστησε» την «Ομάδα δράσης» της Κομισιόν για την Ελλάδα (task force) η οποία σηματοδότησε μία ποιοτική αναβάθμιση της σχέσης της Αθήνας με τους δανειστές και το εκ νέου «ζέσταμα» των μεταρρυθμίσεων.

Εξάρχεια και χαμηλό προφίλ

Όσοι ήξεραν τον Γιώργο Γλυνό κάνουν λόγο για έναν πολύ «πλούσιο» και καλλιεργημένο άνθρωπο. Την ίδια στιγμή που ανέλυε με την εμβρίθεια τεχνοκράτη την κάθε πτυχή της κάθε ευρωπαϊκής οδηγίας που αφορά στη χώρα, μπορούσε να παίξει Χατζηδάκι και Θεοδωράκη στο πιάνο. Κάτοικος Εξαρχείων για δεκαετίες, μετακινείτο με ένα παλιό «παπάκι», διατηρούσε χαμηλό προφίλ και στις ελεύθερες ώρες του «κατάπινε» βιβλία και έπαιζε την αγαπημένη του μουσική. Η ζωή του ήταν μοιρασμένη μεταξύ Εξαρχείων και Βρυξελλών, από τις οποίες συνταξιοδοτήθηκε το 2006, επειδή «δεν υπήρχε πια μέρος να καπνίσει κανείς», όπως εξομολογείτο στους φίλους του.

Από την Αντίσταση στο Μάαστριχτ

Μπήκε στην ΑΣΟΕΕ το 1966 αλλά η πλούσια αντιδικτατορική δράση του είχε ως αποτέλεσμα να πάρει πτυχίο του 1973, αφού πρώτα είχε συλληφθεί και υποστεί φρικτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας, τα οποία είχαν αφήσει δια βίου σημάδια στο σώμα του. Μέλος των Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης, είχε φτάσει στο σημείο να τοποθετήσει δύο βόμβες, μία στο Σύνταγμα και μία στο Χίλτον, το 1967. Έπειτα από μια «κολασμένη» διετή στρατιωτική θητεία στο Σουφλί (επί Χούντας και ως «χαρακτηρισμένος»…), ο Γιώργος Γλυνός πήρε πτυχίο, πήγε στο Παρίσι και το 1976 προσλήφθηκε, μέσω διαγωνισμού, στην Τράπεζα της Ελλάδος επί Ξενοφώντα Ζολώτα. Αφού έφυγε με άδεια άνευ αποδοχών για τη Σορβόννη, όπου ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές επί της νομισματικής πολιτικής, πρωτοστάτησε τη δεκαετία του ’80 στις δύο ελληνικές προεδρίες (το 1983 και το 1988) ως μέλος της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες. Ήταν, παράλληλα, σύμβουλος του τότε υπουργού Οικονομίας, Κώστα Σημίτη και έβαλε τη σφραγίδα του στο πρόγραμμα σταθεροποίησης (1985-1987), πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου περάσει στο «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Διευθυντικό στέλεχος στο γραφείο της πρώτης ελληνίδας επιτρόπου, Βάσως Παπανδρέου, ο Γιώργος Γλυνός πρωταγωνίστησε στην πρώτη συζήτηση για τη δημιουργία της κοινής νομισματικής ζώνης, επί πρωθυπουργίας Ζολώτα, το 1989. Μετά, διηύθυνε και το γραφείο της επιτρόπου Άννας Διαμαντοπούλου, ενώ για χρόνια αναγνωριζόταν ως ένας πολύτιμος και αποτελεσματικός εκπρόσωπος της Ελλάδας στις καλένδες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.

Για το ευρώ, πριν το ευρώ

Μιλώντας στον Αντώνη Τριφύλλη, ο Γιώργος Γλυνός έχει περιγράψει πώς ο ίδιος είχε την «έμπνευση» να ετοιμάσει το ενημερωτικό σημείωμα που είχε ζητήσει ο τότε πρωθυπουργός, Ξενοφών Ζολώτας, για τη συμμετοχή του στη Σύνοδο Κορυφής στο Στρασβούργο, όταν πρωτοσυζητήθηκε η δημιουργία της ΟΝΕ και του κοινού νομίσματος.
Λέει, λοιπόν, ο Γλυνός:

«Ξεκίνησα να κάνω την περιγραφή των τεχνικών στοιχείων και των προβλεπόμενων σταδίων, παρουσίασα τις αναμενόμενες τοποθετήσεις των άλλων χωρών και έφτασα στο τελευταίο μέρος, δηλαδή στο ποια θα μπορούσε να ήταν η ελληνική θέση. Η ελληνική θέση ήταν λίγο-πολύ γνωστή και συνήθως ή ίδια σε όλες τις διαπραγματεύσεις. “Καλά είναι όλα αυτά που προτείνονται και πρέπει να γίνουν, αλλά πρέπει να μας δώσετε και κανένα φράγκο…”. Άρχισα λοιπόν να τη διατυπώνω, όσο πιο κομψά μπορούσα, γράφοντας ότι “βεβαίως η λειτουργία της ενιαίας αγοράς θα είναι πιο αποτελεσματική αν υπάρχει και ενιαίο νόμισμα”… Οπότε, εκείνη τη στιγμή έγινε ένα κλικ στο μυαλό μου και θυμήθηκα: “Νομισματική σταθερότης και οικονομική ανάπτυξις”, το βιβλίο που είχε γράψει ο Ζολώτας πριν από 30 ή 40 χρόνια και ήταν μια συμβιβαστική τοποθέτηση ανάμεσα στους μονεταριστές και στους κεϋνσιανούς οικονομολόγους. Αυτό ήταν! Επαναδιατύπωσα τις θέσεις Ζολώτα ως προτεινόμενες ευρωπαϊκές θέσεις για το μέλλον της Ένωσης και καθάρισα! Εκ των υστέρων, σήμερα, σκέπτομαι ότι αυτό ήταν και το σωστό και έτσι έγινε στην πράξη. Με την ΟΝΕ τα αναπτυξιακά πακέτα μονιμοποιήθηκαν, ιδρύθηκε και το Ταμείο Συνοχής και η Ελλάδα, που τότε είχε πάρει το πρώτο πακέτο Ντελόρ των 8 δισ. ευρώ (ΕCU τότε)- ως πρώτο και τελευταίο για την κυρία Θάτσερ-,πήρε ένα δεύτερο με 17 δισ. ευρώ, ένα τρίτο με 23 δισ.ευρώ και ένα τέταρτο με 20 δισ. ευρώ. Άρα, οι θέσεις Ζολώτα είναι μέρος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος…».