Καραμανλής ή Τσάβες ;

Ανέκαθεν πίστευα ότι από άποψης πολιτικής συμπεριφοράς η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με τον προσωποποιημένο Ανατολίτικο δεσποτισμό ή το Βαλκάνιο αυταρχισμό. Όχι ότι δεν επηρεάστηκε απ΄αυτούς σε διάφορες φάσεις της σύγχρονης ιστορικής διαδρομής της, αλλά ποτέ οι ηγετικές πολιτικές φυσιογνωμίες δεν κυριάρχησαν ισοπεδωτικά στη λαϊκή ψυχή.

Όσο κι αν περιβλήθηκαν με καθολικό κύρος και αποδοχή, όσο και αν τίμησαν τη χώρα και τιμήθηκαν από του ψηφοφόρους της, δεν ειδωλοποιήθηκαν. Αρκετοί ηρωοποιήθηκαν ή δαιμονοποιήθηκαν, λατρεύτηκαν

ή μισήθηκαν φανατικά στην ακμή τους, αλλά μακροπρόθεσμα η αποτίμηση περιορίστηκε ψύχραιμα στην πολιτική και, κυρίως, στην ανθρώπινη διάστασή τους. Με δυο λόγια στη χώρα ποτές δεν φτούρησαν, αχαλίνωτα υμνολόγια, επιμελημένες αγιογραφίες και προσωπολατρία για πολιτικές φιγούρες αλά Στάλιν, Τίτο ή Κεμάλ.

Με κάτι τέτοια κατά νου παρακολούθησα την εκδήλωση μνήμης για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο μέγαρο Μουσικής. Και πιστεύω ότι επιβεβαιώθηκα με όσα άκουσα. Πρώτα απ όλα, από τους πολιτικούς αρχηγούς που μίλησαν σε συναινετικό κλίμα, κανένας δεν υπήρξε ακραιφνής Καραμανλικός. Κανείς τους δεν ήταν π.χ. τύπου Βαρβιτσιώτη, Μολυβιάτη, άντε και ανιψιού Κώστα, ώστε υπό τη συγκινησιακή φόρτιση των αναμνήσεων τους να μετατρέψουν το πολιτικό μνημόσυνο του από δεκαπενταετίας εκλιπόντος πολιτικού σε δακρύβρεκτο προσκύνημα

Εξάλλου, αν δεν με απατά η μνήμη μου ούτε ο Αβερωφικών επιρροών και κατοπινός αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης Αντώνης Σαμαράς, ούτε ο πρώην ΚΟΔΗΣΟ Βαγγέλης Βενιζέλος συντονίστηκαν πλήρως με τα οράματα του Σερραίου πολιτικού όσο αυτός ήταν εν ζωή. Πόσο μάλλον ο πρώην ΚΝίτης Αλέξης Τσίπρας και ο πρώην ΚΚΕ εσ. και κατόπιν ΕΑΡ Φώτης Κουβέλης; Δευτερευόντως , ο καθένας από την πλευρά του προσπάθησε να σκιαγραφήσει τον Καραμανλή υπό το δικό του πρίσμα και να φέρει στα μέτρα του τις όποιες καλές στιγμές της πολιτικής του ιδρυτή της ΝΔ.

Θεμιτό, δε λέω. Ιδιαίτερα όταν με κάτι τέτοιες αφορμές διευρύνεται η ευκαιρία συστημοποιήσης και για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο αρκούσε αυτή η ομιλία του Τσίπρα για μία προσωπικότητα που, πλέον, θεωρείται υπερκομματική για να προκύψουν επίμονα ερωτήματα . Κάνει , άραγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσεκτικά ανοίγματα στην κοινωνική κεντροδεξιά, προσπαθεί να διεμβολίσει τη Ν.Δ. διαχωρίζοντάς την σε «καλή» και «κακή» ή μήπως επιχειρεί να σπείρει ζιζάνια στις σχέσεις Σαμαρικών και Καραμανλικών;

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη κάνει και όλα αυτά αλλά κυρίως ασκείται σε ένα ιδιότυπο χαβαλέ. Γιατί παρά το λουστραρισμένο σεβασμό προς τον ανυπότακτο «στις πιέσεις του ξένου παράγοντα» Καραμανλή παραμένει κολλημένος στις παλαιού τύπου πολιτικές ερμηνείας του πρώην μικρού, καταγγελτικού και πολύχρωμα αριστερού ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια –δεν μπορεί;- αντιλαμβάνεται ότι τα προσδοκώμενα κέρδη από το άνοιγμα στο κέντρο του προσφέρουν δυνάμει τη κυβερνητική εξουσία, από την άλλη διστάζει να εγκαταλείψει μια παλαιάς κοπής αριστερή ρητορική.

Από τη μια καλείται να προσαρμοστεί ταχύτατα ιδεολογικοπολιτικά, σε συντονισμό με τις απαιτήσεις της κατεδαφισμένης κοινωνίας, από την άλλη βολεύεται σε ανέξοδες ρητορικές μυθοπλασίες και σπεύδει στη κηδεία του Τσάβες. Έτσι , όμως , δεν απαντά στην ιστορική πρόκληση που ανοίγεται μπροστά του. Τη στιγμή μάλιστα που η ΝΔ καλλιεργεί διχαστικό κλίμα στη κοινωνία επιδιώκοντας την ανάδειξη των αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ αυτός μοιάζει να διαβάζει αγιογραφίες πολιτικών ηγετών.

Ας τις διαβάσει τουλάχιστον σωστά. Γιατί παρά τις αχανείς διαφορές τους τόσο ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και «κομαντάντε» Ούγκο Τσάβες είχαν, τουλάχιστον για τον εαυτό τους , οξυμένη την αίσθηση προορισμού.