Πόσο απέχει η Πάτρα από τη Μανωλάδα; Ένα κράξιμο δρόμο…

Και ξαφνικά, η χώρα ανατρίχιασε. Πληροφορήθηκε ότι στη Μανωλάδα παράνομοι μετανάστες μαζεύουν τις φράουλες που απολαμβάνουμε στην Αθήνα, και έχουν και την απαίτηση να πληρώνονται κιόλας, τα 18 ευρώ την ημέρα που συμφώνησαν με τον εργοδότη τους. Οι παράνομοι μετανάστες ήταν, βεβαίως, ανασφάλιστοι. Και πήραν τα ρόπαλα και τα κοντάρια για να διεκδικήσουν με τη βία τα δεδουλευμένα. Και ο εργοδότης απάντησε με σφαίρες και έστειλε καμιά εικοσαριά στο νοσοκομείο…

Και μετά ήρθε η πολιτική. Ο αρμόδιος υπουργός

Εργασίας ανακάλυψε ότι στην Ελλάδα και ειδικά στη Μανωλάδα υπάρχει «μαύρη εργασία». Προφανώς ο κ. Βρουτσης έλλειπε τα τελευταία χρόνια από τη χώρα, οπότε και δεν είχε ακούσει για την περίπτωση της Μανωλάδας, ούτε είχε διαβάσει για τα γκέτο της φράουλας όπου δεν μπορεί να πλησιάσει άνθρωπος άσχετος, γιατί θα τον πυροβολήσουν οι φρουροί της φράουλας. Επιπλέον, η ντόπια αστυνομία, που εντέλλεται για την τήρηση της τάξης επίσης, δεν είχε ακούσει για παράνομους μετανάστες που στοιβάζονται σε καλύβια για να μαζεύουν φράουλες…

Και μετά ήρθαν και τα κόμματα. Καταδικάζουν ομόθυμα με διαφορετικές αποχρώσεις πλην Χρυσής Αυγής. Μόνο που τα περισσότερα από τα κόμματα έχουν βουλευτές από την Ηλεία που ξέρουν και πώς βγαίνει η φράουλα και πώς μαζεύεται… Αλλά και τα κόμματα μάλλον έλλειπαν τα προηγούμενα χρόνια σε ταξίδι για δουλειές , μακριά από την Πελοπόννησο…

Τι έγινε τελικά στη Μανωλάδα; Συνέβη κάτι που μας ξύπνησε από το λήθαργο; Μάθαμε, ξαφνικά, ότι οι λογαριασμοί λύνονται με τα όπλα και ότι αντί μεροκάματου οι παράνομοι μετανάστες πληρώνονται με σφαίρες; Και γιατί μας ξενίζει; Ανατριχιάζουμε στη βία των όπλων, όταν έχουμε εξοικειωθεί με τη βία της καθημερινότητας , κάνουμε μάλιστα συχνά χιούμορ με τα περιστατικά της
βίας που προσβάλουν την ανθρώπινη υπόσταση και ξηλώνουν το αξιακό σύστημα που βασίζεται στο σεβασμό του αλλού, του διαφορετικού, είτε έχει άλλο χρώμα είτε έχει άλλη άποψη.

Πριν από τρία μόλις χρόνια, όταν ξεκίνησε η μόδα με τα γιαουρτώματα κάποιοι βρήκαν το γιαουρτάκι «δροσιστικό». Τρία χρόνια μετά, η φοιτήτρια που έβριζε σκαιότατα τον πρόεδρο του ΤΕΙ στην Πάτρα, το δάσκαλό της δηλαδή, δεν είχε καμία επίπτωση στη διαδρομή της, διότι κάτι τέτοιο θα παρεμποδίζει την ελεύθερη έκφρασή της. Χθες, ο επιστάτης της επιχείρησης στη Μανωλαδα που ξεπέρασε τη την αγριότητα του αμερικανικού Νότου, πήρε το όπλο και άρχισε να ρίχνει στο …κοπάδι των εργατών. Η βία έχει οπωσδήποτε διαβάθμιση, θα μου πείτε. Άλλο το γιαουρτάκι, άλλο το κράξιμο, άλλο οι σφαίρες κατά των ανθρώπων. Η βία, επιμένω, έχει οπωσδήποτε και ομοιότητα με το δηλητήριο. Οι μικρές δόσεις δεν σκοτώνουν και προκαλούν εθισμό. Από τη μεγάλη δόση δεν γλύτωσε κανένας. Ούτε ο Μιθριδάτης…