Έλληνες και λένε «Βάστα Ντάισελμπλουμ»; Είναι για λύπηση

Η πιο ωραία κουβέντα που άκουσα από τον Τσίπρα ήταν οι 24 λέξεις που είπε στον αποσβολωμένο Ντάισελμπλουμ: «Οι προκάτοχοί μου επέλεξαν άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά. Εγώ λέω να πρωτοτυπήσω και να μείνω πιστός σε ό,τι υποσχέθηκα». Η πιο ωραία που άκουσα από τον Βαρουφάκη ήταν άλλες 16, η κατακλείδα της ομιλίας του στην Βουλή: «Τους Yes man, στο τέλος δεν τους υπολογίζει

Τις κουβέντες των πολιτικών δεν πρέπει να τις παίρνει κανείς στα σοβαρά. «Έπεα πτερόεντα». «Αλλά η ζωή», όπως λέει και η μαμά του Φόρεστ Γκαμπ, «είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα».

Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τη διακυβέρνηση της χώρας υποσχόμενος πως θα κάνει διαπραγμάτευση. Ε, λοιπόν, πείτε μου αν αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες να συμβαίνουν στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Ρώμη έχουν σχέση με όσα βλέπαμε πέντε χρόνια τώρα. Μην το ψάχνετε, δεν έχουν ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί στο τέλος*, αν και έχω τις υποψίες μου ότι όλα θα πάνε μια χαρά. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υπογράφει απλώς ό,τι τις βάζουν μπροστά της. Παλεύει να το αλλάξει και να το αναδιαμορφώσει.

Αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι μόνο εγώ. Η τελευταία (και πρώτη από τις εκλογές) δημοσκόπηση (Marc για τον Alpha), εν μέσω του διπλωματικού θρίλερ, δίνει 45% στην ελληνική κυβέρνηση και 18% στη Νέα Δημοκρατία στην πρόθεση ψήφου. Δηλαδή, δυο βδομάδες μετά τις εκλογές ο Τσίπρας κερδίζει σχεδόν δέκα μονάδες και ο Σαμαράς χάνει άλλες τόσες! Εντυπωσιακή είναι και η αποδοχή της κυβέρνησης. Στο ερώτημα «πώς κρίνετε τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης», το 83,1% απαντά «θετικά και μάλλον θετικά», έναντι 13,6% που είπε «αρνητικά και μάλλον αρνητικά». Στο ερώτημα «σας ικανοποίησαν οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης» το 79,9% απάντησε «ναι και μάλλον ναι», ενώ το 17,4% «όχι και μάλλον όχι»

. Η δημοσκόπηση αποτυπώνει το κλίμα που βλέπουμε όλοι καθημερινά. Άλλοι φοβούνται, άλλοι χαίρονται, άλλοι είναι σκεπτικοί. Αλλά, όλοι (όχι ακριβώς όλοι, το 83% που λέγαμε) ελπίζουν. Όλοι λένε, «κάτι κινείται, άσε να τους δούμε που το πάνε». Στην κοινωνία κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει.

Οι μόνοι που έχουν απομείνει να φωνάζουν «Βάστα Ντάισελμπλουμ» είναι κάτι χαιρέκακοι τύποι, που διαπνεόμενοι άλλοι από ελιτισμό, άλλοι από ιδεοληψίες κι άλλοι από εμμονές, βιώνουν μετατραυματικό σοκ. Είναι το ίδιο μπερδεμένοι με τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος στις προγραμματικές δηλώσεις από τη μια έλεγε πως με τη στάση της η ελληνική κυβέρνηση θα ρίξει τη χώρα στα βράχια και από την άλλη κατηγορούσε τον νέο πρωθυπουργό για κωλοτούμπα. Όλοι αυτοί, δεν αντέχουν να βλέπουν μια σειρά από φρέσκα πρόσωπα, thirty και fortysomething, να δημιουργούν τις συνθήκες μιας νέας πολιτικής ηγεμονίας.

Μέχρι το τέλος του μήνα και μέσα από τις εξελίξεις στην διαπραγμάτευση θα ξέρουμε αν βρισκόμαστε μπροστά σε μια δομική αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Αν ο Τσίπρας ξεπεράσει τον μεγάλο αυτό σκόπελο (στον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, τον έριξε η άθλια πολιτική σκοπιμότητα του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος αρνήθηκε να δοθεί στην Ελλάδα εξάμηνη παράταση, προκειμένου να βάλει το μαχαίρι στο λαιμό της νέας κυβέρνησης), τότε θα είναι αναμφίβολα ο μεγάλος κυρίαρχος των επόμενων ετών. Θα έλεγα της δεκαετίας, αν δεν ζούσαμε σε τόσο περίεργους και απροσδιόριστους καιρούς. Μάλιστα, κρίνω θετικό (όσο κι αν φαίνεται περίεργο) για το νέο πρωθυπουργό το γεγονός ότι θα κληθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον Καμμένο και τον Λαφαζάνη, οπότε θα είναι αδύνατο να διαφύγει «in extremis» και αναγκαστικά θα πρέπει να βρει κέντρο βάρους για να προχωρήσει.

Το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει και δεν το διασώζει καμιά αλλαγή ηγεσίας -άλλωστε το πολιτικό κοινό του είναι οι 65άρηδες που ομνύουν ακόμα στον πράσινο ήλιο, λόγω Ανδρέα και μόνο. Η Κεντροαριστερά, γενικά, δεν μπορεί να έχει μέλλον όσο θα ταυτίζεται με τον (νεο)φιλελευθερισμό. Ο κόσμος πάντα προτιμά τους αυθεντικούς από τους ντεμί.

Η ΝΔ οδηγείται σε πολυδιάσπαση με τον Σαμαρά να παίρνει το λαϊκό της κομμάτι, τον Βορίδη να φτιάχνει τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή και τον Κυριάκο Μητσοτάκη (κατά τα φαινόμενα) να δημιουργεί μια νέα μετριοπαθή φιλελεύθερη Δεξιά (που θεωρώ πως είναι απαραίτητη).

Το Ποτάμι δεν έχει το ιδεολογικό έρμα, ούτε τα στελέχη του την πολιτική συγκρότηση που απαιτείται για να παραμείνουν στο παιχνίδι και να αντιπροτείνουν μιαν άλλη πολιτική, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιτύχει. Άσε που δηλώσεις σαν αυτές του Λυκούργου Λιαρόπουλου κάνουν τα άντερα του κόσμου να στρίβουν. Μέχρι και το ΚΚΕ κινδυνεύει από έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα τα βάλει για τα καλά με το κεφάλαιο. Αν τα βάλει…

Μέχρι τις 25 Ιανουαρίου ξέραμε πως «το παλιό πεθαίνει», πιστεύαμε πως «το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί» και φοβόμαστε πως «είναι η ώρα των τεράτων». Σήμερα κρατάμε την ανάσα μας και ελπίζουμε να αποδειχτεί πως τα τέρατα είναι ακόμα στα αυγά τους…

*Όπως λέει κι ένα σύνθημα στους τοίχους, «Στο τέλος, όλα θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, δεν θα είναι το τέλος»