Συνδικαλιστικό κίνημα και εκπαιδευτική πολιτική - Η περίοδος 1974-1981

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Χρήστος Ρέππας

  ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1974 - 1981   Η έλευση της μεταπολίτευσης κληρονομεί στο χώρο της εκπαίδευσης σημαντικά προβλήματα που ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής πολιτικής της δικτατορίας , αλλά και της περιόδου πριν απ΄ αυτή. Η εκπαιδευτική πολιτική του απριλιανού καθεστώτος ήταν πηγή αναχρονισμού και αναίρεσης των στοιχειωδέστερων μεταρρυθμιστικών μέτρων που θεσμοθετήθηκαν στη δεκαετία του ΄60 στην ελληνική εκπαίδευση. Το συνδικαλιστικό

εκπαιδευτικό κίνημα απολύτως ελεγχόμενο από τη δικτατορική κυβέρνηση και ουσιαστικά απονεκρωμένο δεν παίζει κανένα ενεργό ρόλο στις εξελίξεις στην εκπαίδευση την περίοδο αυτή. Θ’ αποτελέσει μόνο στήριγμα της χούντας μέσα στον εκπαιδευτικό κόσμο , συντελώντας έτσι στην απομάκρυνση της βάσης των εκπαιδευτικών από τις όποιες διαδικασίες του και προπαντός από τα δρώμενα της εκπαίδευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διοικήσεις της Ο.Λ.Μ.Ε και της Δ.Ο.Ε ορίστηκαν με διαταγή της Στρατιωτικής Διοίκησης Αθηνών ( για την Ο.Λ.Μ.Ε με την Φ. 900 /24/41828/15.7.67)1 Οι διορισμένες από τη Χούντα διοικήσεις των δύο Ομοσπονδιών θα διακηρύξουν την αφοσίωσή τους στο καθεστώς και στους στόχους της πολιτικής του για την εκπαίδευση δηλώνοντας «συνεργασία με την εθνικήν επαναστατικήν κυβέρνησιν» και διαβεβαιώνοντας ότι «οι εκπαιδευτικοί ανήκουν εις την τάξιν των αφοσιωμένων οπαδών της επαναστάσεως»2 Από την πλευρά της του καθεστώτος δια στόματος του τότε υφυπουργού Παιδείας Κ. Ασλανίδη διακηρύττεται ότι : «η Ο.Λ.Μ.Ε και η Δ.Ο.Ε δεν έχουν άλλο λόγο υπάρξεως εκτός του ότι να βοηθούν το Υπουργείο , παρουσιάζοντας εις αυτό τα προβλήματα των εκπαιδευτικών και παρουσιάζοντας εις τους εκπαιδευτικούς τα προβλήματα του Υπουργείου. Δεν είμεθα αντίδικοι αλλά συνεργάτες»3. Δηλώνοντας δε την πλήρη αφοσίωσή της στο χουντικό καθεστώς η τότε διοίκηση της Δ.Ο.Ε δηλώνει ότι «το νόημα του συνδικαλισμού στη χώρα μας είναι να υπηρετεί τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη εις τον πάγκαλον ναόν της Παιδείας.»4
Οι βάσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής της δικτατορίας μπαίνουν με τον Α.Ν 129 /67 με τον οποίο καταργήθηκε στο σύνολό του το νομοθετικό πλαίσιο (Ν.Δ 4379/64) της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1964. Σύμφωνα με τον χουντικό νόμο η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι εξαετής με δυνατότητα παράτασης στα εννέα χρόνια. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν και στη θέση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που καταργήθηκε ιδρύεται το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Η καθαρεύουσα θεσμοθετείται ως γλώσσα όλων των σταδίων της εκπαίδευσης, εκτός από τις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Καταργείται το Λύκειο και στη θέση του επανέρχεται το παλιό εξατάξιο γυμνάσιο, διαιρεμένο σε ανώτερο και κατώτερο κύκλο. Στον ανώτερο προβλέπονταν μια κατεύθυνση θεωρητική και μια πρακτική. Η φοίτηση στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες επανέρχεται στα δύο χρόνια , αντί των τριών που είχαν θεσπιστεί με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964.5 Τέλος το περίφημο ελληνοχ