Aνάληψη ευθύνης για τα γκαζάκια στo σπίτι της Μαρίας Καλτσά

zougla.gr
H οργάνωση «Μαχόμενη Μειοψηφία» ανέλαβε την ευθύνη με προκήρυξη που αναρτήθηκε στο indymedia για τον μεταμεσονύκτιο εμπρησμό στην οικία της πρώην γενικής γραμματέα του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Μαρίας Καλτσά στο Ψυχικό....
Παράλληλα, τα μέλη της ίδιας οργάνωσης ανέλαβαν την ευθύνη για μια ακόμη εμπρηστική επίθεση στις 25 Νοεμβρίου στη Κυψέλη σε όχημα ατόμου το οποίο, όπως λένε, μαζί με άλλους χρησιμοποιώντας μαχαίρι επιτέθηκε σε μετανάστες μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη στην οδό Αθηνάς.

Για την Μ. Καλτσά αναφέρουν στην προκήρυξη ότι «ως πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονας, πρώην γενική γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και παράλληλα μέλος σε διοικητικά συμβούλια κατασκευαστικών εταιριών αναθέτοντας ουσιαστικά έργα στον εαυτό της, η κατασκευαστική Ηλιοχώρα ΑΕ θυγατρική της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στης οποίας το διοικητικό συμβούλιο η Μαρία Καλτσά υπήρξε μέλος είχε αναλάβει την κατασκευή για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών».
Σημειώνουν ακόμη πως είναι εμπλεκόμενη στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου ενώ σχετικά με την επίθεση τους λένε ότι «οι επιλογές της και κατά συνέπεια η ίδια βρίσκονται στο στόχαστρο, το σπίτι της γνωστό και η φαινομενική ασφάλεια των δεκάδων μπράβων της αριστοκρατίας του Π. Ψυχικού αποτελούν για εμάς μια πρόκληση και ταυτόχρονα για την ίδια μια μόνιμη απειλή για την σωματική της ακεραιότητα».

Παρατίθεται αυτούσιο δίχως περικοπές το κείμενο:
«Εκεί που ανθίζει το δεντρολίβανο υπάρχει μια σκούρα πηγή. Εκεί που βαδίζει το πεπρωμένο μου υπάρχει μια κλωστή φτιαγμένη από φόβο. Ποια είναι η κατεύθυνση, κάνεις δεν μου το έμαθε,ποιο είναι το όνομα μου, ακόμα δεν ξέρω. Όταν η σελήνη χάνει το φως της και το βήμα χάνει το δρόμο του, όταν κάθε άγγελος είναι στην αλυσίδα και κάθε σκυλί γαβγίζει,πάρε από το χέρι τη θλίψη σου και φύσηξε την στο ποτάμι, ντύσε με φύλλα το πόνο σου και σκέπασε τον με πούπουλα, πάνω από κάθε στέρνα από δω ως τη θάλασσα υπάρχουν λίγα από τα μαλλιά μου, πάνω σε κάθε φτελιά το σχέδιο από όλα μου τα μαχαιριά. Η αγάπη για το σπίτι, η αγάπη ντυμένη στα άσπρα. Εγώ πότε δεν την γνώρισα και πότε δεν την πρόδωσα. Ο πατέρας μου ήταν ένα γεράκι και η μάνα μου ένας αχυρώνας, τα μάτια τους στέκονται πάνω στον λόφο, απλανή κοιτάζουν το φεγγάρι μου, νύχτα νύχτα, νύχτα μονή, μονή όπως η φωτιά μου, γύρε το κεφάλι σου στη καρδιά μου και σβηστή λίγο λίγο...”

Η εξουσία επεκτείνετε, χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό.

Εισβάλει βίαια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του πλανήτη. Απλά σαν χαμαιλέοντας διαφοροποιείτε διαρκώς. Γίνεται τηλεόραση που προπαγανδίζει την νέα τάξη πραγμάτων, ψυχοφάρμακο που παίρνει πίσω την θλίψη και την απόγνωση που δημιουργούνε καθημερινά, θωρακισμένη πόρτα σε διπλοκλειδωμένη πολυκατοικία επιβάλλοντας την εξατομίκευση σαν τρόπο ζωής, αμφιθέατρο και σχολική αίθουσα μιας αποστειρωμένης γνώσης για την κατασκευή των νέων πειθήνιων δο