Carpooling: μια πράξη επανάστασης

Άποψη, ανάγκη ή τρέντι φιλοτιμία, το carpooling ήρθε μπορεί να λύσει το πρόβλημα των μετακινήσεων στην Ελλάδα της κρίσης.

Από τον Νίκο Φωτάκη

«Αν κανείς κατεβαίνει από Κηφισίας (Μέγαρο ΟΤΕ) με κατεύθυνση προς το Κέντρο, ας μας κάνει ένα #carpooling αγάπης #apergies”. Ένα τυχαίο τουίτ από τον @constantinos88, φωνή βοώντος μέσα στο ελληνικό Τwitter, δείχνει τον τρόπο: την περίοδο που η Αθήνα ξεκινά τη μέρα της διαβάζοντας στο απεργιακό

δελτίο ποια μέσα μεταφοράς έχουν απεργία ή στάση εργασίας, κάποιοι απαντούν στη συνηθισμένη γκρίνια τύπου «κυκλοφοριακό χάος» υιοθετώντας τον πολιτισμό του carpooling, παραχωρώντας δηλαδή μια θέση του αυτοκινήτου τους σε κάποιον που πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση.

Στον πολιτισμένο κόσμο, το carpooling είναι μια καθόλου πρωτότυπη, καθόλου εξαιρετική, απολύτως συνηθισμένη και αυτονόητη συνήθεια: Συνάδελφοι δίνουν ραντεβού το πρωί καθοδόν για τη δουλειά ή στο δρόμο της επιστροφής, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο οικονομία στη βενζίνη, αλλά και επιδεικνύοντας κοινωνική ευθύνη, αφού με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η κίνηση. Είναι μια συμπεριφορά οικονομική, οικολογική και κυρίως λογική. Αυτό στον πολιτισμένο κόσμο. Γιατί στην Ελλάδα το carpooling θεωρείται ακόμη κάτι εκκεντρικό, μια χίπικη συνήθεια για οικολόγους. Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις, που άδειασαν τους δρόμους της πόλης από λεωφορεία, τρόλεϊ και ταξί και τους γέμισαν ακινητοποιημένα αυτοκίνητα με ζοχαδιασμένους οδηγούς, άλλαξαν λίγο την κατάσταση, κάνοντας το carpooling ένα είδος τρέντι φιλοτιμίας. Το ότι η σχετική κινητοποίηση γίνεται μέσω Τwitter –αν και υπάρχει και το carpooling.gr, που δίνει τη μάχη με επιμονή και συγκινητική πίστη στην «ιδέα» συγκεντρώνοντας τους οδηγούς που δε διστάζουν να μοιραστούν τη διαδρομή τόσο για τη δουλειά όσο και για νυχτερινές εξόδους– δείχνει ταυτόχρονα τη δυναμική καθώς και τους περιορισμούς του εγχειρήματος: όπως οι atenistas ή οι ποδηλάτες, αυτοί που κάνουν carpooling αποτελούν ένα είδος hip ακτιβιστών, μια αξιοθαύμαστη, δραστήρια, ακμαία αλλά θλιβερά μειονότητα. Καλοπροαίρετοι και ευρηματικοί, με πίστη στον συνάνθρωπο –αν φοβάσαι και τη σκιά σου δεν βάζεις αγνώστους στο αυτοκίνητό σου– προτείνουν τη συνεργασία ως αντίδοτο στη μιζέρια των καιρών, αγνοώντας μία από θλιβερές ελληνικές συνήθειες: ο Έλληνας δε μοιράζεται ούτε το αυτοκίνητο ούτε το σπίτι ούτε τα πράγματά του. Το μόνο που δέχεται να μοιραστεί είναι οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις του, που τις φωνάζει με επιμονή προς κάθε κατεύθυνση (το Facebook τον βοήθησε να διοχετεύσει αυτή την αγάπη του προς την επιβολή των απόψεών του στους άλλους) αλλά και το φαγητό του – αυτό όμως μόνο με τους φίλους του, με τους οποίους παραγγέλνουν μαζί τον πατροπαράδοτο συνδυασμό: «μια_χωριάτικη_μια_τυροκαυτερή_μια_κολοκυθάκια_κι_ένα_μπεκρή_μεζέ», κοροϊδεύοντας τους τουρίστες που τη βγάζουν στις ταβέρνες με μια σαλάτα έκαστος.

Ακόμα κι αυτό το τσιμπολόγημα του μεζέ, η ειδοποιός διαφορά των Ελλήνων σε σχέση με τους υπόλοιπους δυτικούς, όμως, με τα χρόνια εξελί