Η ομάδα του κόουτς!

Μια από τις φράσεις που διαχρονικά ακούγονται μεταξύ όσων ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, είναι ότι “οι παίκτες κάνουν μάγκα τον προπονητή”. Μήπως, όμως, ισχύει και το αντίστροφο; Μήπως τελικά ο προπονητής είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για να αναδείξει τους αθλητές και να φτιάξει μια σπουδαία ομάδα;

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο φετινός Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μια ομάδα αποτελούμενη από ταλαντούχους πιτσιρικάδες που ξεχειλίζει από ενέργεια και

ενθουσιασμό, κατάφερε να “ξεφτιλίσει” τους “ειδικούς” κάθε είδους και να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Το αν σε λίγες ώρες μπει και το κερασάκι στην τούρτα της επιτυχίας λίγο με ενδιαφέρει, καθώς τα “μωρά” του Ίβκοβιτς έχουν μετατρέψει το “αδύνατο” σε “αγαπημένη συνήθεια”!

Ήμουν κι εγώ μέσα σε εκείνους που έλεγαν ότι ο φετινός Ολυμπιακός στο μπάσκετ δεν θα πάει πουθενά. Με τον Σπανούλη ανάμεσα σε καμιά δεκαριά πιτσιρίκια και χωρίς δεύτερο σταρ στο ρόστερ, είχα την αίσθηση ότι η φετινή χρονιά είναι για να “πάει και να μην ξανάρθει”. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έδειχναν ξενερωμένοι και έτοιμοι να τα παρατήσουν...

Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο, τον τεράστιο Ντούντα. Αυτόν που μπορεί να μαζέψει μια χούφτα... μωρά και να δημιουργήσει μια ατσάλινη ομάδα, μια ομάδα ικανή να πετύχει το ακατόρθωτο. Για να καταλάβουμε όλοι εμείς ότι τα... λεφτά δεν παίζουν ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ!

Ασφαλώς και παίζει ρόλο η ικανότητα και το ταλέντο που περισσεύει στη φετινή ομάδα του Ολυμπιακού. Χρειάζεται, όμως, και ο πρωτομάστορας, αυτός που θα διδάξει, θα αναδείξει, θα επιπλήξει και θα επαινέσει εκεί που χρειάζεται, για να φτιάξει ένα συγκρότημα έτοιμο για όλα.

Όπως δήλωσε εύστοχα ο “σοφός” μετά τον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα, ο φετινός Θρύλος είναι σαν τη Βούλα Πατουλίδου. Έρχεται ως αουτσάιντερ και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να... καταπιεί τα φαβορί. Αυτή η ομάδα ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για όλη την Ελλάδα να μας θυμίσει ότι κάποια πράγματα δεν αγοράζονται, αλλά μαθαίνονται...

Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια να κάνουμε υπολογισμούς με την τσέπη του αφεντικού. Αυτό ισχύει και στον Ολυμπιακό χρόνια τώρα. Πριν ήταν ο Κόκκαλης που πλήρωνε εκατομμύρια κάθε χρόνο και στη συνέχεια οι Αγγελόπουλοι και ο Μαρινάκης. Όλοι μας, επειδή έτσι... καλομάθαμε, περιμένουμε από τον πρόεδρο να φέρει τον... Μαραντόνα του ποδοσφαίρου ή τον... Τζόρνταν του μπάσκετ.

Κάτι τέτοιο, όμως, έστω κι αν επιχειρήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα σε μια μικρή χώρα που δύσκολα μπορεί να κοντραριστεί με άλλες μεγαλύτερες σε πολλά επίπεδα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αγοράσει τους ίδιους παίκτες που θα πάρει η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ στο ποδόσφαιρο, ούτε στο μπάσκετ μπορεί να ισοφαρίσει τον πακτωλό εκατομμυρίων που δαπάνησε φέτος η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, για να αναφέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα.

Εκείνο που μπορεί να γίνει, είναι να αξιοποιηθεί το ταλέντο που εί