Οι θερμόαιμοι Ουρουγουανοί

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Ουρουγουάη είναι η πιο σκληρή έως αντιαθλητική ομάδα ποδοσφαίρου στον κόσμο.

Τα παραδείγματα αρκετά σε βάθος χρόνου οπότε δεν πρόκειται απλά για μία φήμη αλλά για την πραγματικότητα.

Μαρκαρίσματα που Β«κόβουνΒ» πόδια, χτυπήματα εκτός φάσης, μπόλικες κόκκινες και κίτρινες κάρτες αποτελούν κομμάτια ενός μενού που δυσφημίζει αν μη τι άλλο την ίδια τη χώρα.

Πιθανότατα φταίει το ταμπεραμέντο των Ουρουγουανών, το αίμα τους που συχνά βράζει…

Έτσι λοιπόν, το πρόβλημα της σκληρότητας δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το ποδόσφαιρο, που είναι

Στο παρελθόν έχουν συμβεί διάφορα και σε άλλα αθλήματα, κυρίως ομαδικά.

Να ένα τρανό παράδειγμα από την ιστορία του αθλητισμού.

Το 1952 οι Ολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στο Ελσίνκι. Εκείνα τα χρόνια, η Ουρουγουάη είχε και σπουδαία ομάδα στο μπάσκετ.

Μη φανταστείτε ότι τα νεύρα ήταν λιγότερα…

Στα ημιτελικά, η Γαλλία κέρδιζε 66-64 τους νοτιοαμερικάνους που είχαν μείνει με τρεις παίκτες στον αγωνιστικό χώρο.

Όλοι οι υπόλοιποι είχαν αποβληθεί με φάουλ. Ένα λεπτό πριν από τη λήξη, η Ουρουγουάη με τους τρεις παίκτες ισοφάρισε αλλά αμέσως ακούστηκε η σφυρίχτρα του Αμερικανού ρέφερι Βίνσεντ Φάρελ. Ο πάγκος της ομάδας της Ουρουγουάης μπήκε στο τερέν και άρχισαν τον καυγά απωθώντας κυρίως τον διαιτητή.

Τελικά, πάνω στο ξύλο έμαθαν ότι ο Φάρελ είχε κατακυρώσει το καλάθι της ισοφάρισης και είχε σφυρίξει μετά φάουλ.

Οι Γάλλοι πήραν τη μπάλα και ένα καλάθι στο φινάλε κέρδισαν το παιχνίδι.

Οι παίκτες της Ουρουγουάης μπήκαν εκ νέου στο γήπεδο μαζί με λίγους φιλάθλους τους και έγινε πανδαιμόνιο.

Ο ρέφερι τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ενώ δύο παίκτες αποκλείστηκαν από τους αγώνες.

Η Ουρουγουάη αν και ελλιπής, με σαφώς λιγότερα όμως νεύρα κέρδισε τον μικρό τελικό και το χάλκινο μετάλλιο με 68-59 από την Αργεντινή.