Το Μνημόνιο, η Αλλαγή του Κράτους και η Αδράνεια του κομματικού συστήματος

Δυόμισι χρόνια τώρα εντοπίζουμε το «απόλυτο κακό» της πολιτικής στο Μνημόνιο. Λες και πριν το Μνημόνιο, τα πάντα λειτουργούσαν, αν όχι στην εντέλεια, έστω με τρόπο βιώσιμο.

Όμως πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για την κακοδαιμονία μας από το ίδιο το Μνημόνιο (το οποίο, να συνεννοούμαστε, …δεν είναι και ό,τι καλύτερο

– για την ακρίβεια, είναι ό,τι χειρότερο) φέρουν οι πολιτικές ηγεσίες και το πολιτικό προσωπικό που το διαχειρίστηκε και το εφήρμοσε με τον τρόπο που το εφήρμοσε.

Στο ερώτημα «αν θέλουμε να αλλάξει το κράτος» (στο οποίο δεν απαντά κανείς με ένα ρητορικό και εύκολο «ναι» ή «όχι», αλλά με τις συγκεκριμένες πολιτικές που προτείνει ή εφαρμόζει: αυτές είναι που «κάνουν ταμείο»), εμείς απαντάμε εμφατικά «ναι». Στα δυόμισι αυτά χρόνια ακούσαμε εκατοντάδες φορές ότι «κάποιες από τις πολιτικές του απεχθούς Μνημονίου θα έπρεπε να τις είχαμε εφαρμόσει εδώ και χρόνια». Πόσες όμως έστω από αυτές τις «καλές» πολιτικές, που κληθήκαμε να τις εφαρμόσουμε όλες μαζί και σε συντομότατο χρονικά διάστημα, εφαρμόστηκαν όντως εν ταις πράξεσιν; Ή επιλέχθηκε συνειδητά η εξουθενωτική φτωχοποίηση του λαού, ώστε κατά το δυνατόν να μην αλλάξει τίποτα;

Μήπως το πολιτικό-κομματικό σύστημα έκανε τα πάντα ώστε να αλλάξει ό,τι υπάρχει… εκτός από αυτές τις πολιτικές που «φέρνει το Μνημόνιο», τις οποίες «θα έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει εδώ και χρόνια»; Μήπως με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, το ίδιο Μνημόνιο που θα μπορούσε να είχε γίνει «μαύρος άγγελος της μεταπολιτευτικής φαυλότητας» κατέληξε να είναι… «τα εννιάμερα του ελληνικού λαού»; Κρίσεως εννήμαρ…

Για να υπεραπλουστεύσουμε όσο δεν πάει:

Ας υποθέσουμε ότι το Μνημόνιο καθ΄ αυτό εν μέρει εισήγαγε τον επείγοντα χαρακτήρα κάποιων διαρθρωτικών αλλαγών και εν μέρει ούτως ή άλλως θα λειτουργούσε ως σφαγέας, όπως και αλλού λειτούργησε το ΔΝΤ, χωρίς θετικό για τους Έλληνες αντίκρισμα. Τα δύο σύνολα, του Μνημονίου καθ’ αυτό και των ευκταίων διαρθρωτικών αλλαγών, εφάπτονται επί της αρχής και εν μέρει αλληλοκαλύπτονται, δημιουργούν μια κάποια κοινή περιοχή (αφήνοντας όμως στο μεγαλύτερο κομμάτι του Μνημονίου τον χαρακτήρα της φτωχοποίησης).

Οι διαχειριστές όμως του Μνημονίου, το εγχώριο πολιτικό σύστημα από τον Απρίλιο του 2010, έκανε τα πάντα ώστε να μετακυλιστεί το κόστος απ’ ευθείας στον λαό, χωρίς να λάβουν χώρα οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που εν τέλει εισήγαγε και απαιτούσε το Μνημόνιο (θα σας πω το πιο σύντομο ανέκδοτο: έχουν ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα). Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται προτιμότερο να περικοπούν οι πλέον χαμηλές συντάξεις, παρά να απολυθούν οι διορισμένοι εκτός ΑΣΕΠ (δηλαδή ρουσφετολογικά) δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή, μερίμνησαν ώστε τα δύο σύνολα να μην αλληλοκαλύπτονται ούτε μερικώς ούτε ολικώς: επιχειρήθηκαν τα πάντα ώστε να αποσυνδεθεί όσο περισσότερο γίνεται η εφαρμογή του Μνημονίου από την ταύτισή της με συγκεκριμένες ευκταίες διαρθρωτικές αλλαγές.

Όμως, μια πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, η οποία ουδέποτε υπήρξε και βρισκόμαστε στην αέναη αναμο