Θράκη, πυξίδα και χρέος τιμής

Του Γιώργου Κ. Στράτου

Τα σύννεφα πολέμου που έχουν πυκνώσει γύρω μας, η ρητορεία αλλά και τα σχέδια που απεργάζεται εις βάρος μας το σύνολο των γειτόνων μας δίχως να κρατούν ούτε τα διπλωματικά προσχήματα εύχομαι να μας ξυπνήσουν γρήγορα από τον βαθύ ύπνο στον οποίο έχουμε περιέλθει για να μη δούμε ζωντανοί τους εφιάλτες που προοιωνίζεται για την τύχη μας η εξέλιξη των πραγμάτων.

Η Θράκη υπήρξε, και παραμένει, ένα τεράστιο μέγεθος με καταλυτική συμμετοχή και συμβολή στην πορεία του

Ελληνισμού από αρχαιοτάτων χρόνων. Πέρα από τη φυσική ομορφιά της, την εύφορη γη της, που γεννά ανθρώπους εξαιρετικής καλοσύνης, δυναμισμού και ικανοτήτων, δεν υπάρχει στοιχείο της Μυθολογίας, του Πολιτισμού και της Ιστορίας μας που να μην έχει ευθεία αναγωγή σε αυτήν. Θα μπορούσαμε δίχως υπερβολή να τη θεωρήσουμε παραγωγό μεγάλης ποσότητας οξυγόνου για την ανάσα της πατρίδας μας.

Είναι ίσως αυτός ο λόγος για τον οποίο καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να μην τη γνωρίσουμε, να μη νιώσουμε τον παλμό και τις αγωνίες των κατοίκων της, να μην προστρέξουμε στις ανάγκες της, να μην καταλάβουμε πόσο πολλά και πόσο σημαντικά σημαίνει για την ύπαρξή μας ως προσώπων και την υπόστασή μας ως κρατικής οντότητας.

Από τον αείμνηστο Σαρανταεκκλησιώτη, Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου, πατέρα της θρακικής λαογραφίας, μέχρι τους σημερινούς άξιους συνεχιστές του έργου του λόγιους, γίνεται εκτενής αναφορά στον θρακικό πολιτισμό. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, τοπικοί φορείς με ευαισθησία έχουν καταθέσει εκατοντάδες συγκεκριμένες προτάσεις για την ανάπτυξη της περιοχής. Και τι μ’ αυτό; Το μικρονοϊκό κράτος μας καταφέρνει με τη συμπεριφορά του να την έχει καταστήσει στη συλλογική μας συνείδηση είτε συνώνυμο δυσμενούς μετάθεσης για δημοσίους υπαλλήλους και φαντάρους είτε ονόματα οδών και διοδίων από ένα μακρινό, εν πολλοίς άγνωστο λόγω της παιδείας μας, παρελθόν: Αδριανουπόλεως, Ραιδεστού, Βιζύης, Ηρακλείας, Αίνου, Μαλγάρων, Σηλυβρίας…

Ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτός ο κλοιός της εγκατάλειψης είναι η επίσκεψη στη Θράκη. Οι σχολικές εκδρομές είναι επιβεβλημένο να προσανατολιστούν προς το Διδυμότειχο, το Δέλτα του Έβρου, το Σουφλί, την Κομοτηνή και την Ξάνθη, αφήνοντας για αργότερα τα εξωτερικά! Το ίδιο και οι πολιτιστικοί σύλλογοι, κατεξοχήν οι μικρασιατικοί, ποντιακοί και ανατολικοθρακιώτικοι.

Οι τελευταίοι, μάλιστα, οφείλουν να προσφέρουν και ακόμα μία υπηρεσία. Θα πρέπει να ταξιδέψουν στην Ανατολική Θράκη. Αφενός, για να γνωρίσουν έναν Ελληνισμό που άκμασε εκεί, βασισμένος στην εργατικότητα και το φιλοπρόοδον πνεύμα του, προσανατολισμένος σταθερά στην εκπαίδευση και την αλληλεγγύη. Αφετέρου, για να διαπιστώσουν τη σημασία που η Τουρκία δίνει στην περιοχή, αναβαθμίζοντάς τη με κάθε τρόπο. Μία σύγκριση εγκαταστάσεων των πανεπιστημίων της Αδριανουπόλεως και του Δημοκριτείου έχει να τους πει πολλά.

Οι Θρακιώτες μάς έχουν σημαδέψει: από τον Δημόκριτο και τον Θουκυδίδη, στον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή και τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη, από τον Αίσωπο στον Γεώργιο Βιζυηνό και τον Βλάση Γαβριηλίδη, από τον Ορφέα στον Μάνο Χατζιδάκι, από τη Δόμνα Βισβίζη στον Ευγένιο Ευγενίδη, από τη Σοφία Βέμπο και τον Βασίλη Λογοθετίδη στον Κώστα Βουτσά και στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, από τον Χρόνη Αηδονίδη και τον Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη στον Διονύση Σαββόπουλο, από τον Νίκο Σαμαρά στον Κώστα Γκατσιούδη. Τους έχουμε ένα χρέος τιμής.

The post Θράκη, πυξίδα και χρέος τιμής appeared first on antinews.gr.