Θα επιβίωνε η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη;

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε δυο γενικές γραμμές: Οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ και παράλληλα περιμένουν την βοήθεια της  Eυρωζώνης.

Δυστυχώς όμως, δεν θέλουν να καταπιούν το απαραίτητο φάρμακο, έτσι ώστε να μην χρειάζονται πια τα δισεκατομμύρια των δανεικών από τους Βόρειους εταίρους τους, οι οποίοι ζητούν μια ριζοσπαστική αλλαγή του ελληνικού φορολογικού συστήματος, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, δημοσιονομική πειθαρχία, μείωση της γραφειοκρατίας και μεγαλύτερη διαφάνεια. Πράγματα δηλαδή, που με βάση την ιστορία και την σημερινή κουλτούρα

Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον της Ελλάδας, καθώς βγαίνει αργά αργά από την ευρωζώνη και ο πολιτισμός της μπαίνει σε όπισθεν;

Θεωρητικά, αν η χώρα υποτιμήσει την δραχμή και απελευθερωθεί από τα τεράστια χρέη της, οι Έλληνες θα μπορούσαν να συνεχίσουν όπως επί δεκαετίας του ‘70.

Εκείνη την αργόσυρτη εποχή, πριν μεσολαβήσουν οι πελώριες μεταφορές κεφαλαίων από την Ευρώπη, ζούσα στην Ελλάδα, που ήταν μια ακόμη βαλκανική ερημιά, χωρίς εξελιγμένη ιατρική, χωρίς autobahns, χωρίς κρεμαστές γέφυρες, χωρίς μετρό και χωρίς σύγχρονα αεροδρόμια. Εκείνη την εποχή της φτώχιας, τα διαζύγια, οι εκτρώσεις, τα ναρκωτικά και το έγκλημα, ήταν όλα σπάνια φαινόμενα. Τώρα είναι καθημερινά. Εκείνα τα χρόνια, η αγροτική Ελλάδα θύμιζε περισσότερο Μέση Ανατολή, παρά Ευρώπη.

Το πρόβλημα της νοσταλγικής επιστροφής σε έναν κόσμο που πέρασε προ πολλού, δεν είναι ο φόβος της επιστροφής στον εξαθλιωμένο τρίτο κόσμο, αλλά μάλλον το ψυχολογικό σοκ που θα υποστούν οι Έλληνες αν χάσουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής τους, που πλέον θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα.

Αν οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να ζουν ως Ευρωπαίοι, το αποτέλεσμα για αυτούς θα είναι πολύ πιο καταστροφικό σε πολιτικό επίπεδο, από το να μην είχαν εξαρχής εθιστεί στις Mercedes και στα  iPhones.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αγανακτισμένοι Έλληνες διαδηλώνουν στους δρόμους και κατηγορούν τους πάντες, αντί να ασκήσουν μια αυτοκριτική και να προσπαθήσουν να φρεσκάρουν την απαρχαιωμένη τους οικονομία.

Ρίχνουν το φταίξιμο στην ΕΕ, στους Γερμανούς, στους Αμερικάνους, στην Wall Street, στην πολιτική τους ηγεσία, στους ξένους μετανάστες και σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε εκτός από τους ίδιους τους εαυτούς τους, που τόσο καιρό ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους.

Για αυτό, όταν και αν τελειώσει το παραμύθι με το ευρώ και δεν υπάρχουν πια άλλοι μπαμπούλες για να κατηγορήσουν, περιμένω να δω ακόμη περισσότερη αναστάτωση και οργή, αντί για ενδοσκόπηση περισυλλογή και μεταρρυθμίσεις.

Μάλιστα, δεν πρέπει να αποκλειστεί και μια πιθανή επιστροφή της αυταρχίας, είτε αριστερής τύπου Hugo Chávez, είτε (πιο πιθανά) με τη μορφή ενός ισχυρού εθνικιστή, στο καλούπι ενός Vladimir Putin.

Εξάλλου, η δημοκρατία δεν σηματοδοτεί ντε και καλά το τέλος της ιστορίας, αλλά πιο συχνά αποτελεί ένα (κυκλικό) διάλειμμα για εύπορους λαούς, που έχουν την πολυτέλεια για κοινοβουλευτική δημ