ΣΥΡΙΖΑ: «Εναλλακτική πρόταση εξουσίας» με όρους του 50

Την τελευταία διετία, ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας, έδειξαν πρωτόγνωρη ωριμότητα, εντός κι εκτός κοινοβουλίου. Με σοβαρό λόγο, αυστηρή όσο και εύστοχη κριτική, προσεκτικές κινήσεις, συνέπεια στις θέσεις και τις απόψεις τους, ασκούσαν αντιπολίτευση, όπως θα έπρεπε να είναι η αντιπολίτευση. Στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα,

πρέπει να πιστωθεί οτι με τη στάση και το λόγο του στη Βουλή, έφερε πολλές φορές,σε πολύ δύσκολη θέση τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αναγκάζοντάς τον να εκδηλώσει τη φασίζουσα νοοτροπία και ψυχοσύνθεσή του.

Βέβαια, δεν απέφυγαν κάποια λάθη και παγίδες, με χαρακτηριστικότερα την υπόθεση της Υπατίας, τη συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο, την αδυναμία να αποτινάξει την υποψία σύνδεσης με τους κουκουλοφόρους. Αυτα όμως θα μπορούσαν να αποδοθούν στη «δογματική εναλλακτικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως κάποιων συνιστωσών του. Σε γενικές γραμμές, απο κόμμα διαμαρτυρίας, φεστιβάλ, «διαλόγου» και «κινητοποιήσεων», φαινόταν ότι μετασχηματίζεται σε κάτι αξιόπιστο, που θα μπορούσε, όχι μόνο να ενσωματώσει το θυμό και την απόγνωση μέρους της κοινωνίας, αλλά και να προτείνει λύσεις και διεξόδους.

Διόλου τυχαία λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις να αυξάνονται συνεχώς, αποτυπώνοντας, την απήχηση που είχε η ως τώρα σταση του. Και μετά… Στις 18 και 19 Φεβρουαρίου, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε την «Εναλλακτική πρόταση εξουσίας»!

Ένα κείμενο – συνοθύλευμα τσιτάτων για όλα τα γούστα, κνίτικης κατά κανόνα προέλευσης, με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους  του 50. Μια απόπειρα να κλείσει  το μάτι στο ακροατήριο  του Περισσού , με  ελάχιστα ψήγματα «ανανεωτισμού» και «αναθεωρητισμού»   μπας και  καλυφθούν και οι  άλλοι «πελάτες»… . Ένα κείμενο

που αντί να προσελκύσει το  ευρύτερο ακροατήριο, το τρομάζει. Ενα κείμενο  κατώτερο των περιστάσεων που  μόνο να απογοητεύσει μπορεί  τους  σοβαρούς  σκεπτόμενους αριστερούς και να επιβεβαιώσει  όσους πιστεύουν ότι η Αριστερά  απλώς δεν μπορεί…

Αυξήσεις, κρατικοποιήσεις, δημοκρατικός, κοινωνικός, κι εργατικός (!) έλεγχος τραπεζών κι επιχειρήσεων, φορολόγηση και κρατικοποίηση της περιουσίας (του αιώνιου εχθρού) της εκκλησίας, συνδικαλισμός, κινήματα, μετανάστες, οικολογία, κορμοράνοι. Οι ελάχιστες καλές, ρεαλιστικές προσεγγίσεις και προτάσεις,χάνονται μέσα στις απίστευτες, ξεπερασμένες, ανεφάρμοστες, αερολογίες και μπουρδολογίες. Ακόμη και τα μνημόνια, σοβαρότερα και ρεαλιστικότερα μοιάζουν μπροστά σ αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σωστά, είχε εντοπίσει το ψευδές δίλημμα, μνημόνιο ή χρεοκοπια. Και στη θέση του θέττει ένα άλλο δίλημμα μνημόνιο ή… ανοησία!

Δ.Κ.