Σχολιανά 98. Η αυτοκρατορία της αθλιότητας….

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Τόχω υπογραμμίσει πολλές φορές, μέχρι αηδίας…
Δεν είναι ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ μέτρα που με εξοργίζουν τόσο, ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΘΙΑ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, περισσότερο ακόμα κι απ’ την επίσης καταφάνερη αναποτελεσματικότητά τους, κάτι που το διαλαλούν τα καθημερινά αποτελέσματά τους…
ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΟΡΑΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΘΙΑ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥΣ :
Πρώτον, ότι αφαιμάζουν ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ, ενώ ταυτόχρονα, δεν ακουμπάνε (ή μάλλον : ακουμπάνε όσο οι ανάγκες των δημοσίων σχέσεων τους αναγκάζουν πού....... και πού), ΤΗ ΤΑΞΗ ΟΣΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΙΝΟΥΝ ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ…

Δεύτερο χαρακτηριστικό και ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΣΩΣ ΠΟΛΎ ΠΙΟ ΑΘΛΙΟ ΣΕ ΗΘΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, είναι η ανακατανομή της φτώχειας και ένας ταξικός επαναπροσδιορισμός ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ.
Έτσι, αφού η ίδια προπαγάνδα ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ ΤΗ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΙΝΟΝΤΩΝ ΣΕ ΒΑΡΩΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ, στη συνέχεια βαφτίζει το μεσαίο χώρο ως «προνομιακό» απ’ τα «προνόμια» του οποίου πρέπει να αφαιρεθούν πόροι για τη χρηματοδότηση των φτωχότερων.
Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότερο πλούτος συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερους.
Βέβαια μπορούμε να απαλύνουμε κάπως την ντόπια αθλιότητα, δείχνοντας τις διεθνείς της διαστάσεις. Πράγματι, η αθλιότητα αυτού του είδους είναι μια παγκόσμια τάση, είναι η ίδια η πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟΣΟ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ ΕΞΥΜΝΗΣΑΝ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΘΥΜΑΤΑ.
Έτσι επιβάλλεται ένα «επιλεκτικό δίκαιο». Αυτό που ισχύει για τους πολλούς ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ.
Οι πολλοί, οι αδύναμοι δηλαδή, πρέπει να θυσιάσουν ανύπαρκτα στην ουσία «προνόμια». «Προνόμια» που υπό άλλες συνθήκες, θάπρεπε ν’ αποτελούν το στόχο σύγκλισης ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΤΩΧΟΤΕΡΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ, και άρα τα πιο πάνω να μετατοπιστούν σε ακόμα ανώτερα επίπεδα.
Τα 2.000 ευρώ το μήνα βαφτίστηκαν «πολλά», φαντασθείτε τώρα τα 3.000 ή τα 5.000!
Και βέβαια όλοι αυτοί οι νονοί της νέας ταξικής αναδιάρθρωσης, που σε κάθε ευκαιρία δεν έπαυαν (ο χρόνος του ρήματος είναι σωστός : το παιχνίδι παίζεται πάρα πολλά χρόνια πίσω) κατά τρόπο πρόστυχο να υπενθυμίζουν πόσο «λίγα» πληρώναμε (και πληρώνουμε) για τη ΔΕΗ ή τον ΟΤΕ ή τα ασφάλιστρα αυτοκινήτων σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ίδια στιγμή, ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ «ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ» να μας πούνε πως το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι να συγκλίνουμε ΜΟΝΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΜΕΣ υπηρεσιών ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ, όπως π.χ. οι μισθοί, οι συντάξεις κ.λπ. και βεβαίως, σπανιότατα δίπλα στους πίνακες των διαφορών στις παραπάνω δαπάνες, έβαζαν (αν και προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΙ ΑΡΑ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ.
Αυτό το έδαφος της «προνομιούχου μεσαίας τάξης», ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΤΩΝ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, εδώ και κάποιες δεκαετίες συστηματικά καλλιεργούνταν για την «κατάλληλη» στιγμή, ΣΑΝ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ…