Οι ηγέτες της Δύσης παίζουν με ξένα χρήματα

Το 2008 ο κόσμος έχασε την αθωότητα του. Μετά την παραλίγο κατάρρευση του δυτικού οικονομικού συστήματος, ο κόσμος ξύπνησε απότομα, και συνειδητοποίησε τελικά πως δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτα ασφαλές οικονομικά σύστημα, εφόσον αυτό το διαχειρίζονται άνθρωποι.

Το 2011, ο κόσμος ξύπνησε και πάλι απότομα, αυτή τη φορά συνειδητοποιώντας το λάθος που έκανε εμπιστευόμενος το δημοκρατικό σύστημα της Δύσης.

Το περασμένο καλοκαίρι,

ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s μείωσε την πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ των ΗΠΑ, μετά από την παραλίγο χρεοκοπία της Νο1 οικονομίας του πλανήτη, όχι εξαιτίας οικονομικών της αδυναμιών, αλλά κάποιων κομματικών κονταρομαχιών.

Και για να τονιστεί η πλήρης αναστάτωση στην οποία έχει πλέον περιέλθει η Δύση, θυμίζουμε ότι η υποβάθμιση της Αμερικής, σε κανονικές συνθήκες, θα σήμαινε το γεγονός της δεκαετίας! Τώρα όμως θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας συμβάν σε σχέση με την παραλίγο κατάρρευση της ευρωζώνης, η οποία με τη σειρά της οφείλεται σε μια αλληλουχία από λάθη που έκαναν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Το μεγάλο συμπέρασμα που βγαίνει από τις δυο αυτές περιπτώσεις, είναι το γεγονός ότι και οι δυο σχεδόν καταρρεύσεις, δεν οφείλονταν σε ανυπέρβλητα εθνικά ή οικονομικά προβλήματα, αλλά στην αδυναμία των πολιτικών να κάνουν το σωστό, ακόμη και ενώπιον μιας πραγματικής οικονομικής «αποκάλυψης».

Οι λαοί της Δύσης ανέκαθεν αντιλαμβάνονταν την αυτοεξυπηρετούμενη φύση των δημοκρατικών πολιτευμάτων, αλλά πίστευαν πως υπάρχει και κάποιο όριο. Ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες θα μπορούσαν να συνεργαστούν προκειμένου να αποφευχθεί μια καταστροφή. Πίστευαν, για παράδειγμα, πως οι Ρεπουμπλικάνοι θα έπαιζαν το «χαρτί του όχι» όσο μπορούσαν για να βλάψουν την προεδρία του Ομπάμα, αλλά δεν θα το πήγαιναν μέχρι τέλους, σε βαθμό που να βλάψουν την οικονομική αξιοπιστία της χώρας τους.

Παρομοίως, πολλοί άνθρωποι, μεταξύ τους και οι επενδυτές, που δεν φημίζονται για την εμπιστοσύνη τους προς τους ανθρώπους και τις κυβερνήσεις, πίστευαν πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα κάθονταν στο τραπέζι της ΕΕ, και θα έκαναν τα πάντα για να βοηθήσουν της χώρες της Νότιας Ευρώπης.

Πως δεν συζητούσαν καν το ενδεχόμενο μιας διάλυσης της ευρωζώνης. Για αυτό και η Ελλάδα δεν δυσκολεύτηκε λίγο πιο πριν να πουλήσει τα ομόλογά της, παρά την προβληματική της οικονομία και τα προβληματικά της λογιστικά βιβλία. Οι επενδυτές όμως δεν εμπιστεύτηκαν την Ελλάδα, αλλά τους εταίρους της στην ευρωζώνη.

Αυτή η εμπιστοσύνη προς τις ηγεσίες των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν οφείλεται σε κάποιον θαυμασμό προς την δημοκρατία, ή σε κάποια πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη. Οφείλεται στην πίστη του αναπόφευκτου ανθρώπινου ένστικτου για επιβίωση.

Όπως ένα πλήρωμα πλοίου, που θα σταματούσε να τσακώνεται για ασήμαντα πράγματα, και θα αποφάσιζε να συνεργαστεί εν όψει σύγκρουσης με κάποιο παγόβουνο.

Το 2011 όμως, οι λαοί κατάλαβαν πως αυτή η εμπιστοσύνη τους ήταν λάθος.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι πολιτικοί έδρασαν την τελευταία στιγμή, και άλλαξαν πορεία, για