Ο Τσίπρας ως συνώνυμο της παρακμής

Το ότι ο Τσίπρας είναι η περίπτωση του πολιτικού εκείνου που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή είναι αυτονόητο αρκεί να κάνει κανείς μια ανασκόπηση μέσα στο 2015. Το ότι αποτελεί πρότυπο τυχοδιώκτη της εξουσίας επίσης είναι αυτονόητο κάνοντας πάλι την ίδια ανασκόπηση.

Το ότι υποσχέθηκε την ελπίδα στον τόπο και το λαό και ταυτίστηκε με τις χειρότερες στιγμές της μνημονιακής περιόδου για την χώρα και το ολοκαύτωμα της πραγματικής οικονομίας είναι επίσης οφθαλμοφανές.

Το ότι αποτελεί την ιστορική

συνέχεια των παραδόσεων του Πασοκισμού δεν το κρύβει ούτε ο ίδιος. Το ότι ως πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελούσε ντροπή για τους πραγματικούς αριστερούς και την κανονική Αριστερά, λίγο πολύ το περιμέναμε.

Το ότι επί των ημερών του Τσίπρα θα έρχονταν στον αφρό απίθανοι και τυχάρπαστοι τύποι για τους οποίους ισχύει η παραφρασμένη ρήση του Κατσιφάρα ότι χωρίς τον Τσίπρα και το αντιμνημόνιο δεν θα τους ήξερε ούτε ο γείτονάς τους (καθότι έχουν εκλείψει οι θυρωροί στις πολυκατοικίες) και αυτό ήταν αναμενόμενο. Τεμπελιά, φραπεδιά και μεγάλα λόγια …του αέρα από διάφορους κλαρινογαμπρούς θα ήταν το νέο κυρίαρχο δόγμα και παράδειγμα της πολιτικής και αυτό δεν μπορεί να μας εκπλήσει.

Αλλά αυτό που δεν θα μπορούσε να φανταστεί όμως ποτέ κανένας είναι ότι επί των ημερών του Τσίπρα τα επίπεδα της πολιτικής σήψης και παρακμής θα ξεπερνούσαν κάθε όριο. Και αυτό χρειάστηκαν οι τελευταίοι μήνες και ιδίως η εβδομάδα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς για να το διαπιστώσουμε. Το έσχατο επίπεδο σήψης και παρακμής είναι ότι με τον Τσίπρα έγινε ρυθμιστής του πολιτικού συστήματος ο Λεβέντης. Ο άνθρωπος που γέλαγε όλη η Ελλάδα μαζί του και οι δημοσιογράφοι του δίνανε πίτσες δώρο για να τον γελοιοποιήσουν.

Αυτός ο άνθρωπος σήμερα επί κυβέρνησης Τσίπρα φαντάζει ως η φωνή της λογικής!!! Εκεί κατάντησε η χώρα και αυτή είναι η «προσφορά» του Τσίπρα στην πατρίδα…

Διαβάστε περισσότερα