Η αρρώστια της δημαγωγίας και το μάθημα της Δημοκρατίας

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ανεξάρτητα απ' την ονοματολογία των κομμάτων που αναμετρούνται στην ψηφοδόχο, ο λαός καλείται να επιλέξει βασικά ανάμεσα σε δυο καθεστώτα, τη Δημοκρατία και την Ολιγαρχία. Τη Δημοκρατία της Δεξιάς ή Αριστεράς και την Ολιγαρχία των άκρων.

Καθ' όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης οι δυναμικές αναμετρήσεις των ''οδοφραγμάτων'' των πολιτικών αντιπάλων ενίσχυαν ή αποδυνάμωναν τη Δημοκρατία ανάλογα με την ''τέχνη'' των δημαγωγών να καλλιεργούν στον λαό την ανευθυνότητα και τις ψευδαισθήσεις.

Η ''τέχνη'' της δημαγωγίας ήταν η βασική αιτία παρακμής της περίλαμπρης

αθηναϊκής Δημοκρατίας, αλλά και της σύγχρονης, που μάχεται για την επιβίωσή της εν μέσω των σειρήνων του αριστερού λαϊκισμού και του εθνολαϊκισμού, που επενδύουν στην αφέλεια, τις απαιτήσεις, τις επιθυμίες, τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του λαού, για να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο του.

Αυτή η κατάσταση, την οποία εκμεταλλεύονται οι κομματάρχες της μιας ή της άλλης πλευράς, κυριαρχεί δυστυχώς εδώ και χρόνια στον πολιτικό οργανισμό μας σαν μια αρρώστια που εκδηλώνει την μανιακή εξάρσή της σε εποχές εκλογών.

Είναι περίοδοι όπου αναδεικνύεται η ικανότητα των δημαγωγών πολιτικών να πείθουν με τις κολακείες. τις υποσχέσεις και, προπάντων, με την επιτηδειότητά τους και τη δημαγωγική φρασεολογία τους τον κόσμο, πάνω στον οποίο ασκούν τη μαγική δύναμη του ''χαρισματικού''.

Κι αυτός, όπως είναι φυσικό, αφιονίζεται απ' την ταχυδακτυλουργική φρασεολογία τους και χειροκροτεί και κραυγάζει αποβλακωμένος τα προπαγανδιστικά τους συνθήματα με έκδηλο φανατισμό, σχεδόν παρανοϊκό, που τον κάνει υποχείριο της τέχνης τους. Μιας τέχνης που ανεβάζει την ''παρανομία'' στα ύψη καταλύοντας αρχές και νόμους στους οποίους ορίστηκαν να είναι ''πολιτικοί θεματοφύλακες''...

Τώρα θα μου πείτε: ''Δε δίνουμε κι εμείς αφορμές στη δημαγωγία, για να ''κάνει παιχνίδι''; Και θα 'χετε απόλυτο δίκιο να το λέτε, γιατί δίνουμε και παραδίνουμε. Για να είμαστε δίκαιοι μάλιστα, θ' αρχίσω από τα του οίκου μου και θα πω με το θάρρος της γνώμης πως σ' αυτόν τον τόπο παιδεία και εκπαίδευση πάντοτε καρκινοβατούσαν, χώλαιναν, δε λειτουργούσαν.

Γιατί; Γιατί τα σχολεία, ιδίως αυτά της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, έχουν μετατραπεί από χρόνια σε κομματικά κέντρα της πιο θλιβερής μορφής. Κάποια απ' αυτά μάλιστα είναι σε τέτοιο αθεράπευτο βαθμό κομματικοποιημένα, που έχουν δημιουργηθεί ''διαχωριστικές γραμμές'' μεταξύ των καθηγητών, μερικοί από τους οποίους μεταφέρουν τα κομματικά απωθημένα τους στις τάξεις όπου διδάσκουν.

- Χαμερπής ιδιότητα των κομματικών φερέφωνων, που υποκαθιστά εκείνην των λειτουργών της Εκπαίδευσης και γίνεται όργανο πολιτικής προπαγάνδας, θα μου πείτε...

Και θα 'χετε δίκιο και πάλι. Δημαγωγία και προπαγάνδα δεν έχουν σύνορα και αναστολές. Πάνε σφιχταγκαλιασμένες αντάμα μαγνητίζοντας τους ευκολόπιστους, οι οποίοι χάσκουν με το στόμα ανοιχτό αποθαυμάζοντας τη ρητορεία τους, που θα τη ζήλευε και ο Κλέων των Αθηνών ακόμα.

Μ' αυτά και μ' αυτά η Δημοκρατία μας εκφυλίστηκε με κίνδυνο να μετατραπεί σε φαυλοκρατία. Η αρρώστια της δημαγωγίας έχει από χρόνια μιάνει (επιδράσει βλαπτικά) τον πολιτικοκοινωνικό μας οργανισμό, τον οργανισμό της Δημοκρατίας μας, απομυζώντας το αίμα της και κλονίζοντας τον προσανατολισμό της.

Σαν αποτέλεσμα αυτού και της Αναρχίας, που συνεκκολάφθηκε με το αυγό του φιδιού του φασισμού στην Ελλάδα για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ήρθε η κάμψη της δημοκρατικής αρετής των Ελλήνων και ξεπετάχτηκαν ήρες ακροαριστερές και ακροδεξιές που κόντεψαν να πνίξουν τα στάρια.

Από αυτές εκείνες των εθνομηδενιστών και των εθνικιστών είναι οι πιο επικίνδυνες, γιατί έχουν λαό πίσω τους, ''φυλάρχους'' και κάφρους καθοδηγητές, που οδηγούν την Ελλάδα σε κίνδυνο, μέσα από θολές και επικίνδυνες εθνικά καταστάσεις...

Τις ζήσαμε εξάλλου την περασμένη χρονιά με σφάγιο τον αμνό της Μακεδονίας. Ήταν μια θυσία αιώνων στο βωμό της βουλιμίας του Αλέξη Τσίπρα να κρατήσει την καρέκλα της εξουσίας περισσότερο χρόνο ικανοποιώντας και τις απαιτήσεις των ξένων. Μια καρέκλα που κατέκτησε και εκμεταλλεύτηκε επί 4,5 χρόνια με τον πιο δημαγωγικό τρόπο ατομικά και κομματικά...

Κι αυτή η εκμετάλλευση επέτεινε την υπάρχουσα ηθική κρίση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, γιατί ''χάρη'' στις δημαγωγικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ο λαός παραπλανήθηκε, αποπροσανατολίστηκε, άφησε τη σκέψη και την κρίση του να αδρανήσουν και πίστεψε στα ψεύδη και τις αυταπάτες του πρώην πρωθυπουργού του.

Όμως η εξαθλίωση της πολιτείας μας δεν είναι έργο μιας κυβέρνησης μόνο, αλλά όλων των κυβερνήσεων μεταπολιτευτικά και - παρά την οδυνηρή περιπέτεια των μνημονίων - δε μπορούμε να ρίξουμε ανάθεμα σ' αυτά και να πούμε ότι είναι η αιτία των συμφορών που μας βρήκαν. Γιατί δεν είναι. Η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι τα μνημόνια την κρίση.

Η εξαθλίωση, συνεπώς, της πολιτείας μας δεν οφείλεται στο ΔΝΤ και την ΕΕ. Δεν οφείλεται, δηλαδή, σε εξωγενείς παράγοντες, αλλά σε εγγενείς, εσωτερικούς, δικούς μας: στον ατομικισμό μας, την πολιτική μας ανωριμότητα, την αλλοτρίωσή μας, την περιφρόνησή μας για το κοινό καλό και συμφέρον, την απληστία και την ματαιοδοξία μας, την τάση μας για διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, για αποφυγή της εργασίας, της δημιουργικότητας και της παραγωγικότητας.

Οφείλεται, τέλος, στον ωχαδελφισμό μας, στην αχαλινωσία που επιτρέψαμε να μπει στη ζωή μας, εξαιτίας της οποίας χάθηκε κάθε μέτρο και όριο μαζί με την εσωτερική ελευθερία των πολιτών, που θυσιάστηκε στο όνομα της Αναρχίας σε βάρος της Δημοκρατίας.

- Μα την αξίζουμε, άραγε, εμείς οι Έλληνες - τέτοιοι που είμαστε - αυτήν τη Δημοκρατία ή μας χρειάζεται μια δικτατορία, για να καταλάβουμε την αξία της; Ακούω κάποιους να λένε αγανακτισμένοι και σε φανερό αδιέξοδο.

- Αλίμονο, τους απαντώ, αν απεμπολούμε αψήφιστα τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας, που έχουν κατακτηθεί με τόσο αίμα στο μάκρος της ιστορίας. Μόνο οι ανιστόρητοι δε γνωρίζουν την αξία της Δημοκρατίας που μας τα εξασφαλίζει όλα αυτά, πλην όμως χρειάζεται την συνεχή επαγρύπνησή μας για τη διασφάλισή της.‟

” Μόνο οι ανιστόρητοι αγνοούν ότι τα αυταρχικά και πιεστικά καθεστώτα δίνουν την ψευδαίσθηση ότι εξασφαλίζουν τα κεκτημένα μας, ενώ στην πραγματικότητα τα ανταλλάσσουν αβασάνιστα με την αξιοπρέπειά μας αφανίζοντας συθέμελα το δέντρο της εσωτερικής ελευθερίας μας.

Γι' αυτό έλεγε ο Άγγελος Τερζάκης, ''... Ένας λαός άξιος Δημοκρατίας δίνει εξετάσεις καθημερινά, όχι μονάχα μπροστά στην κάλπη: δίνει εξετάσεις στα πιο μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής; σέβεται τη θέση του στην ''ουρά'', προσέχει να μην ενοχλεί τον διπλανό του, πιστεύει πως έχει πρώτα καθήκοντα κι έπειτα δικαιώματα. Η κοινωνική αγωγή είναι αναγκαία προϋπόθεση της Δημοκρατίας...''

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα