Αίγυπτος… έτος μηδέν

Ας μη ξεγελιόμαστε. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο υποψήφιος της οποίας νίκησε στις τελευταίες εκλογές της Αιγύπτου, δεν είναι μια δημοκρατική οργάνωση. Στην αρχή της εξέγερσης, δεν ήταν καν στην πλατεία Tahrir.

Θυμάμαι πως πέρσι τον Φεβρουάριο, στο αρχηγείο τους, το ηγετικό μέλος της οργάνωσης Saad Al-Hoseiny, είχε μια αδιάφορη, έως εχθρική στάση απέναντι στην επανάσταση που είχε

Επίσης, θα πρέπει να θυμόμαστε πως η οργάνωση αυτή έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του 1920, ως μια απολυταρχική σέχτα, εμπνευσμένη από τον ναζισμό.

Ο ιδρυτής της Hassan Al-Banna, θεωρούσε τον Χίτλερ ως εφάμιλλο του περίφημου Σαλαντίν, «η σοφία του οποίου καθοδηγούσε την ανθρωπότητα».

Αυτές οι νεανικές αμαρτίες δεν εξαφανίστηκαν, αλλά συνεχίζουν και σήμερα, με τον ηγέτη της οργάνωσης Yusuf al-Qaradawi να περιγράφει τον Χίτλερ ως έναν σοβαρό εκπρόσωπο του Αλλάχ, απ αυτούς που εμφανίζονται κατά καιρούς για να τιμωρήσουν την εβραϊκή διαφθορά.

Εν ολίγοις, όλα αυτά αποδεικνύουν πως οποιαδήποτε προσπάθεια να παρουσιαστεί η πρόσφατη εκλογή στην Αίγυπτο ως πρόοδος, ή δημοκρατική εξέλιξη, είναι λάθος.

Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια ανανέωση της συμφωνίας με την οποία οι δυο αυτές πολιτικές δυνάμεις κρατούσαν δεμένη την Αίγυπτο, υπό τον Μουμπάρακ, και στην χειρότερη μια νίκη του «φασισλαμισμού» που εκπροσωπεί ο νέος πρόεδρος, ο οποίος πριν καν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα έδωσε συνέντευξη στο ιρανικό πρακτορείο Fars, υποσχόμενος μια νέα στρατηγική ισορροπία στην περιοχή, ή με άλλα λόγια την δημιουργία ενός άξονα με το Ιράν και την Χαμάς.

Στην πραγματικότητα όμως, όλα θα κριθούν από την στάση του αιγυπτιακού στρατού, και το αξίωμα του προέδρου μπορεί να αποδειχτεί ένα κενό γράμμα.

Πολλοί ξεχνούν, ότι περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους αρνήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ της μάστιγας του Μουμπάρακ και της ισλαμικής χολέρας. Στην ουσία, λίγο παραπάνω από το ¼ των ψηφοφόρων εγκρίνουν τον υποτιθέμενα μετριοπαθή ισλαμισμό του νέου προέδρου.

Η μάχη συνεχίζεται σε πολλά επίπεδα και προσδιορίζεται σε μια σύγκρουση μεταξύ του μπλόκ του στρατού και των Ισλαμιστών, και αυτού του άλλου, που είναι μεν ανοργάνωτο, αλλά ακόμη δεν έχει ξεπεράσει, ούτε ξεχάσει, ούτε και αποκηρύξει τις προσδοκίες της πλατείας Tahrir και της αραβικής άνοιξης. Έτσι, η νέα αυτή μάχη θα συνεχιστεί και  κανένας δεν μπορεί να προκαταβάλλει το αποτέλεσμά της.

Οι επαναστάσεις δεν είναι συμβάντα, αλλά διαδικασίες. Μακροχρόνιες διαδικασίες, με ξαφνικά άλματα προς τα μπροστά, αλλά και με απογοητευτικές υποχωρήσεις.

Κανείς δεν αποκλείει να συμβεί και στην Αίγυπτο αυτό που συνέβη σε άλλους μεγάλους πολιτισμούς, όπως αυτόν της Γαλλίας, που πέρασε από τον τρόμο, την αντεπανάσταση, τις αυτοκρατορίες και την κομμούνα, πριν καταλήξει στην δημοκρατία.

Ή αυτό που είδαμε στα κράτη που πέρασαν από τον κομμουνιστικό λήθαργο και σήμερα βαδίζουν αργά προς την δημοκρατία, με κίνδυνο να επιλέξουν μέσω της κάλπης κάποιο πάλι κομμουνιστικό κόμμα, ή ακόμη χειρότ