The Dark Pictures Anthology: Little Hope – Review

Five characters in search of an exit…

Την προσπάθεια της βρετανικής Supermassive Games στην “ανθολογία τρόμου” την είχαμε σχολιάσει εκτενώς περίπου ένα χρόνο πριν, όταν είχε κυκλοφορήσει, δηλαδή, το πρώτο κεφάλαιο στη σειρά The Dark Pictures Anthology, το επονομαζόμενο ως “Man of Medan”. Αυτό που η Supermassive επιχειρεί με το συγκεκριμένο ανθολόγιο, με την εν λόγω

σειρά παιχνιδιών, είναι να προσφέρει στο κοινό παιχνίδια τύπου “cinematic/ interactive experiences”, έχοντας ως γνώμονα τη λογική συλλογών μυθιστορημάτων τρόμου ή, ακόμα περισσότερο, τηλεοπτικών σειρών τρόμου του παρελθόντος όπως οι Twilight Zone και Tales from the Crypt.

Αν και δεν ανήκει στη σειρά αυτή, το Until Dawn της Supermassive Games ήταν το πρώτο δείγμα γραφής για την ομάδα, ένα δείγμα που μας είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις. Ωστόσο, με το Man of Medan, τον πρώτο καρπό της συνεργασίας της με την Bandai Namco, το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περιμέναμε ή θα θέλαμε. Ευτυχώς, όμως, η Supermassive, μέσα από μια απρόσμενα ευχάριστη κίνηση, έδειξε ότι αφουγκράστηκε τα παράπονα και τις επισημάνσεις που έγιναν από το κοινό σε ό,τι αφορά το Man of Medan, και με το δεύτερο κεφάλαιο στην ανθολογία της βελτίωσε τα πάντα, προσφέροντας ένα παιχνίδι ιδανικό όχι μόνο για το Halloween που βρίσκεται προ των πυλών (αν ενδιαφέρει κάποιον αυτό…), αλλά ένα adventure/ cinematic παιχνίδι που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος έτσι και αλλιώς.

Σε αυτήν την εντελώς αυτόνομη περιπέτεια, που ουδεμία σχέση έχει με το Man of Medan, ο παίκτης (ή οι παίκτες, περισσότερα για αυτό σε λίγο) βρίσκεται και πάλι υπό τον έλεγχο πέντε εκ διαμέτρου διαφορετικών μεταξύ τους προσωπικοτήτων. Η ιστορία του Little Hope ξεκινά ένα ομιχλώδες και μουντό βράδυ, καθώς ο οδηγός ενός λεωφορείου μεταφέρει την πεντάδα των πρωταγωνιστών (τεσσάρων φοιτητών και ενός καθηγητή) σε ένα “field trip”. Κάπου στην πορεία ένας αστυνομικός διακόπτει την κυκλοφορία και ενημερώνει τον οδηγό ότι πρέπει να ακολουθήσει μια παράκαμψη στο δρόμο του λόγω ενός ατυχήματος. Το κακό είναι ότι η παράκαμψη αυτή οδηγεί τους πρωταγωνιστές μέσα από το χωριό Little Hope…

Το Little Hope βρίσκεται κάπου στη Νέα Αγγλία, στην ευρύτερη περιοχή του Σάλεμ, όπου κατά τον 17ο αιώνα ο θρησκευτικός φανατισμός οδήγησε εκατοντάδες αθώες ψυχές στην πυρά κατά το περιβόητο κυνήγι μαγισσών. Και αυτό είναι το κεντρικό θέμα του δεύτερου κεφαλαίου στη σειρά The Dark Pictures Anthology. Οι πέντε πρωταγωνιστές, μετά από ένα ατύχημα, βρίσκονται στη μέση του δρόμου, ο οδηγός του λεωφορείου έχει εξαφανιστεί, και αυτοί θα πρέπει να βρουν το δρόμο τους προς το χωριό τη στιγμή που περίεργα φαινόμενα θα τους τρομοκρατούν και θα στέλνουν τον παίκτη σε ένα ταξίδι σε τρεις διαφορετικές περιόδους: στο 1692, στο 1970 και στο σήμερα.

Για το σενάριο του Little Hope δεν θα πούμε περισσότερα. Άλλωστε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά επάνω στην αφήγηση και την εξέλιξη της ιστορίας. Συνεπώς, πρέπει να αποφύγουμε κάθε είδους αναφορά που θα έχει έστω και την παραμικρή υποψία spoiler. Αυτό που μπορούμε, ωστόσο, να γράψουμε, είναι ότι με το Little Hope (και με την υποστήριξη της πένας του Dario Poloni) η Supermassive διόρθωσε όλα τα κακώς κείμενα του Man of Medan. Η ιστορία εδώ είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα, η γραφή κατά πολύ πιο ώριμη, η ροή σεναρίου σχεδόν αριστοτεχνική, και οι διάλογοι των πρωταγωνιστών ρεαλιστικοί. Έτσι, έχουμε ως αποτέλεσμα μια σκοτεινή, πικρή ιστορία μυστηρίου, φαντασμάτων, απώλειας και ενοχών, που αποδίδεται ιδανικά από τους ηθοποιούς που δανείζουν τις φωνές τους στους χαρακτήρες (και, βεβαίως, από τον Will Poulter, που δανείζει φωνή και φυσιογνωμία σε κάποιους από αυτούς).

Το δυνατό χαρτί σε αυτήν την ιστορία, βέβαια, είναι τα πολλαπλά μονοπάτια που μπορεί να έχει, και οι επιλογές που γίνονται από τον παίκτη. Επιλέγοντας απαντήσεις και συμπεριφορά κάθε φορά που ελέγχουμε έναν πρωταγωνιστή, εμείς είμαστε εκείνοι που καθορίζουμε το χαρακτήρα τους, τις σχέσεις μεταξύ τους και, εν τέλει, τη ροή και την έκβαση της ιστορίας. Είναι το κλασικό σύστημα “choose your own adventure” που βλέπαμε παλιά σε βιβλία, και εξελίχθηκε σημαντικά από την Telltale Games στον χώρο των videogames. Η Supermassive το έχει κάνει πια κτήμα της αυτό το σύστημα πολλαπλών μονοπατιών και διαφορετικών εξελίξεων, με αποτέλεσμα να θέλεις, ακόμα και αμέσως μετά το τέλος της ιστορίας (που διαρκεί περίπου 5 με 6 ώρες), να ξεκινήσεις ξανά αμέσως, να δεις τι θα συμβεί κάνοντας άλλες επιλογές, να προσπαθήσεις να φτάσεις στο τέλος του δρόμου έχοντας σώσει όσο το δυνατόν περισσότερους από τους πέντε πρωταγωνιστές.

Εμείς κάναμε δύο playthroughs στο Little Hope, ένα σε solo mode και ένα σε τοπικό co-op. Στις δύο αυτές ιστορίες κάναμε εντελώς διαφορετικές επιλογές, και κερδίσαμε ή χάσαμε σε κάποια από τα (βελτιωμένα είναι η αλήθεια) Quick Time Events -που αποτελούν επίσης σημαντικό πυλώνα του gameplay- με αποτέλεσμα να δούμε όχι απλά άλλη πορεία στο ταξίδι της πεντάδας, αλλά διαφορετικές σκηνές, νέους διαλόγους και, φυσικά, διαφορετικές ολοκληρώσεις και τίτλους τέλους.

Ο πειραματισμός και το κίνητρο της διαφορετικής προσέγγισης σε τοπικό co-op mode (που υποστηρίζει μέχρι πέντε άτομα, με “πασάρισμα” του χειριστηρίου) είναι αυτό που οδηγεί το Little Hope, για αυτό και προτείνουμε εντόνως να μην αφήσετε το παιχνίδι μετά την πρώτη ολοκλήρωση αν θέλετε να δείτε τη συνολική εικόνα και την “πραγματική αλήθεια”. Αξίζει να αναφερθεί ότι διατίθεται και ένα online co-op mode δύο ατόμων, αλλά λόγω του ότι το παιχνίδι δεν έχει κυκλοφορήσει όταν κάναμε τη δοκιμή μας, δεν μπορέσαμε να το δοκιμάσουμε.

Όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα από έναν όμορφα στημένο και γεμάτο χαρακτήρα και απόκοσμη ατμόσφαιρα κόσμο, που υλοποιήθηκε με τη χρήση της Unreal Engine. Οι βελτιώσεις είναι και εδώ εμφανείς σε κάθε σημείο, με ανανεωμένο animation στους χαρακτήρες, καλύτερο έλεγχό τους, εξαιρετικά γραφικά (είτε εντός του Little Hope είτε στο γραφείο του αφηγητή/ “Curator”, που είναι ο οικοδεσπότης μας σε αυτό το ταξίδι), νέα κάμερα, και άριστα μοντέλα χαρακτήρων.

Κάποιες παραφωνίες υπάρχουν, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το φαινόμενο Uncanny Valley, όπου βλέπεις εξόχως ρεαλιστικά πρόσωπα να κάνουν ρομποτικές κινήσεις, αλλά σε γενικές γραμμές, η δουλειά της Supermassive είναι εξαιρετική και στο τεχνικό κομμάτι (με την εξαίρεση κάποιων bugs που “κράσαραν” το παιχνίδι και μας πέταξαν στο μενού της κονσόλας, τα οποία, ωστόσο, είμαστε βέβαιοι ότι θα διορθωθούν γρήγορα με κάποιο patch). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο υπέροχο HDR του τίτλου. Λόγω του σκότους που επικρατεί στο 90% της διάρκειας του τίτλου και του τεχνητού φωτισμού από φακούς και λάμπες, η χρήση της τεχνολογίας αυτής δίνει “ζωή” στον κόσμο και δημιουργεί κορυφαία ατμόσφαιρα.

Χαρήκαμε ιδιαίτερα μετά την ολοκλήρωση του Little Hope. Και αυτό όχι μόνο γιατί παίξαμε δύο φορές ένα ευχάριστο cinematic παιχνίδι, με καλογραμμένο σενάριο και εξίσου καλογραμμένους χαρακτήρες, αλλά και διότι η Supermassive Games δείχνει να έμαθε από τα λάθη του Man of Medan και να επέστρεψε, σχεδόν θριαμβευτικά, στην ποιότητα του Until Dawn. Ευχόμαστε η πορεία της σειράς The Dark Pictures Anthology να είναι εξίσου καλή -αν όχι καλύτερη- από εδώ και πέρα.

Το The Dark Pictures Athology: Little Hope κυκλοφορεί από τις 30/10/2020 για PS4, PC και Xbox One. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4 με review code που λάβαμε από την Bandai Namco Entertainment Greece.

The post The Dark Pictures Anthology: Little Hope – Review appeared first on GameOver.