The Ascent | Review

Εν μέσω της παραδοσιακά περιορισμένης κυκλοφορίας παιχνιδιών στην περίοδο του καλοκαιριού, η έκδοση του The Ascent δείχνει ιδανική, καταφέρνοντας να τραβήξει πλήρως τα βλέμματα πάνω του, όντας ένα από τα λιγοστά, άμεσα αναγνωρίσιμα ονόματα της περιόδου -μάλλον περισσότερο από ό,τι θα κατάφερνε σε μία πολυπληθέστερη περίοδο. Αν μη τι άλλο, βέβαια, φαντάζει ως μία ιδανική περίπτωση για τις πιο χαλαρές (θεωρητικά) μέρες που διανύουμε, ερχόμενο να προσφέρει απλή και καταιγιστική δράση.

Η σουηδική Neon Giant

πετυχαίνει πλήρως τον στόχο της, μεταφέροντας τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία εύπεπτη twin-stick shooter εμπειρία, με ορισμένες μεν δικές της gameplay πινελιές αλλά που εν τέλει παραμένει μία άκρως γνώριμη εμπειρία παλιάς κοπής. Δεδομένης και της αποκλειστικότητας, όσον αφορά στις κονσόλες, θα μπορούσε κανείς να το πει και ως το Dead Nation ή το Alienation του Xbox.

Είναι εμφανές ότι το The Ascent κινείται σε ασφαλή μονοπάτια για το gameplay, αλλά αυτό δεν στέκεται εμπόδιο στο να δείξει και το μεράκι της Neon Giant, πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για μία μικρή ομάδα ανάπτυξης, που απαρτίζεται από μόλις έντεκα άτομα. Η ευχέρειά τους με την Unreal Engine 4 φαίνεται από τα πρώτα βήματα της περιπέτειας, επισκεπτόμενοι τα “σωθικά” της μεγαλούπολης του πλανήτη Veles, σε έναν σκληροπυρηνικό cyberpunk κόσμο όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε μισή υποψία φύσης.

Είναι από αυτές τις δυστοπικές πόλεις που ούτε ο ουρανός είναι ορατός ούτε υπάρχει δυνατότητα να ξέρει κάποιος πόσους δεκάδες ορόφους βρίσκεται από το έδαφος και η ζωή φαίνεται να μην μπορεί να γίνει πιο μίζερη, παρά την απέλπιδα προσπάθεια να πείσει προς το αντίθετο ο καταιγισμός από neon φώτα. Ανεξάρτητα βέβαια από το πάντα γοητευτικό cyberpunk περιβάλλον, δεδομένης της φύσης του παιχνιδιού, δεν προκαλεί έκπληξη πως το σενάριο δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει. Στο παιχνίδι η Ascent αποτελεί μία από τις τεράστιες μεγαλοεταιρίες του Veles, η οποία αποτελεί τον διοικητή, εργοδότη, ιδιοκτήτη οικισμών και γενικότερα την απόλυτη μορφή εξουσίας, στην οποία ανήκουν ακόμα οι ζωές των εργατών (ουσιαστικά κατ’ ευφημισμών δούλοι).

Ήδη από τις αρχές του παιχνιδιού ερχόμαστε μπροστά από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, την οικονομική κατάρρευση και πτώχευση της Ascent, κάτι που οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά καθώς μία εταιρία τέτοιου μεγέθους δεν έχει ξανακλείσει τα ρολά και μάλιστα με τόσο ξαφνικό τρόπο. Όπως αντιλαμβάνεστε η συνέχεια της περιπέτειας θα οδηγήσει σε πολλαπλές διαμάχες μεταξύ συμμοριών, άλλων μεγαλοεταιριών και σκιωδών ομάδων για την κυριαρχία σε αυτήν, την άναρχη πλέον, πλευρά του Veles.

Το σενάριο ούτε ανατροπές κρύβει, ούτε ιδιαίτερες εκπλήξεις στην πορεία του, αλλά τουλάχιστον αποτελεί το κατάλληλο περιτύλιγμα για τη δικαιολόγηση της συνεχόμενης δράσης, αποφεύγοντας να μπει εμπόδιο απέναντι στη σχεδόν ακατάπαυστη δράση. Ο βουβός πρωταγωνιστής δεν παρουσιάζει ούτε μία ρανίδα προσωπικότητας, αποτελώντας απλά ένα μισθοφορικό γρανάζι γύρω από τις επικρατούσες ομάδες που εποφθαλμιούν τα ηνία της διακυβέρνησης και εκμετάλλευσης.

Οι πινελιές του χιούμορ μαρτυρούν ότι δεν επιχειρείται καμία άκομψη μορφή σοβαροφάνειας και εν τέλει το σενάριο μπορεί να παρακολουθηθεί απλά υποφερτά, δίχως να οδηγεί προς το κουμπί του skip. Το σίγουρο είναι βέβαια ότι στο The Ascent δεν θα πρέπει να επενδύσετε τον χρόνο σας περιμένοντας κάποια περίτεχνη πλοκή ή ξεδίπλωμα χαρακτήρων με βάθος, καθώς εμφανέστατα και η ίδια η Neon Giant φαίνεται να μην φιλοδοξεί προς κάτι τέτοιο. Το αυτό ισχύει και για τα side quests, τα οποία κυμαίνονται σε πιο χιουμοριστικά μονοπάτια, αλλά καταλήγουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους σε fetch quests και backtracking σε περιοχές που ήδη έχουμε επισκεφτεί, με λιγοστές περιπτώσεις όπου ερχόμαστε σε νέα περιβάλλοντα, έστω μικρής έκτασης.

Γενικά, το The Ascent, όσο και αν αποτελεί μία άρτια παραγωγή σε αυτό που επιχειρεί να προσφέρει, σε ορισμένα σημεία φαίνονται κάποια σημάδια -ίσως- απειρίας της νεοσύστατης εταιρίας. Περνώντας καλύτερα όμως στα προτερήματα του τίτλου, η Neon Giant δείχνει ξεκάθαρα ότι έδωσε τη μέγιστη προσοχή της στην αίσθηση της μάχης αλλά και του σχεδιασμού του κόσμου.

Τουλάχιστον στα πρώτα βήματα της περιπέτειας, έως ότου ενδυναμωθεί λίγο ο χαρακτήρας, πολλά είναι τα σημεία όπου η τακτική της κατά μέτωπο επίθεσης, που παρατηρείτε στα περισσότερα isometric twin stick shooters, είναι επιτακτικό να αλλάξει. Αν και στα trailers ο κακός χαμός της δράσης μάς έδινε την εντύπωση πως θα τρέχαμε μπροστά, θερίζοντας τα πάντα, στην πραγματικότητα απαιτείται μία σχετική προσοχή στο πώς θα προσεγγίσουμε κάθε σύγκρουση.

Χωρίς να γίνεται ποτέ cover based shooter, το The Ascent περιέχει ένα απλό αλλά απολύτως λειτουργικό σύστημα κάλυψης. Με το κουμπί B ο χαρακτήρας μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκύβει ενώ πατώντας την αριστερή σκανδάλη μπορεί να σημαδεύει πιο ψηλά. Πρακτικά, ο συνδυασμός αυτών των δύο κινήσεων μάς επιτρέπει να σκύβουμε πίσω από οποιαδήποτε κάλυψη που είναι στο ύψος της μέσης του χαρακτήρα μας και να πυροβολούμε πάνω από αυτήν, οδηγώντας σε ένα σύστημα κάλυψης που είναι χαρακτηριστικά εύκολο να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση και δίχως να περιορίζει τον χαρακτήρα μας στην κίνησή του.

Όπως αναφέραμε παραπάνω βέβαια, το παιχνίδι δεν γίνεται ποτέ Gears, ωστόσο, δεν παύει να παρέχει αυτήν την έξτρα μορφή τακτικής που φέρνει μία γεύση φρέσκου σε ένα κατά τα άλλα γνώριμο gameplay στήσιμο. Όσον αφορά την ίδια την αίσθηση των όπλων, η Neon Giant έδωσε τη δέουσα προσοχή ώστε να μεταφέρεται απολαυστικά η ισχύς των όπλων. Ο συνδυασμός των έντονων ηχητικών εφέ, των εχθρικών animations αλλά και των διαμελισμών οδηγούν στην εξόχως έντονη ανταλλαγή πυρών, μεταφέροντας το μακελειό που επικρατεί άψογα ηχητικά και οπτικά.

Ο εξοπλισμός αποτελείται από τους συνήθεις ύποπτους (πολυβόλα, καραμπίνες, ρουκετοβόλα κ.λπ.) με λιγοστά μόνο πιο ευφάνταστα όπλα, όπως ακτίνα ρεύματος και μία μορφής λέιζερ, εντούτοις, η ποικιλία παραμένει ικανοποιητική. Δεν θα πρέπει να περιμένετε βέβαια κάτι ανάλογο ενός looter shooter, δηλαδή κάτι που να θυμίζει Diablo στην εύρεση εξοπλισμού. Αντιθέτως τα όπλα του The Ascent είναι πολύ συγκεκριμένα και δίχως διακυμάνσεις όσον αφορά στο βαθμό σπανιότητάς τους. Μπορείτε βέβαια να τα βελτιώσετε στα κατάλληλα μαγαζιά αλλά δεν θα βρείτε ποτέ από κάποιον εχθρό οποιοδήποτε όπλο πέραν του level 1.

Ως εξτρά βοηθήματα έρχονται διάφορα augmentations, τα οποία παρέχουν πολλές φορές αυτήν την εξτρά ισχύ που θα μας βγάλει από τα δύσκολα σε ένα απαιτητικό πεδίο μάχης. Εκτοξευτής πολλαπλών ρουκετών, αράχνες-ρομπότ που εκρήγνυνται πάνω στους εχθρούς, σφαίρες που φουσκώνουν τους αντιπάλους μέχρι να σκάσουν και διάφορα άλλα έρχονται να εμπλουτίσουν το οπλοστάσιό μας και να οδηγήσουν σε έναν αμυδρό πειραματισμό του loadout μας, δίνοντας έτσι μία ταιριαστή επίγευση στην ισχύ του μισθοφόρου μας.

Το σύστημα μάχης πλαισιώνει αρκετά καλά η ικανοποιητική ποικιλία από τύπους γήινων, εξωγήινων και ρομποτικών εχθρών. Η A.I. βρίσκεται σε σχετικά καλά επίπεδα, με επιθετικές συμπεριφορές από τους melee εχθρούς και πιο προσεκτική κίνηση από όσους έχουν πυροβόλα όπλα. Η Α.Ι. λειτουργεί τελικά καλά ώστε να υποστηρίξει το σύστημα μάχης, που βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα ενός απόλυτα φρενήρους twin stick shooter -όπου πρέπει να κινούμαστε ασταμάτητα- και ενός cover-based shooter -όπου μπορούμε να πάρουμε μερικές ανάσες και να ρίξουμε μερικές σφαίρες εκ του ασφαλούς.

Εξυπακούεται ότι το co-op από 2 έως 4 παίκτες οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη διασκέδαση σε ένα είδος που ενδείκνυται σαφέστατα για συνεργατικό παιχνίδι. Σημαντικούς πόντους στη συνολικά ωραία αίσθηση του συστήματος μάχης προσθέτουν ο τεχνικός και εικαστικός τομέας. Η Neon Giant δείχνει ότι έδωσε τη μέγιστη προσοχή στο σχεδιασμό του cyberpunk κόσμου, σχεδιάζοντας ένα απολύτως πυκνό περιβάλλον από λεπτομέρειες και ζωντάνια.

Οι περισσότερες περιοχές είναι γεμάτες από περιπλανώμενους NPCs, ουδέτερους και εχθρικούς, δίνοντας έτσι ιδανικά την αίσθηση πως βρισκόμαστε σε ένα πολυπληθές και ατέλειωτο αστικό περιβάλλον. Το The Ascent αναμφίβολα προσφέρει ένα από τα πιο ζωντανά και λεπτομερή περιβάλλοντα που έχουμε δει στο είδος των twin stick shooters. Ο δυστοπικός κόσμος αποτυπώνεται με περίσσεια φροντίδα, αποδίδοντας πειστικότατα την cyberpunk αισθητική, μεταφέροντας ιδανικά τις διάφορες περιοχές είτε σφύζουν από ζωή είτε είναι ρημαγμένες και ερημωμένες από τους πολέμους των συμμοριών.

Επιπλέον, μεγάλη προσοχή έχει δοθεί στα κάθε λογής οπτικά εφέ, με τις εκρήξεις και τις σφαίρες να καταστρέφουν κομμάτια του περιβάλλοντος. Αν και η μορφολογία του χώρου δεν αλλάζει (δεν θα δείτε να υποχωρούν τοίχοι ή να πέφτουν πατώματα), αυτό δεν αναιρεί την προσπάθεια της Neon Giant να δείξει με λεπτομέρεια την αλληλεπίδραση σφαιρών και βομβών με το περιβάλλον, κάτι που φυσικά έχει άμεσο αντίκτυπο στην αίσθηση της μάχης.

Όπως αναφέραμε και παραπάνω όμως υπάρχουν διάφορα κομμάτια που δείχνουν ότι δεν δέχθηκαν ανάλογη προσοχή. Ο χάρτης αποτελεί ένα σημαντικό παράπτωμα καθώς υστερεί αρκετά στην χρηστικότητά του. Πολύ συχνά δεν θα είναι εμφανές σε ποιο επίπεδο βρίσκεται κάποιο σεντούκι που είναι σημαδεμένο στον χάρτη ενώ εντύπωση προκαλεί ότι δεν γίνεται να τοποθετήσουμε τα δικά μας waypoints. Γενικά η χρήση του χάρτη είναι κάτι που μάλλον θα αποφεύγετε.

Προβληματικά είναι επίσης ορισμένα side quests, τα οποία μπορεί να μας τα εμφανίζει ως διαθέσιμα στον χάρτη, μόνο για να βρεθούμε μπροστά από κάποια κλειδωμένη δίοδο, αφού έχουμε καλύψει μία τεράστια απόσταση για να φτάσουμε στο εκάστοτε εικονίδιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε πρόσβαση, με τη λύση συχνά να έχει να κάνει με την πρόοδό μας στο κεντρικό quest όπου και θα μας ξεκλειδώσει τη διαδρομή προς το side quest.

Γενικά το backtracking είναι κάτι που δηλώνει συχνά το παρόν, επανεμφανίζοντας επίσης εχθρούς που είχαμε ήδη εξοντώσει. Το σύστημα μάχης βέβαια παραμένει απολαυστικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν αναιρεί την κόπωση όταν πρέπει να εξοντώσουμε για 2η και 3η φορά τους ίδιους εχθρούς στην ίδια τοποθεσία. Γενικότερα, η διάρκεια των περίπου 20 ωρών δείχνει ελαφρώς… ξεχειλωμένη για την απλότητα του συστήματος μάχης και της ποικιλίας των συγκρούσεων. Είναι μία από τις περιπτώσεις όπου η ποσότητα μπορεί να έρθει ως αρνητικό αντίβαρο στην ποιότητα.

Για την ευκολία της μετακίνησης υπάρχει και ένα σύστημα fast travel, που μας επιτρέπει να μετακινούμαστε άμεσα σε συγκεκριμένα σημεία, όμως και αυτό παρουσιάζει κάποιους αχρείαστους περιορισμούς που ζημιώνουν τον ρυθμό. Εν ολίγοις, ο κόσμος του Veles χωρίζεται σε περίπου πέντε μεγάλες περιοχές. Εντός κάποιας περιοχής μπορούμε να μετακινηθούμε με fast travel αλλά δεν γίνεται να χρησιμοποιήσουμε το fast travel για να μετακινηθούμε από τη μία ευρύτερη περιοχή στην άλλη, κάτι που πρέπει να το κάνουμε με τα πόδια, οδηγώντας μας συχνά στην αλληλουχία τριών οθονών loading για να το καταφέρουμε αυτό.

Το παραπάνω, συνδυαστικά με τα αρκετά μεγάλα loading times (κάτι που είναι περίεργο ελέω του SSD) οδηγεί σε μία αχρείαστη πτώση του ρυθμού που θεωρούμε ότι πολύ εύκολα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.

Αφήνοντας πίσω τα κάποια παραπτώματα, το The Ascent εν κατακλείδι αποτελεί ένα στιβαρό και απολαυστικό twin stick shooter, που πατάει γερά πάνω στους απλούς κανόνες του είδους. Ίσως μένει προσκολλημένο στους βασικούς κανόνες του είδους λίγο περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε, αλλά αυτό δεν στερεί εν τέλει τις υψηλές δόσεις ανόθευτης και άμεσης διασκέδασης που προσφέρει, επενδυμένες με ένα λεπτομερέστατο και ζωντανό δυστοπικό περιβάλλον.

To The Ascent κυκλοφορεί από τις 29/7/21 για Xbox One, Xbox Series και PC. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox Series με review code που λάβαμε από την Curve Digital.

The post The Ascent | Review appeared first on GameOver.