Ratchet & Clank: Rift Apart | Review

Η Insomniac Games, ένα στούντιο από το Burbank της California και δημιουργός του Ratchet & Clank: Rift Apart που θα εξετάσουμε σε αυτό το κείμενο, ίσως και να είναι ένα από τα πιο αδικημένα μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας. Και λέμε “αδικημένα”, γιατί βάσει της ιστορίας, της παραγωγικότητας και της ποιότητάς των παιχνιδιών που έχει διαθέσει από το 1994 στην αγορά, θα έπρεπε, χωρίς καμία εξαίρεση, να βρίσκεται σε κάθε συζήτηση που αφορά στις καλύτερες ομάδες ανάπτυξης παιχνιδιών

Από την αγαπημένη σειρά Spyro του PlayStation, τις εμβληματικές φιγούρες των Ratchet & Clank των PS2, PS3 και PS4, τα πολύ καλά Resistance του PS3, μέχρι το υπέροχο Sunset Overdrive του Xbox One και τα υπερ-επιτυχημένα Spider-man, μόνο ποιότητα και gaming απόλαυση δημιουργεί αυτή η ομάδα. Τι λιγότερο θα περίμενε κάποιος, λοιπόν, από το Ratchet & Clank: Rift Apart;

Η αλήθεια είναι ότι το υπέροχο δίδυμο της Insomniac Games μάς έλειψε πολύ. Από το κλείσιμο του κεφαλαίου “Future” στο PS3 (με τα παιχνίδια Toοls of Destruction, Quest for Booty, A Crack in Time και Nexus) η ομάδα του Ted Price είχε αφήσει στο παρασκήνιο τις γαλαξιακές περιπέτειες των δύο ηρώων, επαναφέροντάς τους μόνο για το επετειακό remake Ratchet & Clank του PS4 πίσω στο 2016. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, και πέντε χρόνια μετά, κάνοντάς το ντεμπούτο τους στο PS5, οι δύο αγαπημένοι ήρωες της Insomniac Games επιστρέφουν με αυτήν που, κατά την άποψή μας, είναι η καλύτερη περιπέτειά τους μέχρι σήμερα.

Ο μοναδικός αρχικός προβληματισμός που είχαμε για το Ratchet & Clank: Rift Apart είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το σενάριό του. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε δει ήδη δέκα παιχνίδια στη σειρά αυτή, και η αλήθεια είναι ότι υπήρξε από την πλευρά μας ένας σκεπτικισμός ως προς το πού θα μπορούσε η Insomniac να πάει τις περιπέτειες του διδύμου από εδώ και πέρα. Το πρόβλημα αυτό λύθηκε με τις πολλαπλές διαστάσεις. Το Ratchet & Clank: Rift Apart ξεκινάει με μια εντυπωσιακή σκηνή βράβευσης του διδύμου από τον πλανήτη τους, ως ένα ευχαριστώ για τις ηρωικές τους προσπάθειες όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σε αυτήν την εκδήλωση ο Clank είχε σκοπό να χαρίσει στον Ratchet μια συσκευή που ανοίγει πύλες προς άλλες διαστάσεις, με τη χρήση της οποίας ο Ratchet θα μπορούσε να ταξιδέψει για να βρει τις χαμένες ρίζες της φυλής των Lombax. Ο Dr. Nefarious, βέβαια, έχει άλλα σχέδια, εμφανίζεται και χαλάει το πάρτι, κλέβει τον Dimensinator και, όπως πάντα, τα κάνει σαλάτα, με αποτέλεσμα οι διαστάσεις να χάσουν τη συνοχή τους και να ξεκινά η αντίστροφή μέτρηση προς την καταστροφή του σύμπαντος.

Το σκηνικό στήνεται αριστοτεχνικά, μέσα από ένα intrο που θα ζήλευαν οι καλύτερες animated ταινίες του Hollywood, με τους ήρωες να φεύγουν από τη διάστασή τους και να φτάνουν σε έναν παράλληλο κόσμο όπου τα πάντα, οι πλανήτες τα πρόσωπα και τα αντικείμενα, είναι ίδια, αλλά ταυτοχρόνως εντελώς διαφορετικά.

Σε αυτή τη διάσταση, λοιπόν, το αντίστοιχο του Ratchet είναι ένα θηλυκό Lombax, η Rivet, η οποία όμως στον δικό της κόσμο δεν σημείωσε την επιτυχία του Ratchet, με αποτέλεσμα ο Nefarious να έχει νικήσει και να έχει γίνει αυτοκράτορας. Και κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτεια, για την οποία -για ευνόητους λόγους- δεν θα πούμε περισσότερα προς αποφυγή spoilers.

Αυτό που μπορούμε να πούμε, όμως, είναι ότι στο Ratchet & Clank: Rift Apart βλέπουμε μια πραγματική ωρίμανση της Insomniac σε ό,τι αφορά στην αφήγηση και τη γραφή αυτής της σειράς. Όχι, το παιχνίδι δεν γίνεται ποτέ σοβαροφανές. Άλλωστε το χιούμορ του και η παλαβομάρα είναι στοιχεία διάχυτα σε κάθε γωνιά του, αλλά η ανάπτυξη των χαρακτήρων, οι προβληματισμοί τους, το παρελθόν και οι αγωνίες τους, έρχονται πολλές φορές στο προσκήνιο, δημιουργώντας έτσι στον παίκτη συνθήκες ενδιαφέροντος και για τα ίδια τα πρόσωπα αλλά και για την ιστορία του παιχνιδιού γενικότερα.

Αυτό επιτυγχάνεται είτε μέσα από τις -επίπεδου Pixar, και πολύ ανωτέρων της κινηματογραφικής παραγωγής Ratchet & Clank- cut scenes αλλά και μέσα από συνεχείς διαλόγους που ανταλλάσσουν οι πρωταγωνιστές κατά τη διάρκεια του gameplay, κάτι που θεωρούμε ότι δεν βοηθάει απλά και μόνο στην αφήγηση και το ξεδίπλωμα της ιστορίας, αλλά στο να καταστήσει τους ήρωες πιο “ζωντανούς” και ενδιαφέροντες, κάτι περισσότερο από ψηφιακά avatars που χοροπηδάνε σε πλατφόρμες και εξαπολύουν εκατομμύρια σφαιρών.

Αξίζει να πούμε πως σε ό,τι αφορά στο σενάριο και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η Rivet. Πρόκειται για μια πολύ καλογραμμένη ηρωίδα, χωρίς τις υπερβολές και τις κουταμάρες τύπου “girl power” που προστάζουν οι εποχές. Είναι μια δυναμική, έξυπνη και ώριμη χαρακτήρας, με ένα σκοτεινό παρελθόν που ανακαλύπτουμε στην πορεία, η οποία “δένει” άριστα με τον Ratchet, τον Clank και άλλους -ιδιαίτερης σημασίας- χαρακτήρες που εμφανίζονται στην πορεία.

Πρέπει να πούμε ένα μπράβο στην Insomniac που κατάφερε να ενσωματώσει τόσο αρμονικά έναν νέο, playable χαρακτήρα στη σειρά, χωρίς να χαλάσει ούτε ίχνος από την κλασική δομή του gameplay και της αφήγησης. Όσο για τους Ratchet και Clank, η χημεία αυτών των δύο είναι αξιοζήλευτη και ανεξίτηλη μέσα στα χρόνια. Τέλειες ψηφιακές φιγούρες.

Το ταξίδι της ομάδας αυτής θα την φέρει σε μια πλειάδα πλανητών και επιπέδων, που είναι από τις πλουσιότερες και πιο ποικίλες της σειράς. Η δομή του παιχνιδιού έχει αλλάξει ελαφρώς, αφού το σύνολο του campaign είναι μοιρασμένο μεταξύ αποστολών που αναλαμβάνουν ο Ratchet και η Rivet. Πρακτικά, έχουμε να κάνουμε με ένα γραμμικό action-platformer, αλλά από ένα σημείο και έπειτα δίνεται μια σχετική ελευθερία ως προς το πού θα μεταβούμε στη συνέχεια και ποια αποστολή θα αναλάβουμε.

Αυτό γίνεται μέσα από έναν γαλαξιακό χάρτη, που εμφανίζεται μέσα στο σκάφος μας, το οποίο σκάφος έχει τον ρόλο του “hub”. Οι αποστολές στους πλανήτες είναι σχεδόν μοιρασμένες μεταξύ των δύο Lombax, που σημαίνει ότι σε κάποιους πλανήτες ταξιδεύει (και εμείς ελέγχουμε) μόνο ο Ratchet και σε κάποιους άλλους μόνο η Rivet.

Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια δομή τύπου… Star Wars ή Lord of the Rings, όπου η ιστορία θέλει τους ήρωες να βρίσκονται σε παράλληλες περιπέτειες και να έχουν αναλάβει διαφορετικές αποστολές. Και πιστεύουμε ότι αυτή η σχεδιαστική δομή ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αίσθηση της αγωνίας και της βιασύνης, δίνοντας την ψευδαίσθηση στον παίκτη ότι κάτι πιο μεγάλο βρίσκεται σε εξέλιξη, ότι ο γαλαξίας βρίσκεται σε κίνδυνο και ότι πολλές δυνάμεις -από κάθε πλευρά- βρίσκονται σε κίνηση.

Το εντυπωσιακό είναι ότι από το σύνολο των πλανητών (δεν θα πούμε αριθμό προς αποφυγή spoiler, αλλά είναι πολλοί…) ο κάθε ένας είναι και ένας διαφορετικός gaming κόσμος. Είτε μιλάμε για art direction είτε για δομή gameplay, κάθε περιοχή που θα ταξιδέψουμε προσφέρει μια άλλη εμπειρία, μια σπάνια για παιχνίδι του είδους ποικιλία (και ομορφιά) που θα λέγαμε ότι κανένα παιχνίδι της σειράς R&C δεν είχε πετύχει μέχρι σήμερα.

Κάποιοι πλανήτες έχουν την κλασική δομή της σειράς, με σημείο έναρξης και “τερματισμό”, άλλοι είναι μικροί “ανοιχτοί κόσμοι”, με δυνατότητα εξερεύνησης για μυστικά (όλοι έχουν, βεβαίως, μυστικά και collectibles υπό τη μορφή χρυσών βιδών κ.λπ.) ενώ άλλοι είναι κλειστοφοβικοί και σκοτεινοί, θυμίζοντας περισσότερο…Bioshock παρά Ratchet & Clank.

Και πρέπει να πούμε ότι όλοι οι πλανήτες διαθέτουν από ένα μεγάλο sidequest, που και με το σενάριο ταιριάζουν, αλλά και ουσία έχουν, δεν αυξάνουν δηλαδή τη διάρκεια του παιχνιδιού τεχνηέντως με περιττά, καταναγκαστικά έργα. Αυτός ο σχεδιαστικός πλούτος στο Ratchet & Clank: Rift Apart προσφέρει απαράμιλλη ποικιλία, και οπτικά αλλά και στο έτερο βασικό του συστατικό, το gameplay.

Το gameplay της σειράς ήταν πάντα το κυριότερο συστατικό της. Tο ακριβές platforming με το πανέξυπνο level design, μαζί με τα απολαυστικά και θεοπάλαβα όπλα. Σε αυτόν τον τομέα το Ratchet &Clank: Rift Apart διαπρέπει και ανεβαίνει στην κορυφή. Όσο και αν το θεωρούμε δεδομένο, δεν συμβαίνει πάντα να έχεις τον απόλυτο έλεγχο στον χαρακτήρα που ελέγχεις σε ένα videogame. Δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το άλμα που θα κάνεις για να προσγειωθείς σε μια πλατφόρμα ή ότι το dodge που θα εκτελέσεις για να αποφύγεις τα πυρά ενός αντιπάλου θα λειτουργήσει όπως πρέπει, όπως θα ήθελες και σύμφωνα με τις εντολές που δίνεις στο χειριστήριο.

Εδώ τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν. Ο έλεγχος του Ratchet και της Rivet (πρέπει να πούμε ότι οι δύο χαρακτήρες παίζουν πανομοιότυπα, μοιράζονται τον ίδιο οπλισμό, τα ίδια upgrades και, βεβαίως, το ίδιο μοντέλο χειρισμού και animation) είναι άριστος. Τελεία. Η κίνηση στον χώρο είναι τόσο οργανική και γλυκιά, που ποτέ δεν νιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο ή ότι το παιχνίδι φταίει για κάτι που πήγε στραβά.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στο Ratchet & Clank: Rift Apart βλέπουμε μεν τις παραδοσιακές ιδέες της σειράς, το κλασικό platforming με άλματα, hover, γλίστρημα σε ράγες κ.λπ, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν δάνεια από περιπτώσεις που δεν θα το περίμενες, όπως για παράδειγμα από το Titanfall 2, από το οποίο η Insomniac πήρε το τέλεια ενσωματωμένο wall run (για να μη μιλήσουμε για έναν σχεδιασμό αλλαγής περιβάλλοντος ακριβώς όπως είχαμε δει στο campaign του Titanfall 2…). Ακόμα και “άρωμα” Dead Space υπάρχει σε κάποια σημεία.

Το shooting, τώρα, είναι ακόμα μια περίπτωση ταβανιάσματος. Χωρίς υπερβολή, το gunplay και οι γενικότεροι μηχανισμοί shooting του Ratchet & Clank: Rift Apart στέκονται με άνεση δίπλα σε οποιοδήποτε 3rd person shooter υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αγορά. Δεν είναι μόνο ο απίστευτος οπλισμός, με την τρέλα που τον χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια (βόμβες μπεκ που ψεκάζουν και μετατρέπουν τους εχθρούς σε θάμνους, καραμπίνα που μετατρέπει τους εχθρούς σε pixels κ.ο.κ.).

Δεν είναι μόνο το νέου είδους dodge (ένα phase-out επί της ουσίας), που σε συνδυασμό με τον άριστο χειρισμό και το τέλειο animation σε κάνει να νιώθεις τους ήρωες ως προέκταση των χεριών σου. Είναι ο πλούτος στον οπλισμό, που ειδικά σε ανώτερα επίπεδα δυσκολίας δημιουργεί συνθήκες και ανάγκη εφαρμογής συγκεκριμένης τακτικής.

Υπάρχουν σημεία που ένα απλό πιστόλι ή μια καραμπίνα δεν αρκεί. Πρέπει να ρίξεις στη μάχη όπλα crowd control, που θα ασχολούνται με τους μικρότερους εχθρούς καθώς θα κάνεις χρήση του βαρέως οπλισμού εναντίον των bosses και ταυτόχρονα θα χοροπηδάς τριγύρω αποφεύγοντας τα πυρά των αντιπάλων. Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το παιχνίδι, από την αρχή μέχρι το τέλος, σε ένα συνεχόμενο rollercoaster που σπάνια συναντάμε.

Υπάρχουν βεβαίως και στιγμές ανάπαυλας, μέσα από δύο διαφορετικά puzzle/ shooting mini games. Δεν θα αποκαλύψουμε πώς και τι συμβαίνει με αυτά, αλλά θα πούμε ότι δεν είναι τα πλέον εμπνευσμένα της σειράς. Ταιριάζουν καλά στο γενικότερο πλαίσιο του τίτλου, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα στη δομή και την υλοποίησή τους, αλλά σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού θα θέλαμε κάτι περισσότερο και πιο πλούσιο.

Πολλή συζήτηση έχει γίνει από την αποκάλυψη του Ratchet & Clank: Rift Apart μέχρι σήμερα για τη χρήση του SSD και των γενικότερων δυνατοτήτων του PS5. Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε, έχοντας πια συμπληρώσει το 100% του τίτλου, ότι ναι, εδώ συμβαίνουν πράγματα που δύσκολα (βασικά, το θεωρούμε αδύνατο χωρίς πολλές, μα πάρα πολλές εκπτώσεις) θα μπορούσαμε να δούμε στο PS4.

Τα περιβόητα Rifts, τα ρήγματα δηλαδή στις διαστάσεις, του Ratchet & Clank: Rift Apart έχουν δύο λειτουργίες. Η πιο απλή είναι αυτή ενός glorified grappling hook, λειτουργεί δηλαδή ως μέσο ταχύτατης μεταφοράς από ένα σημείο του επιπέδου προς ένα άλλο. Το σοκ, βέβαια, της ακαριαίας αλλαγής του περιβάλλοντος, του χάρτη που ανασχεδιάζει ακαριαία η κονσόλα στα μάτια του παίκτη, είναι έντονο τις πρώτες φορές που θα το δει (σε σημείο ζάλης).

Η δεύτερη χρήση των Rifts είναι αυτή των dimensional bubbles. Εδώ έχουμε να κάνουμε με side quests, που βρίσκονται διάσπαρτα στους χάρτες των πλανητών. Αφού ανακαλύψουμε αυτές τις σχισμές στο χώρο, τότε ανοίγουμε μια πύλη προς μια άλλη διάσταση. Και εδώ, στο ένα βήμα βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν, και με το επόμενο περνάμε σε ένα άλλο, με άλλο σχεδιασμό και εικαστικό. Χωρίς loading, χωρίς καμία διακοπή. Ακαριαία.

Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για τα loadings… βασικά δεν υπάρχουν loadings. Βρίσκεσαι στο κεντρικό μενού, πατάς το Χ και το επόμενο δευτερόλεπτο το παιχνίδι ξεκινάει. Το ίδιο και από το hub του σκάφους: διαλέγεις πλανήτη, πατάς Χ, το επόμενο δευτερόλεπτο ξεκινάς. Είχαμε δει τι είχε καταφέρει η Insomniac με το Miles Morales, και… δεν ήταν θέμα τύχης, το έκανε ξανά.

Και δεν είναι μόνο τα loadings βέβαια. Οπτικά, το Ratchet & Clank: Rift Apart είναι ένα αριστούργημα. Εξυπακούεται ότι είναι το ομορφότερο της σειράς, λογικό είναι αυτό βάσει του τεχνολογικού άλματος που έγινε από το PS4 στο PS5. Αλλά θα τολμήσουμε να πούμε ότι εδώ είδαμε το πρώτο πραγματικά next-gen παιχνίδι του PS5. Τέλειο animation, κορυφαίοι φωτισμοί, υπέροχο εικαστικό, σημεία όπου υπάρχουν ταυτόχρονα στην οθόνη δεκάδες χαρακτήρες, γίνονται εκρήξεις, χιλιάδες βίδες και κομμάτια του περιβάλλοντος που διαλύεται βρίσκονται στον αέρα. Και όλα αυτά χωρίς το παραμικρό frame drop (που μπορεί να πιάσει το μάτι).

Στο πρώτο μας playthrough ολοκληρώσαμε το παιχνίδι στο fidelity mode, με ανάλυση 4K στα 30 fps με ενεργοποιημένο το Ray Tracing, αλλά ευτυχώς, στις 5/6 έγινε διαθέσιμο το day one patch, που μας έδωσε τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε ένα ακόμα playthrough δοκιμάζοντας δύο ακόμα modes, ένα στα 60 fps με ελαφρώς χαμηλότερη ανάλυση, και ένα ακόμα στα 60 fps με ενεργοποιημένο το ray tracing. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση η πτώση της ανάλυσης ήταν έντονη και αρχίσαμε να βλέπουμε aliasing και pop-up σε αντικείμενα του χώρου, αλλά σε κάθε περίπτωση, ό,τι και αν διαλέξει ο παίκτης, το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό.

Αξίζει να κάνουμε και μια αναφορά στον ήχο, που στέκεται επάξια δίπλα στους υπόλοιπους τομείς του τίτλου. Το voice over είναι βέβαια επαγγελματικό, υψηλής απόδοσης, που δίνει ζωή στους χαρακτήρες, τα εφέ πλούσια και η μουσική -επηρεασμένη και από το setting και από… τις τάσεις της εποχής- ακολουθεί synth wave, 80s πεντάγραμμα. Να πούμε, βεβαίως, ότι έχουμε ελληνικά σε ένα ακόμα παιχνίδι της Sony, αλλά όχι σε ό,τι αφορά στις φωνές (καλύτερα κατά την άποψή μας) αλλά τους υπότιτλους, τα μενού και τις ονομασίες οπλισμού, στολών και άλλων αντικειμένων.

Με διάρκεια που μπορεί να φτάσει (και να ξεπεράσει -ανάλογα τον βαθμό δυσκολίας που θα επιλεγεί) τις 20 ώρες, συγκλονιστική τεχνολογία, υπέροχους χαρακτήρες και εκπληκτικό gameplay, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με το μέχρι σήμερα καλύτερο παιχνίδι του PS5, το ίσως καλύτερο Ratchet & Clank και ένα από τα καλύτερα και πιο απολαυστικά παιχνίδια που παίξαμε ποτέ.

Η Insomniac Games ανέβασε ακόμα περισσότερο την αξία των “gaming μετοχών” της, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η εξαγορά της ήταν μάλλον η καλύτερη κίνηση που έχει κάνει η Sony τα τελευταία χρόνια. Ανυπομονούμε να δούμε τι θα μάς φέρει η παρέα του Ted Price στο μέλλον.

Το Ratchet & Clank: Rift Apart κυκλοφορεί από τις 11/6/21 για το PlayStation 5. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από το PlayStation Greece.

The post Ratchet & Clank: Rift Apart | Review appeared first on GameOver.